Neverdullmoments

Soms is het je gewoon even niet gegund, haha

“Het is weer tijd voor uw periodieke controle!” 

Aan het einde van de zomer kreeg ik deze mail van de tandarts. Ik maakte een afspraak voor 30 november: afgelopen vrijdag.

Op vrijdags moet ik om 09:00 op stal zijn, dus ik heb mijn afspraak zo vroeg mogelijk gepland: om 08:00. Mocht het dan op de één of andere manier uitlopen, ben ik in ieder geval niet te laat bij de paarden. Vanaf de tandarts is het nog zo’n 10 minuten met de auto naar de paarden, dus dat moet ik toch redden!

Om 08:05 sta ik weer buiten. Hm. Dit is wel erg aan de vroege kant. Zal ik nog even naar huis? Beter van niet, dat is 10 minuten de andere kant op en dan ben ik best wel omslachtig bezig. Ik heb mijn paardrijkleding toch al aan, thuis heb ik nu eigenlijk niet zo veel te zoeken.

Ik besluit om naar de Albert Heijn te gaan: ik zou nog trakteren voor mijn verjaardag! Heel langzaam loop ik door de schappen en op mijn gemakje kies ik de lekkerste koekjes uit. Om 08:20 zit ik weer in de auto. Ik denk erover om alvast mijn rijschoenen en chaps (een soort beenwarmers) aan te doen, maar ik besluit dat ik dit straks bij de paarden gewoon wel zal doen. Oh, ik kan wel even gaan tanken! Ik bedenk welke benzinepomp er het goedkoopst is (10 minuten rijden) en ik hoop vurig dat er nog een auto voor me staat, zodat ik lekker even tijd kan rekken. Helaas 😉 Nouja. Om 08:35 rijd ik met een volle tank verder. Ik ben nu bijna bij de paarden, zal ik er vast heen gaan?

Weet je wat? Ik rij nog even gezellig langs mijn moeder. 

Uiteindelijk is het daar zo gezellig, dat ik om 09:05 uiteindelijk bij de paarden aankom. Hahaha, toch nog te laat. Nou ja. Snel m’n spullen pakken en dan naar stal. Terwijl ik de achterklep omhoog zet, zie ik dat mijn kofferbak wel verdacht leeg is.

OMG. Ik ben gewoon mijn rijschoenen en chaps vergeten. Had ik het toch maar bij de Albert Heijn alvast even bekeken! Pfff, ZO onhandig, die heb ik wel echt nodig tijdens het rijden…

Terug rijden heeft ook geen zin, dan kan ik m’n paard helemaal niet meer poetsen. Grrrr. Gelukkig hebben ze op stal genoeg reservemateriaal en ik vind dan ook een paar spullen die er redelijk mee doorkunnen (hallo cowboylaarzen).

Onze les begint altijd om 10:00, dus om 09:50 maak ik aanstalten om het hoofdstel bij mijn paard in te doen. “Het hoeft nog niet hoor, we beginnen vandaag om 10:15!” OMG. Had ik gewoon wel even nog langs huis kunnen gaan!

Zo zie je maar weer… denk je efficiënt met je tijd om te gaan… Voor de volgende keer check ik alles even dubbel! Gelukkig kon ik er (zonder gaatjes!!) wel om lachen 😉

Splaakgeblek

“Dorinde?” De tandartsassistente kijkt vragend de wachtkamer in. Ik sta op, geef haar een hand en loop met haar mee. Enigzins verbaasd ga ik de ruimte in waar ze me naartoe brengt. Ik dacht dat ik alleen een tandartsafspraak had, geen mondhygiënist afspraak. Nou ja, zal ik wel vergeten zijn. Ik ga op de stoel zitten en wacht rustig af. Nadat ik ben ingepakt met een soort bitje en een bril, vraag ik me af of er iets mis gaat.  Zo’n bitje heb ik nog nooit gehad, laat staan zo’n veiligheidsbril. Ik besluit toch even af te wachten, aangezien ik niet kan praten met dat ding in mijn mond. “Zo, dan ga ik nu je tanden kleuren.” Ze rommelt in haar gereedschap, maar ik word nu echt nerveus. Tanden kleuren? Ik kom daar helemaal niet voor. “Erghh. ih dah pohijhen?” Ze kijkt me wat vragend aan. Na nog twee pogingen begrijpt ze me. “Nee, ik ga niet polijsten, ik ga je tanden tijdelijk roze kleuren om te kijken of er tandsteen zit.” Oooooooh, duh! Ik voel me een beetje suf dat ik haar niet begrepen heb, natuurlijk gaat ze hier mijn tanden niet bleken.

De bril bleek nogal nodig te zijn, bij de nieuwe methode spettert het een stuk meer dan bij de ouderwetse tandartshaak. Niks heftigs dus! Toch neem ik me voor om voortaan mijn vragen te stellen voordat het praten me onmogelijk gemaakt wordt, hihi.

Wie zegt u?

Samen met een wat oudere meneer en een jonge vrouw zit ik in de wachtkamer van de tandarts. Het is 09.10 en het lijkt erop dat niet alleen mijn afspraak wat is uitgelopen, maar ook die van de andere twee mensen. De oudere meneer maakt een ongeduldige indruk, zijn horloge en de klok in de wachtkamer zijn al meerdere malen uitgebreid bestudeerd. Na een paar minuten staat hij op om de foto’s van de werknemers die aan de muur hangen beter te bekijken. Een tandartsassistente komt vanuit haar kamer de wachtruimte in. “Meneer Van Vliet?*” De man bij de foto’s reageert niet en gaat rustig door met zijn bezigheden. Zou hij haar niet gehoord hebben? Hij gaat immers helemaal op in de foto’s! De assistente blijft even aarzelend staan, maar loopt dan terug naar haar kamer zonder haar vraag te herhalen. Ik richt me weer op mijn tijdschrift.

Een paar minuten later komt ze toch weer terug de wachtruimte in. Er is nog geen nieuwe meneer binnengekomen. Toch gaat ze doelgericht op de man af. “Meneer Van Vliet?” Ze praat duidelijk harder dan de vorige keer. Ietwat verstoord kijkt de man op en loopt vervolgens met haar mee. Zou ze er nu maar gewoon vanuit gegaan zijn dat meneer Van Vliet wat dover is vanwege zijn leeftijd, zodat ze het voor de zekerheid nog maar een keer is komen vragen? Gedurfd! Zou lullig zijn als hij haar prima had verstaan, haha.

Even later word ik zelf binnengeroepen bij haar collega. Als ik de ruimte binnenstap, zie ik dat de computer al klaar staat voor mijn controle. Zodra ik mijn slaperige foto op het scherm zie (het was erg vroeg toen ik voor het eerst op controle ging bij deze tandarts), realiseer ik me dat de assistente waarschijnlijk de foto van meneer Van Vliet even heeft opgezocht. Slim.

Bekijk bericht

Een spannende voicemail

Je bent een tweeling of je bent het niet. Sinds Laura een huis heeft gekocht, begint het bij mij toch ook wel echt te kriebelen. Waar mijn vriend en ik eerder hadden afgesproken om nog even te wachten met de huizenjacht tot ik klaar ben met mijn studie, zijn we toch wel verdacht vaak op Funda te vinden. En hebben we stiekem ook wel wat huizen bezocht. Vorige week namen we een spannende beslissing: we hebben een bod op een huis gedaan.

…

“Ben jij al gebeld of ons bod is geaccepteerd?” We zijn allebei aan het werk, maar houden onze telefoons goed in te gaten “Nee nog niet!!” Met mijn mentorklas hebben we een kerstontbijt, waardoor ik natuurlijk niet om de haverklap mijn telefoon erbij kan pakken. Na een uur pak ik hem er weer eventjes bij. U heeft 2 nieuwe voicemailberichten. Mijn hart begint te bonzen. “Ik ben gebeld!! Ik ga nu de voicemailberichten beluisteren!” Spannend. Het eerste bericht is een bericht van een paar weken geleden, vergeten te verwijderen. Mijn hart begint nog sneller te kloppen. Snel naar de volgende. “Goedemorgen, u spreekt met de tandartsassistente. Wij willen u helpen herinneren aan uw afspraak begin januari. Prettige dag!” Pff, wat een domper. “Helaas, dat was de tandarts.” We kunnen er wel om lachen.

Een paar uur later word ik gebeld door de makelaar. Helaas, het feest gaat niet door. Het voordeel is dat ik wel weer verder mag winkelen op Funda, want dat is inmiddels ook een nieuwe hobby geworden. Onze kerst wordt er niet minder op! Ik wens jullie hele fijne dagen!

Bekijk bericht

Vrijwillige horror bij de tandarts

Als brave burger ga ik elk half jaar naar de tandarts. En altijd beloof ik plechtig dat ik vanaf nu écht dagelijks ga flossen. Drie dagen na mijn tandartsbezoek doe ik dat ook altijd keurig, maar daarna neemt de rebelse (lees: luie) burger in mij het over. Totdat ik me ineens weer herinner dat mijn volgende afspraak over een week is.

Normaal gesproken is mijn tactiek dat ik twee dagen van te voren heel fanatiek ga flossen, zodat het niet opvalt dat ik dat de rest van de tijd niet heb gedaan. Yeah right. En dan moet ik ook steeds weer acteren: “Oh, heb ik niet goed geflost? Wat gek, ik doe het altijd trouw.” Het enige dat ik dus leer van mijn acties is het acteren. Van het flossen komt nog steeds maar weinig terecht. Ik besluit het om deze keer anders aan te pakken. Ik ga bekennen.

Bekijk bericht