Neverdullmoments

Boze mufkezen

Ik heb altijd al moeite gehad met afscheid nemen van mijn persoonlijke spullen. Meubels, souvenirs, maar zeker ook kleding. Toch begin ik er steeds beter in te worden om dat laatste weg te doen. Het lukt me dan om mijn kleren realistisch te bekijken en te bedenken: hm ja, hier zit toch echt wel een gaatje in. Of: deze broek zit écht niet meer lekker. Weg ermee! En dan voelt het ook gewoon goed.

Toch lukt het me lang niet altijd. Vaak niet eigenlijk. Mijn gevoel wint het dan van mijn verstand en dan gooi ik het uitgelubberde shirt, de versleten broek of het verkleurde topje in de (inmiddels uitpuilende) onderste lade. De kluslade. “Kan altijd van pas komen” zeg ik dan, wanneer mijn vriend afkeurend naar de muffe stapel kijkt.

(…)

Vandaag hebben we impulsief besloten om de muren te sauzen. We reden naar de Praxis, kochten twee mooie kleuren en zijn direct aan de slag gegaan. Het resultaat is mooi en we zijn tevreden met de nieuwe uitstraling van onze woonkamer. Toch voelde ik me wel een beetje schuldig tegenover de klusshirtjes. Ik heb ze geen blik waardig gegund en dan scheep ik ze straks ook nog eens op met een nieuwe concurrent: een goedzittend hemdje dat ik per ongeluk heb besmeurd met verf.

Stelletje pubers

Darcy zit op de vensterbank, maakt braakgeluiden, racet op het tapijt af en kotst zijn avondeten plus een half verteerd kippensnoepje uit op ons zachte kleed. James snelt er op af, ruikt aan het vlezige hoopje en begint er vervolgens als een malle mee te basketballen.

Verwondering op het vliegveld

En dan sta je ineens in een trein op het vliegveld van Hong Kong. Vragend kijken we elkaar aan: is dit wel de bedoeling? We zijn gewoon zonder nadenken achter de meute aangelopen en staan nu als enige lange westerlingen tussen de Chinezen, die dit treinreisje maar al te gewoon lijken te vinden.

Op een informatiebord zien we dat we naar gate 67 moeten. We kijken naar de plattegrond en zien dat de trein ons zojuist naar het begin van het vliegveld (en dus de eerste gates) heeft gebracht. Oeps! Nou ja, met een overstaptijd van vier uur is er op zich niets aan de hand. We besluiten om niet voor de makkelijke weg terug te kiezen door weer met de trein terug te zoeven, maar om avontuurlijk (pijltjes volgen) door het vliegveld te gaan zwerven.

Bekijk bericht

Toetje?

“It’s not yogurt, it’s mayonnaise.” 

Ken je die scène van Notting Hill? Ook ik dacht ooit een hap te nemen van een lekkere yoghurt.

(2006) ’s Avonds eet ik bij een vriend thuis en de borden zijn net weer opgeruimd. We hebben patat gegeten en bij het tafel dekken werd de mayonaise in plastic bakjes geserveerd. Dezelfde bakjes waar we nu yoghurt in eten. Ik let niet goed op en schenk de yoghurt in het mayonaisebakje dat op tafel is blijven staan. Pas wanneer ik de vettige lepel in mijn mond stop, heb ik mijn error door. Toch wil ik me niet als een onbeschofte gast gedragen. Ik doe mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden, maar zo goed als Spike kan ik helaas niet acteren.

À table!

Ik ben bij mijn ouders thuis en de katten cirkelen rond mijn benen. Ik ben een broodje aan het smeren en de katten geven me al miauwend aan dat ze ook graag een hapje willen eten. Ik loop naar de gangkast om een zakje met kattenvoer te halen: het is van dat natte voer met brokjes erin. Eend wordt het. Het gemiauw gaat door en ik zak door mijn benen om het zakje in hun voerbakjes leeg te knijpen. Capital mistake.

Bekijk bericht