Neverdullmoments

Fotofrustratie vs vreugdevertraging

Flits! Weer een foto. Klik! Nog een foto. Ik moet er om lachen hoe mensen de schoonheid hiervan kunnen zien. Zo hoort dat toch: een foto maken van iets wat je mooi vindt? Of wonderlijk; bijzonder.

Ik sta op Station Sloterdijk te chillen onder het inlichtingenbord van de NS. Elke trein heeft vertraging. De mensen reageren allemaal op hun eigen manier: zuchtend kijken sommigen naar het bord, anderen pakken dus hun mobiel om een foto te maken. Weer anderen halen hun schouders op, produceren een lachje en gaan gewoon staan wachten. Zoals ik!

Bekijk bericht

Voertuigverjaardag

Ik staar flink naar de gezichtsuitdrukking van de conducteur tijdens het controleren van mijn OV-kaart. Zou mijn geboortedatum op zijn scanapparaat te zien zijn? Is er een pop-up zichtbaar met: “feliciteer deze reiziger”? Een ballonnetje soms?

Hij lacht vriendelijk en wenst me een fijne dag. Doe ik het voor!

Boing

Met nog twee minuten voordat mijn trein gaat, stroomt de metro met een noodgang leeg. Onbewust wurm ik me tegelijkertijd met een vrouw door de opening van de deur. Wankelend komen we op het perron terecht en we balanceren half leunend tegen elkaar tussen de mensenmassa. Het is vast géén gezicht. Glimlachend kijk ik haar aan en zeg: “zo, dat is nog eens een potje evenwicht zoeken hè?!” De vrouw lacht en antwoordt: “nou hè! Gelukkig is jouw jas lekker zacht.”

Zóóó veel leuker dan al dat chagrijnige gesnauw om ons heen!

Politesse

Twee dames op leeftijd stappen de trein in en schuifelen naar de dichtstbijzijnde coupé. Een jongen en een meisje staan direct op om de dames hun plek aan te bieden. Dankbaar gaan ze zitten. “Heeft het toch een voordeel hè, zo’n grijze bos!” Ze giechelen en woelen demonstratief even met hun vingers door hun haar.

Il faut aimer le train

Twee heren zitten vanmorgen al vroeg in de trein. Direct zie ik dat het broers van elkaar zijn: ze hebben allebei dezelfde oogopslag en lachen op een bepaalde manier. Ik word vrolijk van ze.

“Hier, moet je deze zien!” Samen buigen ze zich over het scherm van één van hun mobieltjes. “O ja, dat weet ik nog wel! Haha dat was echt een prachtig moment.” Grinnikend bekijken ze nog meer foto’s. “Ja en deze, weet je nog hoe hard we daarom gelachen hebben? Ik ben zo blij dat we dit op foto hebben!” De jongste broer zucht weemoedig. “Die goeie ouwe tijd.”

Mijn beurt om zachtjes te grinniken. Ik denk dat de jongens zo’n 10 en 12 jaar zijn.