Claustrofobie. Liftangst. Nee, dat is iets waar Laura en ik gelukkig geen last van hebben. Vroeger ook niet, trouwens. Ik kan me nog een dag herinneren waarop we vrij fanatiek gebruik maakten van de lift. We moeten een jaar of tien zijn geweest en we waren die dag op visite in het ziekenhuis. Een ziekenhuis is nou niet bepaald een plek waar je je als kind helemaal kunt uitleven, dus soms moet je het zelf een beetje leuk maken. Nou, dat deden we. “Eerste verdieping. Tweede verdieping. Derde verdieping. Tweede verdieping. Derde verdieping.” De ‘liftstem’ werd nog net niet schor door ons. Het moet er komisch uit hebben gezien, twee dezelfde meisjes, flink aan het giechelen in een lift. Want we hadden regelmatig bezoek in ‘onze’ lift, zeker! We probeerden ook andere liften uit en kwamen dan op gangen die we nog niet kenden. Er waren liften met stoeltje, zonder stoeltje, met spiegel, zonder spiegel. Rode liften, blauwe liften. Toch was er die dag een moment waarop de lift ineens wel erg lang bleef hangen tussen twee verdiepingen in. Oh nee. “Eh, volgens mij zit hij vast.” Goh. “We moeten op de alarm knop drukken denk ik. Wil jij dat doen?” Eigenlijk durfden we allebei niet zo goed. Uiteindelijk drukte dan toch één van ons heel stoer op de bel. “Mevrouw, we zitten vast in de lift.” Hoe vaak zou de liftmevrouw al opgebeld zijn door een jong meisje? “In welke lift zit je?” Dat was een ingewikkelde vraag. “Eh, de rode?”
Ik weet niet hoe lang we hebben moeten wachten tot we ‘gered’ waren, maar ik weet nog wel heel goed dat ons avontuur daarna voorbij was. Geen gespeel meer. Alleen nog maar functionele liftbezoekjes.
