Op aanraden van mijn schoonfamilie gaan mijn vriend en ik gezellig naar de film Incredibles 2. Aangezien het maandag is, besluiten we om voor de vroege voorstelling te gaan. Een kwartier voordat de film begint, installeren we ons in de zaal, waar het al gezellig bedrijvig is.
Na een tijdje hoor ik wat gestamp in de verte. Drie jonge meisjes van een jaar of tien sprinten giechelend de trappen op. “Welke rij zitten we? – Ik weet het niet hoor, jij hebt toch de kaartjes! – Jeetje wat is het hier donker, even kijken hoor. – Ja, hier!” Ze schuifelen langs de mensen op de hoek en ploffen op de stoelen achter ons neer. “Zo, we zitten. Leuk hè! Er zitten wel veel oude mensen hier zeg, denk je dat we wel goed zitten?” Ik hoor ze overleggen. “Dat zou wel echt iets voor ons zijn hè, dat we in de verkeerde zaal zitten.” Zenuwachtig gegiechel. “Ja en dat we dan bij een vet enge film zitten.” Ze gaan er een tijdje over door en ik verlos ze uit hun lijden door ze te vragen: “Incredibles?” Verrukt kijken ze me aan: “ja! O top, dan zitten we goed. Dankuwel.”
Niet veel later beginnen de trailers en even later zetten we de 3D-bril op. “Wow, echt supercool! Echt zo.” (Voor de mensen die niet regelmatig met jonge kinderen omgaan: “echt zo” is het tegenwoordig helemaal. Ik heb het vanavond zo’n 35 keer gehoord in twee uur tijd).
Twee minuten later valt hun popcorn om. “NEE HE!” klinkt het gesmoord. “Dat had jij vorig jaar toch ook een keer? – Ja. Shit, hij was nog helemaal vol.” Snel hoor ik ze alle popcorn er weer in scheppen. “Ik ga niet nog meer nieuwe kopen hoor, ik eet dit gewoon op, boeie.”
De lichten gaan helemaal uit en de film begint. Achter me weer een nerveus geluid: “Oh, hij is Engels! Ik dacht dat het Nederlands was. Echt zo. Nou ja, dit is ook wel leuk toch?!”
