Ehh.. hoeveel mensen hebben dit gezien?

Samen met een vriendin sta ik in de metro van Amsterdam. We zijn gezellig naar de film geweest en hebben een heerlijk avondje achter de rug. Na nog even gezellig gekletst te hebben, stopt de metro bij de halte waar mijn vriendin eruit gaat. “Kom je nog mee, of ga je naar huis?” Het is rond 21:00 en ik besluit dat ik lekker naar huis ga. We zeggen elkaar gedag en ik zoef weer verder met de metro.

Uit gewoonte pak ik mijn telefoon uit mijn tas om mijn vriend te appen hoe laat ik ongeveer thuis ben. Ik klap het hoesje open en start Whatsapp. “Nu onderweg! Ben denk ik rond 21:45 thuis.” Nadat ik het berichtje verstuurd heb, slaat mijn hart een beetje over. Hoezo heb ik dit niet eerder gezien?!

Heel casual stop ik mijn eeuwige reservetampon – die nu al 20 seconden tussen de achterkant van mijn telefoon en het hoesje geklemd zit – weer in mijn handtas.

OVail

Mijn zus en ik zijn allebei net klaar met werken en we meeten elkaar op Zaandam, waar mijn zus met de auto op me staat te wachten. Vanavond gaan we gezellig bij een vriendin in Amsterdam eten. Omdat we geen zin hebben om door de binnenstad te rijden en twintig euro per minuut te betalen, besluiten we om de auto op de P+R van Sloterdijk te parkeren. Nadat we de parkeermeter betaald hebben, lopen we het perron op en stappen de dichtstbijzijnde trein naar Amsterdam Centraal in.

Daar aangekomen lopen we richting de metro: om bij onze vriendin te komen moeten we een paar haltes reizen. “Jij weet waar we moeten uitstappen, hè?” vraagt mijn zus. We stappen de metro in en we kijken op het bord. “Ja, bij die halte moeten we er straks uit!” Ondertussen pak ik mijn telefoon en stuur ik een berichtje naar onze vriendin dat we in de metro zitten en dat ze ons zo kan verwachten.

Wanneer we even later bij de halte aangekomen zijn, stappen we uit en komen we op het perron. “Wacht eens even… dit is niet de goede halte! Normaal moeten we links uitstappen, niet rechts! We moeten de volgende halte hebben!” We kijken elkaar aan en draaien ons om om weer in te stappen. Op dat moment gaan de deuren echter net dicht, waardoor wij heel knullig proberen onze arm door de deuropening te wurmen. Tevergeefs. Awkward. De metro rijdt weg en een beetje beteuterd kijken we hem na.

Bekijk bericht

Intense rit

In de metro zit een jongetje op schoot bij zijn moeder en hij tuurt ingespannen naar buiten. Ondertussen geeft hij een live verslag van de sprookjeswereld die er in zijn hoofd afspeelt. “Aaaah, kijk uit: we vliegen over water! – Okééé, gered.” Opa en oma zitten tegenover hun kleinzoon en grinniken om zijn fantasie. “WOESJJJJ”. We rijden inderdaad een beetje naar beneden.

We zijn zo’n twee haltes verwijderd van de tunnel waardoor we ondergronds zullen gaan en ik bereid me voor. Of eigenlijk zet ik me meer schrap, rekeninghoudend met het aantal decibels dat onvermijdelijk komen gaat.

En jahoor: daar komen de muren van de tunnel. “WOW, wat gebeurt er?! Het wordt donker, hou je váááááááást!!” Moeder: “zeg lieverd, je zit niet in De Vliegende Hollander…”

Die Efteling blijft me toch achtervolgen hè?!

Quote van de krant

In de Metro stond vandaag:

Sta je op t station. Kijkt een man ineens in je beker met thee: “ik was gewoon benieuwd wat je had” hahaha #treinleven.

Ik moest lachen! Jij ook?

Laughing out loud

Lachend, nee, scháterlachend valt het meisje de metro uit. Ze houdt haar handen op haar buik en schudt van het lachen. Het werkt ontzettend aanstekelijk, want ik schiet ook hardop in de lach. Met mij nog drie anderen. Nieuwsgierig kijken we haar aan: wat is er aan de hand? Het meisje haalt een grote teug adem, kijkt om zich heen en brult het opnieuw uit. Ondertussen zet ze een paar stappen richting de muur, waar ze wederom dubbelklapt en zichzelf vasthoudt aan een richeltje.

Op dat moment stapt een ander meisje ook de metro uit, met tránen over haar wangen van het lachen. Ze ziet haar vriendin tegen het muurtje staan puffen en klapt ook weer dubbel. De andere passagiers en ik kijken elkaar lachend en vragend aan: wat zou er zijn?

Meisje nummer 2 heeft zichzelf inmiddels bij elkaar geraapt en loopt giechelend richting de roltrop. Meisje nummer 1 heeft het nog moeilijk en strompelt half achter haar aan. Haar lach galmt ontzettend hier in de Amsterdamse ondergrondse. Na een minuut is ze uit mijn gezichtsveld verdwenen en ik hoor haar lach nog zachtjes echoën in de verte.

Wat er nou was zal altijd een cliffhanger blijven, maar ik heb me zéér geamuseerd!