So far so good in de wachtkamer

Helemaal goed bezig zonder zweethandjes totdat de deur opengaat en de vorige cliënt de kamer van de tandarts uitstapt. Voordat ik het spontaan ontstane zweet aan mijn broek heb af kunnen vegen, staat de tandarts al met een brede muhahaha-glimlach op mij te wachten. Ik spits mijn oren om te horen of ik een soppig geluidje hoor bij het geven van de handdruk (als het dan toch moet, dan maar een lekker gedetailleerd, vies blogje erover), maar het eventuele geluid wordt overstemd door een: “Zo, daar zijn we weer hè.” Oepsie.

Bij de tandarts

De stilte ben ik na de meidenvakantie nog niet zo gewend en ik begin automatisch mee te neuriën met een liedje op de radio. Althans, dat probeer ik. Door de achteroverliggende houding komt er slechts een schor piepje uit mijn stem, waardoor ik abrupt weer stop. Awkward.  De stilte die volgt maakt het nog ongemakkelijker. Toch hoef ik me niet te schamen, want deze meneer heeft heus het achterste van mijn tong al wel eens gezien.