Gisteren las je sneeuwbaard, de blog van Dorinde. Mijn blog speelt zich eerder die dag af.
“Meiden, wat zullen we doen? Wie haal ik op? Hoe laat gaan we heen?” Het is zondagochtend en ‘code oranje’ staat vandaag op het programma. Net als de musical Scrooge! Een goede vriendin van ons gaat vanmiddag optreden met haar professionele musicalgroep. Vraagt wel om wat voorbereiding.
“Okee, laten we in verband met de sneeuw maar wat eerder vertrekken. Red iedereen dat? Is iedereen al wakker?” De berichten druppelen binnen in onze groepswhatsapp, niet iedereen reageert nog.
Uiteindelijk hebben we tegen het einde van de ochtend een plan en ben ik er bijna klaar voor. “Nog even de kaartjes printen.” Ik open mijn mail, maar ik kan de tickets nergens vinden in mijn inbox. Dat is vreemd, ik weet zeker dat ik ze langs heb zien komen! Ik open mijn bankrekening om te kijken wanneer ik de tickets betaald heb. Vervolgens scroll ik in mijn mail naar deze datum. Geen kaartjes. Vreemd! Ook de zoekresultaten “tickets”, “Scrooge”, “musical”, “eerste rang” leveren niks op.
“Eh meiden, ik heb een probleem…” Godzijdank zegt onze musicalster even later: “ik regel het wel bij de kassa!”
(…)
Om 13:00 komen we als eerst aan. “Hoi, wij zijn die mensen met het ticketprobleem. Oepsie.” Gelukkig is alles geregeld en kunnen we onze jassen ophangen. Dan valt ons oog op de zaalindeling. Achter mijn naam staat dat wij 4 stoelen ter beschikking hebben, oei. “Mevrouw? We hebben een probleem… Wij zijn met z’n vijven, maar we hebben slechts vier stoelen gekregen. Kunt u ons daar bij helpen?” Gelukkig is deze vrouw de beroerdste niet en zegt: “Oh, ik schuif er wel één van Molenaar op, komt goed!”
Na een lekker koffie/thee/appeltaart-voorafje, gaan we op tijd de zaal binnen. We zoeken mijn naam op en kijken verwachtingsvol naar de kaartjes. Nog altijd vier stoelen. De vrouw is nergens te bekennen, dus een vriendin besluit om de kaartjes alvast te verplaatsen (we weten immers waar ‘die ene van Molenaar’ moet gaan zitten). Twee minuten later staat ze hopeloos met een kaartje in haar hand. De schuiving zoals de vrouw ons dat had voorgesteld, blijkt helemaal niet goed te passen met de stoelen. “Eh, we hebben een probleem…” Ik schiet in de lach, het lijkt wel het thema van de dag. Omdat we toch als één van de eersten in de zaal zitten, besluit de vriendin om weer even naar de vrouw te lopen.
Even later komt ze weer terug en steekt ze haar duim op. Er wordt een stoel bijgezet, top. Dit loopt op rolletjes!
De musical is top en onze eigen ster doet het fantastisch! Ze speelt een blinde bedelaarster (overtuigend creepy) en de geest van de toekomst. Ik ben supertrots op haar en ik zie haar geen enkele keer in de problemen 😉
Terug verloopt de tocht in de sneeuw ook redelijk probleemloos. Ondanks dat mijn niet-winterbandjes er niet zoveel van begrijpen en mijn remmen een tikkeltje rebels zijn, verloopt het verder niet onveilig.
Ik zeg: lekkere zondag!
