Oeps.. klonk dat onbeleefd? ;)

Samen met Dorinde, Thomas en mijn vriend ben ik gezellig een weekendje weg in Gelderland. Op vrijdagavond besluiten we om in de buurt uit eten te gaan. Na even tussen de landweggetjes met vele bomen getoerd te hebben, komen we aan in Laren. Al gauw valt ons oog op een gezellig restaurant (Stegeman) en we parkeren de auto en lopen naar binnen. De meest vrolijke ober ever komt ons al tegemoet lopen. “Goedenavond, u komt met zijn vieren? We hebben geen reserveringen, dus u kunt een tafel uitzoeken!”

Op een stel na, is het restaurant inderdaad leeg. Op zich zijn we ook wel aan de late kant… bedenk ik nog verdedigend 😉 Ik besluit om verder niets van het lege restaurant te denken en we gaan zitten. De mannen bestellen een Grimbergen en de ober vraagt: “met grenadine?” Vragend kijken we hem aan: “limonade in bier?” De ober legt uit dat er hier vaak mannen uit het zuiden komen die hun trappistenbier graag met limonadesiroop drinken. LOL. De jongens bedanken vriendelijk en even later krijgen ze hun bier gewoon puur 😉

Terwijl ik de menukaart bestudeer, merk ik dat ik niet zo goed weet wat ik wil bestellen. Aangezien ik geen vlees eet, is de keuze meestal makkelijk. Nu twijfel ik echter over de gerechten: van gesmolten kaas ergens doorheen ben ik namelijk ook niet zo’n fan. De lasagna of paddenstoelengratin klinkt dan ook wat aan de zware kant.

Terwijl we de opties bespreken, komt de ober weer terug met piepkleine glaasjes bier met grenadine erin. “Ik kon het niet laten, proberen jullie maar!” De jongens vinden het niet te drinken, maar voor Dor is dit een feest: “wow, zo vind ik het wel lekker!”

“Hebben jullie een keuze kunnen maken?” De ober kijkt mij vragend aan. “Ik heb zo wat vragen, begin maar alvast bij de anderen!” Dorinde, Thomas en mijn vriend geven hun bestellingen door en daarna is het mijn beurt.

“Ik twijfel een beetje! Ik eet namelijk geen vlees, maar ik hou ook niet zo van veel kaas ergens doorheen. Misschien wil ik wel twee voorgerechten, dat ligt er een beetje aan.” De ober legt de opties aan mij voor. “De lasagna wordt misschien lastig om zonder kaas te doen, maar voor de gratin is er misschien wel wat mogelijk.” Ik staar even naar de kaart. “Ja, dat is misschien wel een goed idee. Nou, ik wil in ieder geval de pompoensoep vooraf, dat kunt u alvast opschrijven.” De ober, Dorinde, Thomas en mijn vriend barsten in lachen uit. Verrast kijk ik op: “klonk dat onaardig? Zo bedoelde ik het niet hoor!” De ober stelt me lachend gerust. “Ik schrijf het wel alvast op. Zal ik voor de gratin overleggen? – Graag!”

De ober heeft vervolgens de hele avond het “ik schrijf het wel even op”- grapje gemaakt, hahaha.

Het eten was trouwens heerlijk, dat zegt dus helemaal niets: zo’n leeg restaurant!

Schoon is ook niet alles

Vandaag heb ik heerlijk geluncht met mijn vriend en zijn ouders in Schiedam. We maakten gebruik van een actie van de HEERLIJK10Daagse, echt een aanrader! Voor een goede prijs kun je dan eten bij een (sterren)restaurant. Het driegangen menu dat wij voorgeschoteld kregen, kon prima door voor een diner. Wat hebben we gesmuld! Als voorgerecht kregen we een lichtgerookte makreel met witte bonen puree en een krokantje van ?? Door het heerlijk uitziende bord vond ik het erg lastig om me te concentreren op het verhaal, hihi. Als hoofdgerecht aten we een eendenborst met asperges, bietentartaar en bietencrème. We sloten af met chocolade ijs, crème van appel en van hazelnoot, een krokantje van chocola met een chocoladetaartje. Wauw, zo ontzettend lekker!

Op de terugweg naar huis vertelde mijn vriend over zijn actie eerder die middag. “Had je gezien dat ze daar veel glazen deuren hadden binnen?” Ik had geen idee. Behalve mijn bezoekje aan de wc, heb ik niet heel goed binnen gespiekt. “Niet gezien, hoewel ik wel zag dat alles er heel schoon en mooi uitzag!” Mijn vriend vertelt verder. “Nou, nadat ik had afgerekend, waarschuwde de ober me dat ik goed moest oppassen voor de glazen deur.” Drie keer raden…

Toevallig had mijn schoonvader die middag verteld over zijn nieuwste aanwinst: een automatische ruitenwisser. Waar ik eerder heel enthousiast had geluisterd naar de verhalen over dit product, weet ik nu ineens niet meer zo zeker of dit nou wel zo geschikt voor ons zou zijn, hihi 😉

Loeiende ober

Samen met een vriendin ben ik vandaag gezellig een dagje in Utrecht. We hebben rond drie uur afgesproken bij het station en met veel moeite (de navigatie stuurt me al voor de tweede of derde keer naar een verlaten bouwterrein in plaats van naar de parkeergarage waar ik graag wens te zijn) kom ik een kwartier later aan bij mijn vriendin. “Zoek de gele jas!”

We gaan gezellig wat winkels af en ploffen daarna neer bij de Bagels & Beans (Chai Latte, jeeej). We zijn net tot de schokkende conclusie gekomen dat we elkaar al sinds september niet gezien hebben, dus we hebben heel wat bij te praten. Gezellig!

Op aanraden van een vriendin van mijn vriendin, eten we vanavond bij restaurant Umami. Dit is een sushirestaurant, maar met net wat minder vreetschuurgevoel dan een ‘normale’ all-you-can-eat. Wanneer we ons binnen bij de ober melden, kan hij onze reservering nergens vinden. Hij biedt zijn excuses aan en biedt ons een tafel met korting aan. De voorwaarde is wel dat we dan om 19:15 weer plaats moeten maken voor de volgende. Op dat moment is het 17:30, helemaal prima dus. Fijne service!

De ober brengt ons naar onze tafel en vraagt ons of we iets willen drinken. We bestellen een drankje en gaan gezellig verder met onze gesprekken. We zitten achterin het restaurant, waar het heerlijk rustig is. Naast ons is er wel een mysterieuze ruimte, waarachter ik soms iets zie bewegen. Mijn vriendin zit rechts naast me op de bank, waardoor ik zo af en toe een blik naar de kamer kan werpen. Mijn interesse wordt dan ook zeker gewekt wanneer één van de obers af en toe de kamer in en uit loopt: wat is dat voor ruimte?

Op een gegeven moment heb ik in de gaten wat er zo beweegt in de kamer: er loopt een kat! Grappig, het lijkt wel of hij zijn eigen dependance heeft in het restaurant.

Na twee rondes gegeten te hebben (heeeeerlijke sushi! Ik ben al naar aardig wat sushirestaurantjes geweest, maar dit is echt wel een vette aanrader), komt er een groep dames het restaurant binnengestapt. Direct zien we al dat ze een vrijgezellenavond hebben. De ober wijst ze naar een nisje tegenover ons, waar een grote tafel al klaarstaat.

Ondertussen mogen wij nog ongeveer een klein half uurtje zitten en we bestellen onze derde ronde. Op dat moment loopt de ober die net een paar keer naar de kamer/kat is gegaan, weer langs. Na even bij de dames tegenover ons gestopt te zijn, loopt hij de mysterieuze kamer weer in, maar deze keer blijft hij in de deuropening staan. Nieuwsgierig staken wij ons gesprek en kijken we naar de rug van de ober. Inmiddels krabt hij wat aan zijn hoofd en gooit hij vervolgens zijn handen vragend in de lucht (lees: de Y van YMCA). Wij kijken elkaar even aan: wat is daar in godesnaam aan de hand?

Na zo’n vijf tellen draait de ober zich weer om en kijkt hij ons aan – wij staren hem inmiddels zeer vragend aan, haha. Vervolgens loeit hij keihard: “heuhh?!”, waardoor wij direct in de lach schieten. Zijn geluid dekt absoluut de lading van onze gedachten, hahaha. Helaas moeten wij lijdzaam toekijken hoe hij vervolgens met een vraagtekenhoofd weer wegloopt, zo komen we er natuurlijk niet achter wat er aan de hand is. Vermoedelijk heeft het iets met de locatie van de vrijgezellenavond te maken, maar we zullen het helaas nooit weten… GTST kan nog iets leren van deze cliffhanger 😉

Avondje uit – het sushirestaurant

“Zal ik het doen?” Met mijn vriend zit in een sushirestaurant en ik prik het stukje aan mijn vork. Demonstratief zwaai ik ermee in de lucht. “Misschien moet je even wachten tot je nieuw drinken hebt besteld, zodat je het kan wegspoelen als het niet lekker is,” zegt mijn vriend geamuseerd. “Hmm ja misschien wel.” Toch kan ik mijn nieuwsgierigheid niet loslaten en ik breng de vork naar mijn mond. Voorzichtig probeer ik een klein hapje te nemen, maar het stukje blijft onhandig tussen mijn tanden plakken. Op dat moment verschijnt de ober aan onze tafel, waardoor ik verschrikt en zeer awkward het stukje volledig in mijn mond laat vallen. “Willen jullie nog iets drinken?” Ik knik heftig en bestel een groene ijsthee. Mijn mond staat inmiddels in de fik en boos kijk ik naar het plaatje van het gerechtje dat ik heb besteld. “Komkommers. Wie verzint het om hier rode pepers tussen te doen?”

Bekijk bericht

Klodder kwijl in je mondhoek gegarandeerd! (fotoblog)

Voor de “Heerlijk 10 Daagse” nam mijn lieve schoonmoeder ons mee uit lunchen. De Heerlijk 10 Daagse houdt in dat je voor een mooi prijsje kunt eten in de chiquere restaurants. Zo aten wij deze keer bij Apicius, een restaurant in Bakkum met Michelinster. Met behulp van het alfabet en foto’s (van zowel de vegetarische als de vlees&visgerechten) beschrijf ik deze topervaring.

 

Apicius van A tot Z: 

Amai wat een heerlijke lunch was dit!

Beeldschoon zag het eruit.

Christus, wat heb ik lekker gegeten.

Bekijk bericht