Neverdullmoments

“Ja, want dat is handig”

Na een lange werkdag ga ik nog even naar de supermarkt. Hop, snel de winkel in, die volle schooltas hoef ik niet helemaal mee zeulen. Doelgericht de boodschapjes pakken (vanavond wordt het pasta penne met zalm en broccoli) (en het brood en de boter waren op) (en brie is ook lekker). Dan door naar de kassa. Twijfelen of ik een tasje moet pakken. Nee, het past allemaal wel in mijn armen. Na het afrekenen met de spullen naar de auto strompelen. VALT PRECIES DE PASTA, het enige product dat echt kan breken. De boodschappen op de bijrijderstoel dumpen en dan lekker naar huis.

En dan hè. Dan komt de echte struggle. Ik heb de auto voor de deur geparkeerd, hooguit twee meter lopen. WAAROM vind ik het dan nodig om alles in één keer mee te nemen? Waarom niet twee keer lopen? Jas om mijn schouders knopen, handtas aan mijn schouder, schooltas op mijn rug, losse boodschappen in mijn armen. Er bij de voordeur achter komen dat ik de huissleutel nog niet uit mijn handtas heb gepakt. Brood mag even leunen op de vensterbank (ieuw, spinnenweb). Sleutel gevonden, moeilijk pielen om hem in het slot te krijgen omdat de broccoli en zalm niet handig in mijn hand liggen.

Eindelijk binnenstappen, katten als een idioot aan het miauwen waarom het zo lang duurt. Sjok sjok, tussendeur open, struikelen over de katten en dan eindelijk de tafel bereiken, waar ik alles met een flinke PLOF op smijt. Ernaar kijken en mezelf afvragen waar ik eigenlijk mee bezig ben met m’n nepefficiëntie.

Bijna een dubbele botsing

Ik ben op mijn studie en de eerste les is zojuist afgelopen. Ik sta op, trek mijn jas aan en hoor ineens vlakbij: “Pas op!” Verwonderd kijk ik op, wat is er aan de hand? Ik zie dat ze ‘boos’ naar haar buurman kijkt en hem vertelt dat hij mij bijna een dreun had verkocht terwijl hij zijn jas aantrok. “Ging goed!” zeg ik geruststellend tegen hen. Ik had het echt helemaal gemist.

Ik loop het lokaal uit en ga richting de kantine om een thee te scoren. Wanneer ik bijna bij de automaat ben, botst er iemand tegen me op. Dezelfde jongen. Ook nu staat zijn eerdere buurvrouw naast hem en rolt lachend met haar ogen naar me. “Ik ga een bordje op zijn rugtas plakken met: pas op, zwenkt uit!”

Bekijk bericht

Pas op wat je belooft!

Soms kan het verleidelijk zijn om situaties uit te stellen door een belofte te maken. “Ik doe morgen de was wel!” En dan natuurlijk hopen dat de andere persoon het vergeet. Yeah right. Vandaag had ik zo’n moment waarop een leerling me wel even hielp herinneren aan een belofte. Een vrij gekke belofte. “Mevrouw, wanneer krijg ik nou een ei van u?” Ik kan je vertellen dat ik écht wel even diep moest graven waar deze vraag nou weer vandaan kwam. “Ja, dat had u beloofd op kamp.” Oja.

…

Het is het einde van het schooljaar en we zijn met drie brugklassen op schoolkamp. Op dag twee hebben we een sportmiddag, absoluut geen straf met het mooie weer! De sportdocent heeft een verdeling gemaakt en heeft mij neergezet bij het onderdeel ‘eierenlopen’. De bedoeling is dat leerlingen een ongekookt ei naar de overkant vervoeren op een lepel, tussen de knieën, onder de oksel en onder de kin. Sommigen hebben voor het ‘eierenlopen’ het sportonderdeel met meel voltooid, waardoor ze na mijn onderdeel als reusachtige pannenkoeken door moeten naar de volgende activiteit. Hilarisch om te zien.

Nadat een leerling maar liefst twee (!) eieren heeft laten splashen onder haar kin, is ze het zat. “Mevrouw, mag ik alstublieft een ei pakken en die op iemands hoofd kapot gooien?” Uiteraard lijkt me dat niet zo’n goed idee. Wat ik had moeten zeggen, was: “Nee, natuurlijk niet!” Wat ik daadwerkelijk zei: “Nee, dat gaan we natuurlijk niet doen. Je krijgt volgend jaar wel een ei van me.” Vergeet ze toch wel weer. Nou, mooi niet dus! En zo zal ik binnenkort inderdaad een eitje koken voor een leerling, compleet verzorgd met peper en zout. Misschien kan ik het wel rekken tot het kerstontbijt, haha.

Bekijk bericht

Transport trouble

 

“Haal jij dat pakketje even op?” Kijk, ik had natuurlijk kunnen weten dat een koffiezetapparaat niet in een handtasje past, maar daar had ik even niet aan gedacht. “Tuurlijk wil ik dat pakketje ophalen, toevallig ligt er ook nog eentje van mij.”

…

“Zo, hier is vast het eerste pakket.” Dat zijn nou niet echt de woorden die je wilt horen als je al met volle handen staat te wachten in de winkel. Het beeld erbij maakt het helaas niet veel beter. De verkoopster komt met een enorme blauwe doos aanzetten waar met gemak een kind in vervoerd kan worden. Daarna komt ze met mijn eigen pakket aanzetten, uiteraard van uiterst bescheiden omvang. Dat ik mijn vriend twee maanden geleden nog met een enorme doos over straat heb laten zeulen, vertellen we er voor het gemak even niet bij.

Enigzins stuntelend loop ik naar buiten. “Ja, dit had ik ook niet verwacht toen ik hier naar binnen liep!” Roep ik grappend naar een meneer die me ontzettend aan staat te staren. De beste man heeft er duidelijk geen zin in en kijkt me chagrijnig aan. Zo snel als ik kan, loop -waggel – ik dan maar naar mijn fiets en begin ik aan de terugweg.

Wanneer ik later die middag door de stad fiets, zie ik een mevrouw ontzettend stuntelen met een groot pakket. Ha! Altijd leuk om dit ook bij anderen te zien. Ik geef haar een grote glimlach en wens haar veel succes met de vracht. Zo, daar kan die man met de emoties van een uitgelekt koffiefilter nog wat van leren.

Bekijk bericht

“Ze zal hier nog wel niet zo lang werken”

Ik woon al zeker vier jaar niet meer bij mijn ouders en doe dan ook zelf mijn boodschappen. Ik weet hoe het werkt in de supermarkt en eigenlijk gaat het ook altijd goed. Tot vandaag.

Ik loop naar binnen bij de plaatselijke supermarkt en pak een winkelmandje. Ik controleer op mijn digitale lijstje wat ik moet hebben en begin aan de speurtocht, op zoek naar de producten. Spaghetti – check. Thee – check. Nadat ik al mijn boodschappen verzameld heb, loop ik naar de kassa. Ik leg mijn spullen op de band en wacht netjes mijn beurt af. De caissière kijkt me onderzoekend aan. Direct nemen mijn gedachten het over. Misschien is ze mijn leeftijd aan het schatten. Haha, zou ze misschien denken dat er alcohol in de limonadefles zit? Ze zal hier wel nog niet zo lang werken. Schattig. Ik lijk toch niet zo jong? Of zou ze verw.. “Eh, mevrouw, legt u dat winkelmandje wel even terug?” O. Ik stond blijkbaar al drie minuten met het winkelmandje onder mijn arm geklemd in de rij. “Haha ja, ik had nog een nieuwe handtas nodig.” Soms helpt een grapje om de awkward situatie op te lossen. Ik moest er zelf erg om lachen. De caissière helaas niet.

Bekijk bericht