Het is vrijdagochtend en ik ben onderweg naar paardrijden. Het is de bedoeling dat we rond 09:00 op stal zijn, zodat we ruim de tijd hebben om de paarden te halen, te poetsen en op te zadelen. Ik moet nog ongeveer een kilometer rijden als ik bij een rotonde aankom. Het is een rotonde waar voetgangers en fietsers voorrang hebben en ik minder vaart voor een man met zijn hond. Ze zijn er bijna en ik schat in dat ze precies zullen oversteken op het moment dat ik de rotonde opkom. Ik rij nu 30, 25, 20, 15… ze zijn er nu echt bijna, goed getimed Laura! Het voelt altijd fijn om mensen voorrang te geven. Kijk mij nou eens braaf de verkeersregels volgen.
De hond besluit echter dat hij precies op het stukje gras naast de oversteekplek even mooi zijn behoefte kan gaan doen. De man slaat demonstratief zijn handen in de lucht voor deze slechte timing en kijkt me verontschuldigend aan. Hij rolt met zijn ogen en kijkt lachend naar zijn hond, die prinsheerlijk begint te poepen. Ik lach terug en begin weer te rijden. Op naar nog meer blijmakende dieren!
