Afgelopen zondag was het Nederlands kampioenschap wielrennen op tv. Ik moet eerlijk toegeven dat het me maar weinig interesseert, maar mijn vriend volgt het altijd vrij fanatiek. Terwijl hij zat te kijken, stelde ik voor om buiten lekker een klein rondje te gaan lopen. Hij vond het prima, maar zette de tv wel op pauze zodat hij achteraf alles nog terug kon kijken.
Na 45 minuten waren we weer thuis en zette hij de tv direct weer aan. Zelf ging ik verder met een verslag. Om niets van het wielrennen te hoeven horen, deed ik een muziekje in m’n oren. Opgelost! Na een kwartiertje hoorde ik – door mijn muziek heen – mijn vriend iets roepen naar de tv. Vervolgens kreeg ik een pushbericht. Mijn hoofd maakte een connectie tussen het roepen van mijn vriend en het zojuist ontvangen pushbericht. Ondanks dat ik het wielrennen niet zo boeiend vind, maak ik soms wel opmerkingen zodat ik overkom alsof ik toch een beetje mee doe. Ik doe één oortje uit, richt me tot mijn vriend en zeg iets van: “Goed he, van Sinkeldam”. (Sinkeldam, nóóit van gehoord). Licht verontwaardigd roept mijn vriend: “Hee joh, dat wilde ik helemaal nog niet weten!” Oja, hij was de vertraagde versie aan het kijken. Oeps. Voortaan bemoei ik me lekker niet meer met dit soort zaken 😉
