In de categorie “je moet minstens twaalf sperziebonen!”

Verveeld staar ik naar de krieltjes op mijn bord. Liggen ze dan. Zo mooi en rond van vorm: afgetraind om de weide wereld in te trekken. Toch liggen ze er maar roerloos bij. En ik word geacht ze nú op te eten.

Weet je wat ik doe? Ik gooi ze gewoon allemaal overboord en dan ren ik er hard achteraan. Elk krieltje dat ik vind, stop ik dan in mijn mond. De rest geef ik steeds weer een zetje, want na een flinke rolpartij smaken ze toch het lekkerst.

Streng kijk ik James aan. “Zie je mij al gaan? Ik eet toch ook gewoon netjes uit mijn bord? Achter eten aanhollen, zo heb ik je toch niet opgevoed?” James kijkt me des te hoopvoller aan. Ik zucht: “dit kan toch geen gewoonte worden, lieverd?” Toch zwicht ik weer bij zijn smekende blik. Vooruit dan maar. Ik strooi de kattenbrokjes door de kamer en trap zo het potje sjoelen van vanavond af.

Business proposition

Vandaag ben ik bij een heuse gummaker, bezoek ik een apparaatreparateur en krijg ik korting op kerstverlichting bij de alleswinkel.

Op mijn knieën zit ik gehurkt bij een krijtbord met de tekst: “De zaak is open.” Mijn neefje van vijf heeft een rijke fantasie en hij doet goede zaken. Ook is hij flink galant: zo houdt hij de deur voor me open, geeft me advies over het kopen van de geschikte rode pen en als klap op de vuurpijl biedt hij me zegeltjes aan nadat ik heb kunnen betalen met mijn pinpas. Bijkomend voordeel: echt een dure zaak is het niet. Zo mag ik voor nul (!) euro een ruggenkrabber bij hem afrekenen. Da’s pas een klantvriendelijke winkelier!

Na een lange en vermoeiende werkdag sluit mijn neefje de winkel keurig af. Hij haalt de stroom eraf en draait de deur netjes op slot. Toch lukt het een boze boef om naar binnen te glippen. Zoekend naar de portemonnee, produceert de boef een heksenlachje en roept gemeen tegen de winkelier dat hij van hem gaat stelen. Mijn neefje houdt zijn handen omhoog, maakt een stopteken en komt met een fantastische oplossing:

“Heb je geld nodig, boef? Dan kom je toch bij mij werken!”

Lekker op pad

Vertederd kijk ik naar een bejaard echtpaar op de fiets. Allebei dragen ze een crèmekleurige broek en een groen met geel gestreepte polo. Zelfde merk fiets, matchende fietstas en al helemaal dezelfde stickers van de fietsenwinkel. Allebei een opgevouwen fleecedakentje achterop. Zeer aandoenlijk!

Toch klopt er iets niet, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. Ze zijn perfect gestyled, kunnen zó in een tijdschrift. Wat is het nou toch? Na ongeveer een kilometer achter ze te hebben gereden (alles voor de blog), zie ik het.

Haar fiets staat een tandje makkelijker. The husband ligt een half wiel op haar achter. Ineens heeft het iets ongemakkelijks, zo van die nét niet goed op elkaar afgestelde E-bikes.

Das Reiseandenken; Das Souvenir; Die Erinnerung

Samen met mijn zus en haar vriend ben ik bij mijn ouders thuis. Mijn moeder heeft heel schattig wat souvenirs van de vakantie in Duitsland uitgestald op tafel. We krijgen een fles wijn, wat lekkere delicatessen en leuke etensbakjes voor de katten. Ook ligt er een heel schattig plat doosje bij, waarbij ik (oprecht!) enthousiast reageer: “Oh leuk, billendoekjes!”

Het zijn dus geen billendoekjes. Mijn moeder kijkt wat beteuterd en zegt: “Eigenlijk is het meer een opbergdoosje voor tomaatjes of kaas of zo.”

“Wij meren zo aan in de haven van Texel”

Als een volleerd Texelvakantieganger scheur ik soepel naar de ‘afhaal’-parkeerplaats. Mijn vriend komt zo met de boot aan en ik haal hem gezellig op! Samen met mijn familie ben ik vanmiddag al gearriveerd. Ik neem plaats op de kade tussen de andere amateurs die net als ik toch wel erg vroeg zijn.

Een man en een vrouw zijn verderop flink aan het converseren. Door de vlagen wind vang ik stukjes conversatie op: “France” blablabla, “Mollema”, blablabla, “boot”. Ik kijk naar de boot, die nog op zo’n tien minuten afstand vaart. Dan valt de wind weg en kan ik hun conversatie goed verstaan. “Den Helder ligt daar wel heel duidelijk, hè! Goh zeg, dat is wel heel leuk om te zien. Oh, natuurlijk, het heet natuurlijk ook ‘helder’” De man lacht hard om zijn grap en mijn mondhoeken krullen omhoog.

Bekijk bericht