Neverdullmoments

Weekendje Londen! (Deel 3)

Wanneer we even later bij het restaurant aangekomen zijn, kijken we elkaar even aan. “Haha, gaan we hier echt naar binnen?”

We besluiten van wel. We hebben het restaurant net gevonden, nu gaan we naar binnen ook! We bellen aan (haha ja) en er komt direct een vriendelijk Japans meisje naar de deur gelopen. “Hello, two persons? Follow me!” Enthousiast lopen we achter haar aan en ze gaat ons voor op een trap naar beneden. Al gauw zie ik een spektakel dat ik nog nooit eerder heb gezien. Het is bomvol beneden in het kleine zaaltje. In totaal zijn er 5 tafelbladen die op zo’n 30 centimeter boven de vloer uitkomen. Het lijkt net of de mensen alleen maar rompen hebben, omdat ze met hun benen in een gat onder de tafel zitten. Wat grappig!

De serveerster loodst ons naar een tafel achterin de ruimte waar al een paar mensen zitten te eten. Het is de bedoeling dat we er direct naast gaan zitten, zodat er zo efficiënt mogelijk met de ruimte om kan worden gegaan. Om bij mijn plek te komen, moet een vrouw eerst uit haar ‘gat’ om ruimte te maken. Gelukkig lacht ze vriendelijk naar me en staat ze al op om ruimte te maken. Oké, van die prosecco’s moet ik best een beetje naar de wc, maar ik stel dat wel nog even uit. 

De serveerster legt ons uit hoe hun concept werkt en we kiezen verschillende sushi’s uit om samen te delen. Heerlijk, I love sushi. Éen tip geef ik je wel mee: bestel nooit groene ijsthee in een Japans restaurant als ze vervolgens vragen: “with or without sugar?” Ik: “no sugar please!” Vervolgens krijg ik een stroperig groen drankje in mijn handen gedrukt. Het smaakt naar matcha (je houdt ervan of niet) en ik trek een gezicht: bah, niet mijn ding. Daan nipt van zijn biertje en biedt me af en toe meelijwekkend een slokje aan. Gelukkig heb ik heerlijke sushi’s om de smaak wat te blussen.

Na een kwartier gaan de mensen naast ons weg en ik grijp mijn kans om naar de wc te gaan. Onderweg lach ik nogmaals om het schouwspel, het heeft toch echt wel wat om zo met z’n allen op een kluitje te eten!

Na anderhalf uur zijn we klaar en even later staan we weer op de straten van Soho. Het is er ondertussen gezellig druk door het uitgaanspubliek en mensen zoeken restaurantjes om te eten. Wanneer we langs een Aziatisch restaurant lopen, blijf ik nieuwsgierig staan. Wéér zo’n apart schouwspel: de ramen zijn volledig beslagen en er valt echt niet naar binnen te kijken. Buiten in de rij staan zo’n 20 mensen te verkleumen en ze hebben allemaal een menukaart in hun handen. Wow, dat eten moet wel erg lekker zijn!

We gaan terug met een rode dubbeldekkerbus (ze zijn tegenwoordig wel elektrisch, hahahaha) en komen na een vermoeiende maar topdag weer terug in het hotel. Onze buurvrouw heeft nog steeds lol, maar ze houdt zich op een burgerlijk tijdstip koest. Top. Welterusten!

Zondag

Op zondagochtend worden we uitgerust wakker. Op naar een nieuwe dag! We pakken onze spullen, checken uit en laten onze bagage bij het hotel achter. Onderweg ontbijten we weer lekker (mmm, die Chai Latte kan ik elke dag wel drinken!) en vervolgen we onze weg naar het British museum.

Dit museum is gratis en is echt een tip! Nadat we onze tassen hebben laten controleren, komen we binnen in de enorme hal. We lopen naar de bordjes om een paar afdelingen uit te kiezen. We willen graag naar de mummies en besluiten daar als eerst heen te gaan. Zo’n beetje alles wat met geschiedenis te maken heeft, vind je wel terug in dit museum. Heel indrukwekkend!

Na het museumbezoek gaan we onderweg naar Camden Town, één van mijn favoriete plekken in Londen. Het is een streetfood market en je kunt hier heeeeerlijk eten. Vanaf het museum is het een wandeling van een half uur, geen straf met dit heerlijke weer! Camden Town Market ligt een beetje verscholen in een wat alternatievere wijk, waar je bijvoorbeeld veel tattooshops en ‘Vans’-winkels ziet. De markt ligt aan een schattig haventje en er liggen ook wat bootjes. Daan en ik kijken onze ogen uit en mijn maag knort enthousiast. We besluiten uiteindelijk om bij een Colombiaans eettentje wat te halen. We bestellen allebei onze maaltijd, waarin we van alles wat krijgen: knoflookrijst, boontjes, heerlijke aardappelen, guacamole, pompoenpitten, sla… (zie foto!) “Do you want red chili? – Yes please!” O mijn god, ik heb mijn mascara van mijn wimpers gehuild. Zooo pittig. En ik kan best wel wat hebben! Hier heb ik maar geen selfie van gemaakt, haha.

“Kom, ik weet wel een toetje!” We delen samen een roze donut met sprinkles, zooo lekker. Yes.

We besluiten om hierna terug te gaan naar het hotel om daar in de lounge nog wat te drinken. Vervolgens stappen we in de taxi naar Kings Cross om weer terug te gaan naar Nederland. Nog even langs Perron 9 3/4 en dan is onze mini-vakantie weer voorbij.

Een geslaagd, gezellig weekendje weg!!

Loeiende ober

Samen met een vriendin ben ik vandaag gezellig een dagje in Utrecht. We hebben rond drie uur afgesproken bij het station en met veel moeite (de navigatie stuurt me al voor de tweede of derde keer naar een verlaten bouwterrein in plaats van naar de parkeergarage waar ik graag wens te zijn) kom ik een kwartier later aan bij mijn vriendin. “Zoek de gele jas!”

We gaan gezellig wat winkels af en ploffen daarna neer bij de Bagels & Beans (Chai Latte, jeeej). We zijn net tot de schokkende conclusie gekomen dat we elkaar al sinds september niet gezien hebben, dus we hebben heel wat bij te praten. Gezellig!

Op aanraden van een vriendin van mijn vriendin, eten we vanavond bij restaurant Umami. Dit is een sushirestaurant, maar met net wat minder vreetschuurgevoel dan een ‘normale’ all-you-can-eat. Wanneer we ons binnen bij de ober melden, kan hij onze reservering nergens vinden. Hij biedt zijn excuses aan en biedt ons een tafel met korting aan. De voorwaarde is wel dat we dan om 19:15 weer plaats moeten maken voor de volgende. Op dat moment is het 17:30, helemaal prima dus. Fijne service!

De ober brengt ons naar onze tafel en vraagt ons of we iets willen drinken. We bestellen een drankje en gaan gezellig verder met onze gesprekken. We zitten achterin het restaurant, waar het heerlijk rustig is. Naast ons is er wel een mysterieuze ruimte, waarachter ik soms iets zie bewegen. Mijn vriendin zit rechts naast me op de bank, waardoor ik zo af en toe een blik naar de kamer kan werpen. Mijn interesse wordt dan ook zeker gewekt wanneer één van de obers af en toe de kamer in en uit loopt: wat is dat voor ruimte?

Op een gegeven moment heb ik in de gaten wat er zo beweegt in de kamer: er loopt een kat! Grappig, het lijkt wel of hij zijn eigen dependance heeft in het restaurant.

Na twee rondes gegeten te hebben (heeeeerlijke sushi! Ik ben al naar aardig wat sushirestaurantjes geweest, maar dit is echt wel een vette aanrader), komt er een groep dames het restaurant binnengestapt. Direct zien we al dat ze een vrijgezellenavond hebben. De ober wijst ze naar een nisje tegenover ons, waar een grote tafel al klaarstaat.

Ondertussen mogen wij nog ongeveer een klein half uurtje zitten en we bestellen onze derde ronde. Op dat moment loopt de ober die net een paar keer naar de kamer/kat is gegaan, weer langs. Na even bij de dames tegenover ons gestopt te zijn, loopt hij de mysterieuze kamer weer in, maar deze keer blijft hij in de deuropening staan. Nieuwsgierig staken wij ons gesprek en kijken we naar de rug van de ober. Inmiddels krabt hij wat aan zijn hoofd en gooit hij vervolgens zijn handen vragend in de lucht (lees: de Y van YMCA). Wij kijken elkaar even aan: wat is daar in godesnaam aan de hand?

Na zo’n vijf tellen draait de ober zich weer om en kijkt hij ons aan – wij staren hem inmiddels zeer vragend aan, haha. Vervolgens loeit hij keihard: “heuhh?!”, waardoor wij direct in de lach schieten. Zijn geluid dekt absoluut de lading van onze gedachten, hahaha. Helaas moeten wij lijdzaam toekijken hoe hij vervolgens met een vraagtekenhoofd weer wegloopt, zo komen we er natuurlijk niet achter wat er aan de hand is. Vermoedelijk heeft het iets met de locatie van de vrijgezellenavond te maken, maar we zullen het helaas nooit weten… GTST kan nog iets leren van deze cliffhanger 😉

WIE is de mol?

Het is zaterdagavond, dé avond van de finale van ‘Wie is de mol?’. Mijn zus en ik besluiten om eerst lekker uit eten te gaan. Omdat we er absoluut niet vroegtijdig achter willen komen wie de mol is, nemen we wat voorzorgsmaatregelen. “Okee, telefoon op vliegtuigstand! Zorg dat je geen tv’s van andere mensen kunt zien op de terugweg!”

Het is een goede avond. De sushi (uiteraard) smaakt heerlijk en we hebben een leuk vooruitzicht op de planning: het terugkijken van de finale. We vragen de ober om de rekening en maken ons klaar om te gaan. En dan hoor ik het. “Olcay.” Achter ons zit een groepje jongens te eten en één van deze leukerds (grrr!) vindt het nodig om de naam van een kandidaat te noemen om 21:32.

Verontwaardigd draai ik me om. “Nooo, dit soort dingen moet je niet in het openbaar zeggen!” Een vriend van hem geeft me groot gelijk en roept als goedmakertje snel de namen van de andere twee kandidaten. Zo van, dan kan het iedereen nog zijn.

Met een dubbel gevoel kijken we de finale terug, waarbij ik gelukkig toch nog verrast word over de uitslag. Maar toch: volgende keer nemen we geen risico’s en bestellen we de sushi ;-).

Het voordeel van thuisbezorgen

“Wat zullen we doen, gaan we het halen of laten we bezorgen?” Om onszelf te troosten dat we het huis niet hebben gekregen, hebben we besloten om lekker sushi te gaan eten. “Laat lekker bezorgen, dan hoeven we het huis niet meer uit. Ik ben over drie kwartier thuis, kun jij het vast bestellen?” Geen enkel probleem. Zodra ik op bestellen heb geklikt, loop ik naar de keuken om vast de tafel te dekken. Mijn oog valt op een doos met kleding die ik nog naar een winkel moet brengen. Het is nu 17.30, de winkel sluit om 18.00. Eerst de sushi even afwachten: komt die op tijd, dan breng ik het nog naar de winkel. Anders komt dat morgen wel.

Om 17.50 wordt er aangebeld. Ha, net op tijd! Ik bedank de bezorger, loop naar de keuken en leg de bestelling snel neer. Ik pak mijn jas, het pakket en spring op mijn fiets. Vlak voordat de winkel dichtgaat kom ik binnen en regel ik de retourbestelling. Op de terugweg fiets ik op mijn gemakje terug, ik weet dat mijn vriend pas over een kwartiertje thuiskomt. Wanneer ik letterlijk langs het restaurantje fiets waar we de sushi hebben besteld, moet ik toch wel lachen om mijn niet zo efficiënte actie. De volgende keer blijf ik óf thuis, of haal ik het zelf wel op ;-).

Bekijk bericht

Avondje uit – het sushirestaurant

“Zal ik het doen?” Met mijn vriend zit in een sushirestaurant en ik prik het stukje aan mijn vork. Demonstratief zwaai ik ermee in de lucht. “Misschien moet je even wachten tot je nieuw drinken hebt besteld, zodat je het kan wegspoelen als het niet lekker is,” zegt mijn vriend geamuseerd. “Hmm ja misschien wel.” Toch kan ik mijn nieuwsgierigheid niet loslaten en ik breng de vork naar mijn mond. Voorzichtig probeer ik een klein hapje te nemen, maar het stukje blijft onhandig tussen mijn tanden plakken. Op dat moment verschijnt de ober aan onze tafel, waardoor ik verschrikt en zeer awkward het stukje volledig in mijn mond laat vallen. “Willen jullie nog iets drinken?” Ik knik heftig en bestel een groene ijsthee. Mijn mond staat inmiddels in de fik en boos kijk ik naar het plaatje van het gerechtje dat ik heb besteld. “Komkommers. Wie verzint het om hier rode pepers tussen te doen?”

Bekijk bericht