Pas op hè

Ik zit in de auto en ben onderweg met Laura om een vriendin af te zetten bij het station. We besluiten om nog even met zijn allen in de auto te blijven zitten tot de trein eraan komt. “Zal ik hem even parkeren?” De meiden geven aan dat dit echt niet nodig is en dat ik hem gewoon hier even kan laten staan. “De trein zal zo wel komen.” Ik zet de motor uit en we kletsen nog even verder.

Twee minuten later verschijnt er plotseling een politieauto naast me. Hij draait zijn raampje open. Oh jee, oh jee. “U staat pal voor het zebrapad. U mag binnen 5 meter van een zebrapad absoluut niet stilstaan of parkeren.” Hij kijkt me streng aan. Had ik nou toch maar mijn eigen plannetje gevolgd, haha. Ik verontschuldig me en rijd een paar meter achteruit. Net wanneer ik de motor opnieuw uit wil zetten, komt de trein er al aan. We zwaaien de vriendin uit en ik zet de motor weer aan. Wanneer ik weer wegrijd, let ik extra goed op of ik keurig volgens de regels bezig ben. De agent ziet er namelijk niet uit alsof hij twee keer iets ‘door de vingers zal zien’.

Mocht je de regel ook niet kennen, stilstaan bij een zebrapad mag dus absoluut niet! Behalve uiteraard als je moet stoppen voor een voetganger ;-).

Oeps.. klonk dat onbeleefd? ;)

Samen met Dorinde, Thomas en mijn vriend ben ik gezellig een weekendje weg in Gelderland. Op vrijdagavond besluiten we om in de buurt uit eten te gaan. Na even tussen de landweggetjes met vele bomen getoerd te hebben, komen we aan in Laren. Al gauw valt ons oog op een gezellig restaurant (Stegeman) en we parkeren de auto en lopen naar binnen. De meest vrolijke ober ever komt ons al tegemoet lopen. “Goedenavond, u komt met zijn vieren? We hebben geen reserveringen, dus u kunt een tafel uitzoeken!”

Op een stel na, is het restaurant inderdaad leeg. Op zich zijn we ook wel aan de late kant… bedenk ik nog verdedigend 😉 Ik besluit om verder niets van het lege restaurant te denken en we gaan zitten. De mannen bestellen een Grimbergen en de ober vraagt: “met grenadine?” Vragend kijken we hem aan: “limonade in bier?” De ober legt uit dat er hier vaak mannen uit het zuiden komen die hun trappistenbier graag met limonadesiroop drinken. LOL. De jongens bedanken vriendelijk en even later krijgen ze hun bier gewoon puur 😉

Terwijl ik de menukaart bestudeer, merk ik dat ik niet zo goed weet wat ik wil bestellen. Aangezien ik geen vlees eet, is de keuze meestal makkelijk. Nu twijfel ik echter over de gerechten: van gesmolten kaas ergens doorheen ben ik namelijk ook niet zo’n fan. De lasagna of paddenstoelengratin klinkt dan ook wat aan de zware kant.

Terwijl we de opties bespreken, komt de ober weer terug met piepkleine glaasjes bier met grenadine erin. “Ik kon het niet laten, proberen jullie maar!” De jongens vinden het niet te drinken, maar voor Dor is dit een feest: “wow, zo vind ik het wel lekker!”

“Hebben jullie een keuze kunnen maken?” De ober kijkt mij vragend aan. “Ik heb zo wat vragen, begin maar alvast bij de anderen!” Dorinde, Thomas en mijn vriend geven hun bestellingen door en daarna is het mijn beurt.

“Ik twijfel een beetje! Ik eet namelijk geen vlees, maar ik hou ook niet zo van veel kaas ergens doorheen. Misschien wil ik wel twee voorgerechten, dat ligt er een beetje aan.” De ober legt de opties aan mij voor. “De lasagna wordt misschien lastig om zonder kaas te doen, maar voor de gratin is er misschien wel wat mogelijk.” Ik staar even naar de kaart. “Ja, dat is misschien wel een goed idee. Nou, ik wil in ieder geval de pompoensoep vooraf, dat kunt u alvast opschrijven.” De ober, Dorinde, Thomas en mijn vriend barsten in lachen uit. Verrast kijk ik op: “klonk dat onaardig? Zo bedoelde ik het niet hoor!” De ober stelt me lachend gerust. “Ik schrijf het wel alvast op. Zal ik voor de gratin overleggen? – Graag!”

De ober heeft vervolgens de hele avond het “ik schrijf het wel even op”- grapje gemaakt, hahaha.

Het eten was trouwens heerlijk, dat zegt dus helemaal niets: zo’n leeg restaurant!

Blunder of the year, zoooo dom hahaha

De oplettende volger heeft mijn aankondiging via Twitter zondag misschien al gezien:

“O neeeeee, wat dom!!!!” *Belt zus op om dit nieuws te vertellen* #wordtvervolgd #blogvandinsdag #keihardbalen #stiekemwelgrappig (Laura)

In de hashtag zie ik staan dat ik het stiekem wel grappig vond. Op zich vind ik dat nog steeds wel, maar het blijft toch ietwat pijnlijk om over te schrijven… 😉

(…)

Afgelopen week hebben wij een slimme meter laten installeren in onze meterkast. Met een slimme meter kun je de gas- en elektriciteitsstanden op een afstand laten uitlezen, heel handig! Binnen een aantal jaar krijgt iedereen volgens mij zo’n ding, maar dat terzijde.

In onze meterkast hebben wij allemaal schoenenplanken, deze moeten er voor de installatie uit. Mijn vriend heeft dit van tevoren keurig gedaan en heeft de schoenen zolang in de gang opgestapeld (hallo enorme berg schoenen).

Een paar dagen later is de berg nog altijd reusachtig en ik besluit om mijn schoenencollectie eens te gaan sorteren. Om mezelf te motiveren, leg ik er een vuilniszak bij. Met mezelf spreek ik af dat ik de schoenen die ik al lang niet meer heb gedragen, in deze vuilniszak moet doen en deze naar de textielcontainer moet brengen.

Het eerste paar dat in de zak verdwijnt doet een beetje pijn, maar eerlijk is eerlijk: ik draag ze nooit meer en ik kan er misschien iemand anders nog gelukkig mee maken. Op een gegeven moment heb ik de smaak te pakken en de zak wordt voller en voller. Ik geef mezelf een schouderklopje: goed bezig!

Dan kom ik bij mijn zwarte laarsjes. Ik heb twee paar en één paar draag ik niet meer, omdat de hak eruit is. Ik kan er in feite nog wel op lopen, maar met een holle hak loopt het toch niet zo comfortabel. Hup, weg ermee!

Na zo’n zes paar schoenen is de zak vol en ik ga er direct mee naar de textielcontainer. Opgeruimd staat netjes! Meteen gooi ik ook ons glaswerk, oud papier en plastic weg. Lekker burgerlijk bezig, top!

Die avond ga ik met mijn vrienden naar een feestje en ik verheug me al om mijn opgeruimde schoenencollectie weer te zien en een paar schoenen uit te kiezen. Ik besluit om voor mijn zwarte laarsjes te gaan: de rest van mijn outfit is vrij druk, dus het is wel mooi om donkere schoenen te dragen.

Ik trek het ene laarsje aan en pak vervolgens mijn andere. Terwijl ik hem aantrek, begint me iets te dagen. Hoezo heeft deze een rits…? Mijn laarsjes hebben toch ge… O. O mijn God. O nee. Nee. NEEEEEEE. “NEEEEEEEEE!” roep ik nu ook hardop. Mijn vriend kijkt me vragend aan. “Wat is er??” Ik staar verdoofd voor me uit. “Weet je nog dat ik vanmiddag mijn schoenencollectie heb opgeruimd?” Mijn vriend begint te lachen: “wat heb je nu weer gedaan? HAHA!” Sip kijk ik naar mijn schoenen. “Ik heb per ongeluk van allebei de paren 1 zwart laarsje weggegooid.”

Ik moet er nu weer keihard om lachen, hahahahahahah. Enerzijds baal ik wel: met mijn maat 42 is het soms best wel lastig om mooie, subtiele kleinogende schoenen te vinden (vaak sta ik met het formaat ‘kano’ in mijn hand), maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer geniaal. Hoezo heb ik in godesnaam niet goed gekeken welke laarsjes er bij elkaar hoorden?

In ieder geval heb ik nu weer een mooi excuus om nieuwe schoenen te kopen, hihi.

 

Uiteráárd verliep het op deze manier

Samen met mijn zus ben ik onderweg met de auto om even gauw bij iemand langs te gaan. Het is warm weer, dus ik pak mijn flesje spa rood uit mijn tas om zo wat verkoeling te krijgen. Ik neem een slok en bied mijn zus ook een slokje aan. Vervolgens draai ik het dopje er weer op. (Je voelt de spanning hè, waar gaat dit heen? ;))

Na een paar minuten zijn we op onze bestemming aangekomen en mijn zus parkeert de auto. Terwijl ik uitstap, voel ik de föhn van buiten op me af komen: wat is het toch warm vandaag! Ik ‘besluit’ om nog een slokje te nemen en ik draai het dopje van het flesje. Helaas is mijn grip niet goed, waardoor het dopje uit mijn hand glijdt. Het dopje rolt rebels onder de auto, waardoor ik er precies niet bij kan. SHIT. Hulpeloos sta ik met mijn open flesje in mijn hand (*feel the drama*) en denk ik: “wat nu?” Mijn zus ziet wat er gebeurt en barst keihard in lachen uit. “Nou, dan moet je het flesje maar open meenemen hè.” Even twijfel ik, maar ik vind dat toch niet echt handig. Ik ken de mensen bij wie we langsgaan niet zo goed en straks laat ik hem wel per ongeluk vallen (eerlijk is eerlijk: klunzig ben ik op z’n tijd best wel). Ik buk even om te zien of ik echt niet bij het dopje kan, maar hij ligt echt te ver weg.

“Ik zet het flesje wel even op de stoep.” Mijn zus kijkt me aan: “nee joh, zet hem gewoon in de auto! Straks plast er een hond in, hahaha.” Mijn zus houdt de deur al voor mij open en voorzichtig zet ik het flesje op de autostoel. Vervolgens gooit mijn zus de deur net iets te hard dicht, waardoor het flesje vervaarlijk wiebelt en we allebei een kreetje uitslaken. Gelukkig blijft hij uiteindelijk dapper staan en kunnen wij onze weg vervolgen.

Wanneer we om de auto heen lopen zien we dat we naar het verkeerde dopje onder de auto hebben gekeken en dat ‘ons’ dopje gewoon de andere kant onder de auto is uitgerold. OMG. We besluiten toch maar stoer om het flesje zo te laten staan. Tijdens dit soort gebeurtenissen gun ik de voorbijgangers ook gewoon een blog als deze, hahaha. Heerlijk knullig weer 😉

Verrassing goes wrong

In september zijn mijn vriend en ik alweer 10 jaar samen. De tijd vliegt! Eigenlijk geven we elkaar nooit ‘fysieke’ cadeaus, maar proberen we altijd om een leuk uitje te plannen. Voor deze tienjarige editie (;)) wilde ik dan ook iets speciaals bedenken!

Mijn vriend heeft een brede muzieksmaak en hij luistert ook graag naar jazz. Zo gebeurt het regelmatig dat de muziek van Frank Sinatra of Glenn Miller de woonkamer vult. Een paar weken geleden kwam ik tot mijn vreugde een tribute concert voor Frank Sinatra tegen, waarbij de muzikanten door Europa toeren. Leuk! Ik keek welke data er beschikbaar waren en koos voor één van hun concerten in Antwerpen. Top cadeau!

(…)

“Laura, weet je wat ik hem cadeau ga geven?” De beste vriend van mijn vriend is jarig en we hebben het zojuist over cadeaus gehad. Mijn vriend vertelt enthousiast dat het hem leuk lijkt om zijn vriend een jazzconcert cadeau te doen. Mijn hart slaat een beetje over. “O, leuk. Is er iets leuks te vinden dan?” Ik hoor hem scrollen. “Ja, dit is zo’n tribute concert, ze toeren in Europa. Ik denk dat ik dan misschien met hem naar Duitsland ga, dat is wel leuk toch?” Ik pers er een “ja, leuk” uit en denk ondertussen keihard na wat ik zal doen. Zal ik het verklappen? Het is natuurlijk wel fijn als hij de keuze kan hebben of hij nog een keer wil gaan. Aan de andere kant is de verrassing er dan wel direct af…

Mijn vriend onderbreekt mijn hersenspinsels: “wat is er? Je klinkt zo afwezig.” Ik staar hem een beetje hulpeloos aan. Dan begint het hem te dagen. “OOOO, ik weet het denk ik al! Dat weekendje van ons, heb je…? – Eh, ja.” We beginnen allebei keihard te lachen.

Puntje bij paaltje weten alle partijen wat ze cadeau krijgen en gaat mijn vriend twee keer naar het concert hahaha. Iedereen blij 😉 Uiteindelijk heb ik dan ook maar flink van de situatie gebruik gemaakt: “nu je toch al weet wat we gaan doen: zullen we meteen maar een dagje Efteling erachteraan gooien?” Hoppaaa.