Okee, ik kan er echt niet meer omheen: mijn rugzak kan nu officieel als armoedig worden bestempeld. Eén van de hengsels begint los te laten en ook aan de binnenkant begint er het één en ander te rafelen. Tot mijn grote opluchting zie ik op mijn account van de webshop dat ik nog drie maanden garantie heb. Ik besluit hem op te sturen voor reparatie.

“Verpak uw rugzak in de originele doos. Mocht u deze niet meer hebben, dan kunt u een andere stevige doos gebruiken.”

Hmm. Ik bekijk onze voorraad dozen – afwezig – en begin een constructie van losse kartonnetjes te bouwen. Na een aantal minuten kan ik m’n rugzak erin proppen en breng ik hem weg naar een PostNL punt.

Een aantal dagen erna ontvang ik een treurige e-mail. “Door de staat van het product hebben wij besloten de rugzak niet te repareren. In plaats daarvan ontvangt u een shoptegoed ter waarde van uw rugzak. U kunt met dit tegoed een nieuw product uitzoeken in de webshop.” Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk vind ik het stiekem best leuk dat ik weer een nieuwe tas mag uitzoeken. Toch was ik ervan uit gegaan dat ik mijn oude vertrouwde tas weer terug zou krijgen. Had ik dit geweten, dan had ik hem misschien met iets meer respect behandeld en niet in die ‘doos’ gepropt. We hebben ook best veel meegemaakt samen, die rugzak en ik. We zijn een paar keer op citytrip geweest, hij heeft me door mijn eerste jaar als docent heen gesleept en we zijn samen naar Indonesië geweest. Uit het niets schiet me iets te beginnen en ik begin triomfantelijk te lachen. Mijn vriend kijkt op. “Weet je nog dat ik, vlak voordat we naar Indonesië vertrokken, als een gek mijn rugzak moest schoonmaken? Een zakje tomaten vond het toen wel erg gezellig in mijn tas. Nu mag ik een nieuwe uitzoeken, die dus helemaal fris en schoon is!”

Weer een paar dagen later arriveerde mijn nieuwe rugzak. En wat was ik er blij mee! Ik was dan ook nogal beteuterd toen er na twee dagen een mandarijn splashte in mijn voorvakje. Gaan we weer….

Bekijk bericht