“Zullen we gaan?” Laura, mijn moeder en ik zijn een paar dagen weg en we staan op het punt om een wandeling te gaan maken. “Ik doe even mijn wandelschoenen aan en dan kunnen we gaan,” aldus mijn moeder. We gaan er weer even bij zitten en wachten geduldig af. “Ah nee!” De veter van de schoen is zojuist afgebroken. Terwijl Laura op zoek gaat naar een hulpmiddel om de veter toch in dat gaatje te krijgen, zoekt mam naar een reserveveter in haar tas. “Ik had hem vorige week nog gezien..” Na een aantal minuten flink poeren is het eindelijk gelukt om de veter in het oogje van de schoen te krijgen. Mam trekt de andere schoen aan en… natuurlijk. “O ja, hij zat in mijn schoen!!”