Wauw, dat was een fantastische avond.
De voorpret begint al in april, als ik nog in Duinkerke woon. Op een dag krijg ik een berichtje van mijn schoonzus, of ik het leuk zou vinden om mee te gaan naar Empeiria: een muzikale avond in de tuin van paleis Soestdijk. “Ludovico Einaudi” zegt ze er direct achteraan. Volmondig antwoord ik: “ja!”
(2010) Met de klas staan we in het bos van Castricum, waar we de gevreesde bosloop gaan doen. De bosloop houdt in dat we voor het vak Lichamelijke Opvoeding 6,8 km moeten gaan hardlopen. Voor een cijfer. Zoals een gezonde middelbare scholiere het betaamt, houd ik helemaal niet van hardlopen en ik kan me dan ook niet goed ontspannen. Ik probeer me toch zo goed mogelijk voor te bereiden en ik stop alvast de oordopjes van mijn Ipod in m’n oren. Ik wil de muziek alvast zachtjes aanzetten, maar dan zie ik dat mijn batterij leeg is. Nee toch, moet ik 6,8 km door het bos hobbelen zonder muziek? Dat wordt een ramp! Als ik dan toch ga hardlopen, doe ik dit graag op muziek. Onder de uitleg van de docent vraag ik fluisterend aan mijn vriendinnen of ze misschien muziek op hun telefoon hebben staan. Één van mijn vriendinnen grabbelt in haar tas en geeft me haar mp3-speler. “Het is een hele oude, er staat niet veel op, maar de batterij doet het!” fluistert ze tegen me. Ik ben haar heel dankbaar, op elk liedje met een beetje ritme kan ik wel hollen. De docent geeft aan dat we ons moeten opstellen en hij telt af. “Drie, twee, één, de tijd loopt!” Daar gaan we.