Na een gezellig avondje stad met mijn zus en haar vriend, lopen mijn vriend en ik weer terug naar de parkeergarage. Voor de ingang staat een man die helemaal in het zwart gekleed is. Nog voor ik zie wat hij in zijn handen heeft, merk ik direct al dat deze man mij bloginspiratie zal geven. Met een grote, brede mond lacht hij naar mensen en geeft ze aanwijzingen. En dan heb ik pas echt door waarom hij daar staat.
“Pfuuu, pfuuu, pru pfuuuu.” Steeds datzelfde deuntje. “Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu.” Enthousiast blaast hij op zijn mondharmonica. “Goedenavond mevrouw! Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu. Zoekt u de betaalautomaat? Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu. Die kant op! Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu.” Ik barst in lachen uit en bedank hem vriendelijk.
Wanneer we betaald hebben, heeft hij – spelend op zijn mondharmonica – alweer twee andere mensen te woord gestaan. Terwijl wij naar de auto lopen, galmt zijn ‘muziek’ vrolijk door de parkeergarage. Dat is nog eens gezellig!
Even later stopt mijn vriend het kaartje in de automaat, waarna de slagboom omhoog gaat. “Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu, goede reis!”
Goede marketing hoor, nu wil ik hier natuurlijk de volgende keer weer heen! 😉
