Tot vandaag dacht ik: ik zou nóóit gids kunnen worden. Dat zou ik de toeristen simpelweg niet aan kunnen doen.
Bij elk busritje val ik namelijk ontzettend snel in slaap. Knikkebollend hang ik dan voorover, of ik plak met mijn wang tegen het raam. Niet alleen is het niet zo charmant, maar als gids dien je natuurlijk ook op tijd informatie te verstrekken.
Ik opende mijn blog expres met “tot vandaag”, want wat de gids vandaag toch weer deed…
Klik. Klik. Klik. Ik maak de ene foto na de andere: wat staan hier mooie dingen! Dan hoor ik een stem: “No photos please..” Oeps!
We zijn vandaag weer op excursie met TUI. Vanmorgen waren we de eersten die opgehaald werden, zodat we opnieuw lekker vooraan konden zitten. “Why you so tall, mister Ros?!” Vraagt de gids grappend aan mijn vriend.
Wanneer de rest van het gezelschap is opgehaald, begint de gids zijn praatje. Vandaag hebben we weer een mooi programma voor de boeg.
“Noem mij maar Jantje!!!”
Een Indonesische man met een indrukwekkende outfit staat voor onze neus in de bus. Hij draagt een wit gevouwen petje, een knalgeel shirt met felle rode, groene en blauwe bloemen, een blauwe sarong en daaroverheen nog een gekleurd sjaaltje. Wauw. Het is onze gids van vandaag, via de reisorganisatie TUI hebben we een rondje Bali geboekt.
Jantje vertelt dat hij 16 jaar geleden vanaf Java naar Bali is gekomen om daar in de toeristische sector te werken. Ook besloot hij toen om Nederlands te leren, om zich te kunnen onderscheiden van de andere gidsen. Zijn Nederlands is indrukwekkend en een naam als ‘Jantje’ staat hem dan ook goed. En ach, die kleren.. laten we zo zeggen dat hij in ieder geval geen ‘dooie fret op een stokkie’ nodig heeft om de groep straks bij elkaar te houden. Bekijk bericht