(Ongeveer vijf jaar geleden)

“Heb je die mail gezien, zullen we meedoen aan het onderzoek?” Een vriendin en ik studeren samen op de Vrije Universiteit in Amsterdam en we vinden het leuk om af en toe een centje bij te verdienen door mee te doen aan een onderzoek. Bovendien zijn het vaak ook leuke onderzoekjes die weer inspirerend kunnen zijn!

Van tevoren weten we nog niet zo goed waar we voor hebben ingetekend, dus dat maakt het leuk en mysterieus. Voor het onderzoek gaan we tegelijk een kamertje binnen. Daar staat een computer klaar waarop het onderzoek zo zal gaan starten. Ik ben benieuwd!

Ik vul mijn gegevens in, klik door de introductie en dan kan het beginnen.

Er verschijnt een scherm met daarop een overzicht met allemaal (getekende) spoorlijnen. Op deze spoorlijnen zijn zowel treinen als spoorwegseinen te zien die rood, oranje of groen gekleurd zijn. Het is de bedoeling dat ik treinen zo efficiënt en snel mogelijk van punt A naar B leid. Wel krijg ik steeds te horen: “het maakt niet uit wanneer het misgaat. Mocht je een sein per ongeluk op groen hebben staan, waardoor er twee treinen met elkaar in botsing komen… kan gebeuren. Het is maar een onderzoek. Doe echter wel je best!” Ik ga er eens goed voor zitten. Wat een leuk spelletje dit! Ik ben bezig met mijn eerste trein en zet een paar andere treinen op rood. Is dat handig? Hmmm, misschien niet zo efficiënt wanneer er treinen moeten wachten. Nou ja, ik ben toch even aan het oefenen. En weer die mededeling: “fouten maken mag, niets aan de hand!” Grappig dit zeg. Oh, deze trein gaat goed!! Ineens begint er links in mijn scherm iets te knipperen: een trein dreigt te botsen. Giechelig zet ik gauw het licht op rood. Hoe ga ik dit oplossen? Na een tijdje begin ik er handig in te worden. Het gaat heus niet altijd goed, maar het gaat vrij aardig. Een leuk onderzoek!

Wanneer het klaar is, ga ik naar buiten en word ik opgewacht door een van de onderzoekers. Ze stelt me een paar vragen over het onderzoek en enthousiast vertel ik mijn belevenissen. “Echt leuk!”

Wanneer mijn vriendin na haar onderzoek naar buiten komt, zie ik dat haar wangen rood gekleurd zijn. Ik lach en kijk haar blij aan. Zij heeft zich vast ook goed ingespannen!

Nadat ook mijn vriendin bij de onderzoeker haar bevindingen heeft gedeeld, is het voor ons tijd om bij te praten. Al snel blijkt dat we elkaar niet helemaal goed begrijpen. “Vond je het LEUK? Ik zat echt te stressen!” Ik: “Stress? Nee joh! Het ging inderdaad lang niet altijd goed, maar dat geeft toch niet?” – “Nou, ik vond dat juist wel heel erg hoor, het leek alleen maar slechter te gaan.”

Op een gegeven moment kijkt ze me met een schuin hoofd aan: “Vertel eens precies hoe de instructies bij jouw onderzoek waren?” Ik, verbaasd: “Nou, dat ik zo goed mogelijk mijn best moest doen, maar dat het niet uitmaakt wanneer ik een foutje maak.” Ze begint te lachen. “Aha, vandaar dat jij er zo ontspannen bij zat! Ik kreeg juist allemaal alarmerende waarschuwingen dat ik ECHT GEEN FOUTEN MOCHT MAKEN en dat ik met iets heel belangrijks bezig was. Dat het om echte treinen gaat en dat je hier HEEL SERIEUS MEE AAN DE GANG MOET. Ik heb een kwartier staan zweten en ik ben totaal niet ontspannen, hahaha.”

You gotta love science.