Multifunctionele supermarkt

“Shit, ik ben mijn sleutels vergeten!” Ik krijg een appje van mijn vriend waar ik stiekem wel een beetje om moet lachen. Verstuurd: een uur geleden. Oh. Meestal doet hij ongeveer een uur over zijn hardlooprondje, dus hij zal over niet al te lange tijd voor een dichte deur staan. Ik probeer hem te bellen, maar hij neemt niet op.

Niet veel later belt hij terug. “Hoi! Ben je al bijna thuis? Het is aardig koud buiten!” Ik vertel hem dat ik de komende veertig minuten zeker nog niet thuis ben. Of hij niet nog een rondje kan rennen, haha. Die opmerking werd niet erg gewaardeerd.

Na ongeveer een half uurtje krijg ik een foto opgestuurd: een winkelmandje met random boodschappen erin. Vuilniszakken. Kokosmelk. Theezakjes. Mandarijnen. Vaatwastabletten. Ik bel mijn vriend opnieuw. “Hoi! We hebben toch nog heel veel mandarijnen? Kun je anders ook wat spa rood meenemen?” Hij moet lachen. “Ja, we hebben nog heel veel mandarijnen en nee, ik kan geen spa rood meenemen want ik heb helemaal geen geld bij me, haha. Ik ben hier alleen maar omdat het hier warmer is dan buiten. Ben je er bijna? Dan kan ik de producten weer terug leggen.” Waar een supermarkt wel niet goed voor kan zijn.

Tien minuten later tref ik mijn vriend – in een vreemde jas, die hing kennelijk buiten in onze binnenplaats – zonder zijn boodschapjes aan. Dit gebeurt hem vast niet nog een keer!

Bekijk bericht

Kind, wat doe je jezelf aan?

Op naar de supermarkt, het uitje van de dag! Op een dag waarop je alleen maar moet studeren – ik heb weer eens fantastisch gepland – kan het best een verademing zijn om even je dagelijkse boodschapjes te halen. Ik vind het dan ook geen enkel probleem als ik zie dat ons bakje yoghurt per ongeluk is gecrasht op de supermarktband. Scheelt weer een paar minuten, ha! Rustig aan loop ik terug de winkel in, er staat toch niemand achter ons. De heenweg gaat goed, voor ik het weet sta ik voor het koelvak. Wanneer ik me weer omdraai, lijkt ineens de hele winkel achter mijn vriend in de rij te staan. Oei, opschieten, voordat ze allemaal op mij staan te wachten! In een gangpad kan ik nog net een botsing met een vader en dochter voorkomen. Ik vertraag mijn tempo, want ik kan er niet langs. Al vrij snel heb ik in de gaten dat de terugweg een stuk langer gaat duren. Ik probeer te seinen naar mijn vriend, maar hij kijkt niet. Maar goed ook trouwens, want ik heb geen idee hoe ik het beste “ik kom er aan, maar het duurt wat langer! Dit meisje draagt overduidelijk voor het eerst hakken en ze weet er totaal geen raad mee! Ze loopt alsof ze moet bevallen, wat overduidelijk niet kan als je ongeveer 8 bent!” moet gebaren naar mijn vriend. Nadat ik eindelijk de flessen frisdrank ben gepasseerd, kies ik voor de snelste route. Althans, dat denk ik. Terwijl ik kies voor de snelste route hemelsbreed, heb ik niet in de gaten dat de vleesafdeling in het midden van de winkel doodloopt. En dat hij ook niet echt bedoeld is voor klanten. Het vleesmeisje (is dat een woord?) kijkt me vragend aan, maar ik heb geen tijd om het uit te leggen. Nét op tijd lever ik mijn nieuwe bakje yoghurt in bij de caissière. Dat wordt smullen morgenochtend.

Bekijk bericht

Terschellinger moments: de supermarktjongens

Ondanks dat ‘het’ algemeen bekend is, ervaar ik op de boot naar Terschelling wel weer even een “oja, dat is ook zo!”-momentje.

“Zullen we hier gaan zitten?” Mijn vriend wijst naar een bankje met een tafeltje. “Ja prima!” We ploffen neer en schuiven onze tassen onder de tafel. Het is zo’n twee uur varen naar Terschelling. Blij pak ik mijn boek erbij: lekker weer verder lezen! (Inmiddels ben ik bij Harry Potter en de Vuurbeker beland).

De boot zal over een klein kwartiertje vertrekken en het stroomt nog steeds vol met mensen. Al gauw zijn ‘ze’ overal. De Appelhofjeugd. Met grote groepen zitten ze bij elkaar, blikjes Red Bull op tafel. Lachen en stoer doen. Kijken naar de meisjes aan de overkant. Ik voel me nog net iets te jong om met een vertederde docentenblik hun kant op te staren, maar ze doen geen vlieg kwaad en het is leuk om te zien hoeveel lol ze hebben. De meisjes aan de andere kant hebben de boys ook opgemerkt en er wordt wat afgegiecheld.

De hele week zien we ‘ze’ overal op het eiland opdoemen. In taxi’s worden ze rondgereden, met winkelwagentjes sjokken ze over straat en in de supermarkt vind je ze vooral bij de drank- en chipsafdeling. Ondanks dat ze best luidruchtig zijn, gedragen ze zich prima en het is nog altijd leuk om zo’n groepje ‘in actie’ te zien.

Zo stonden wij op een middag in de rij bij de kassa. Mijn vriend met een afgeladen mandje in zijn hand, ik met kant-en-klare pannenkoeken. Ietwat afwezig staar ik naar de rij. Ik ben iets vergeten. Wat zijn we vergeten? O! Ik weet het! Net op het moment dat ik tegen mijn vriend wil zeggen dat ik nog even mijn favoriete chocola (iets met vakantie en primaire levensbehoeften…) ga halen, stoot hij me aan en wijst hij naar rechts. “Huh, wat is er?” Verbaasd draai ik mijn hoofd naar rechts en ik kijk in het lachende gezicht van een jongen van een jaar of 16. “Goajedieoakandetetstokkehange?” Zwijgend staar ik hem aan en vervolgens schiet ik in de lach: “sorry, wat zeg je?” Ik spits mijn oren, maar ik versta hem nog steeds niet wanneer hij zijn ‘boodschap’ herhaalt. “Ehh, kun je dat nog een keer zeggen?” Hij articuleert nu luid en duidelijk. “Ga je die ook aan jullie tentstokken hangen?!” Hij brult het uit van het lachen en gebaart naar datgene wat hij in zijn hand heeft. PING, het kwartje valt. Hij draagt hetzelfde pak met kant-en-klare pannenkoeken.

Bekijk bericht

(Ingezonden #5) Merde…

Samen met mijn vrienden doe ik boodschappen in een plaatselijke supermarkt in Frankrijk. We gaan een week op vakantie en het is fijn om alvast wat spullen in huis te halen. Ik loop naar achteren in de winkel, richting de koeling. Even later pak ik twee grote bakken kwark uit het schap. Voor het gemak stapel ik ze op elkaar, zodat ik ze makkelijker kan tillen. Onderweg naar het mandje verliest één bak kwark helaas zijn evenwicht en ik kan hem niet meer vastgrijpen. Met een indrukwekkende knal valt de bak te pletter.

Met de kapotte, lekkende bak in mijn handen loop ik terug naar de koeling om te kijken of er nog een nieuwe bak staat. Op mijn weg terug krijgt een medewerkster mij in het vizier. Overstuur roept ze: “non, non, non!”, denkend dat ik de bak terug wil plaatsen. Uiteraard is dit niet mijn plan en ik kan haar geruststellen dat ik alleen een nieuwe bak wil pakken. Ze begrijpt me en geeft me een dweil: of ik wel even de vloer kwarkvrij wil maken.

Heb jij ook een leuke anekdote voor op onze blog? Stuur hem gerust op naar info@neverdullmoments.nl! Vinden we leuk ;).

Bekijk bericht

Indrukwekkende rap

In de Dekamarkt sta ik gebogen over een aanbieding van Johma-salades: 2 voor €2,50. Ik twijfel nog tussen de tonijnsalade en de pittige kip-spread. Een oud mannetje schuifelt voorbij:

“Meissie, die salades moet je maar niet pakken… Dat spul is er om op je heupen te plakken!”