Verdorie.

Vanaf vandaag hoor ik bij de grote jongens.

Het is 16:30, ik ben bijna klaar met werken. Op mijn telefoon zie ik dat mijn vriend me een berichtje stuurt: “stoute Laura!” Verbaasd maar nieuwsgierig open ik mijn WhatsApp: wat is er aan de hand?

Een witte envelop met paarse rand poseert brutaal op de foto. Zegt deze kleurencombinatie je niets? Houden zo! Voor de kenners: ja, ook ik hoor na ruim 5 jaar bij deze club.

Na een kort baalmomentje denk ik schouderophalend: nou ja, wel weer een geinig blogonderwerp!

Dat ze dus maar mooie dingen mogen doen met die 56 eurie. Vanaf nu rij ik in ieder geval 50 in Krommenie.

Zeg ehh.. ik weet dat ik niet kan multitasken, maar dit lukt me nog net wel ;)

Ook vandaag is weer een werkdag. Ik sta achter een machine die maar op een rustige snelheid kan draaien. Het is dan ook heerlijk rustig werken, maar het komt er ook op neer dat ik me een beetje verveel. Op een gegeven moment komt een collega naar me toe. We kletsen wat over mijn Franse ervaring en hij vertelt me dat hij in september naar de rommelmarkt in Lille gaat. Leuk! Omdat de machine zo traag gaat, ben ik blij met de afleiding. Op het moment dat we praten, laat ik de machine verder draaien: ik kan het nog makkelijk bijhouden. Toch kijkt de collega me bezorgd aan: “Red je het wel? Het loopt aardig op zo hoor!” Ik antwoord dat ik het prima bijhoud en dat ik het juist fijn vind dat het een beetje doorloopt. Hij knikt, maakt zijn verhaal af en loopt weer weg. Hij draait me de rug doe en ik zie dat hij stiekem een vinger uitsteekt om mijn machine langzamer te zetten. Smiecht! Ik heb je wel door! Even heb ik zin om ook iets met een bepaalde vinger te doen, maar dat doe ik natuurlijk maar niet 😉 Licht beledigd maar geamuseerd zet ik de machine weer ‘sneller’.