Mijn vriend en ik zijn net thuisgekomen van een heerlijk paasweekend in New York en mijn moeder heeft opgepast op de katten. Op tafel staat een bos bloemen en een bakje met paaspapier versierde eieren op ons te wachten. Vrolijk bekijken we onze cadeautjes en ik besluit om de eieren in de koelkast te zetten. (Ik weet nooit of eieren wel of niet in de koelkast moeten, maar ik doe het eigenlijk altijd wel). 

Na een paar dagen naar de eieren gekeken te hebben, heeft mijn vriend zin om een gebakken ei te maken. Hij pakt het doosje, scheurt het papier er af en barst in lachen uit. “Hebben we ook nog normale eieren??” roept hij me toe vanuit de keuken. “In het bakje van mama, weet je nog!” roep ik terug. “Ja, dat zijn zeg maar chocolade-eieren.” 

Lachend loop ik er naar toe en samen vragen we ons af hoe we in godesnaam hebben kunnen denken dat dit normale eieren waren. Ze zijn duidelijk lichter!

Deze anekdote vertelde ik afgelopen weekend, toen ik met twee studievriendinnen (en haar vriend) gezellig samen heb gegeten. We hadden het toevallig over eieren en toen kwam dit verhaal weer boven borrelen. “Hier heb ik nog geen blog over geschreven, dat kan ik nog wel doen!” zei ik vrolijk tegen mijn vriendinnen. “O ja, goeie!”

Die avond kletsen we honderduit over onze studiejaren, onze leuke huisjes en over andere gezellige dingen. De vriend is ondertussen even naar zijn eigen huis gegaan om te klussen, hij sluit straks weer aan. Op een gegeven moment kijk ik mijn vriendinnen ‘verschrikt’ aan. “Shit, waar zou die blog ook alweer over gaan?!” Met een gemartelde blik kijken ze terug. “O ehhhh….” Ken je dat gevoel? Dat je het echt NIET meer weet? Wanhopig halen we alle gesprekken weer terug. “Ik zei het aan tafel, vlak voordat we gingen eten. Waar hebben we het over gehad?!” (Vind ik altijd een leuk spelletje: hoe zijn we op dit onderwerp gekomen?)

Het lukt ons helaas totaal niet om het onderwerp terug te krijgen en ik baal dat ik geen notitie heb gemaakt. (Normaal app ik mezelf altijd mijn blogideeën, maar bij deze dacht ik het wel te onthouden).

Op dat moment komt de vriend weer aangelopen en ik richt me dramatisch tot hem: “wáár hadden we het over, vlak voordat we gingen eten?” Hij haalt nonchalant zijn schouders op: “eieren.” HALLELUJA. Beste gevoel ooit, het je weer herinneren. En niezen. En eindelijk kunnen plassen wanneer je blaas op knappen staat. (Hebben we het ook nog lang over gehad ;)). Mooie avond!