Na het logeerpartijtje sta ik bij de bushalte op de bus te wachten die mij naar huis zal brengen. Het is onstuimig weer en ik ben benieuwd hoe het ritje zal verlopen.
De bus arriveert op tijd en de chauffeuse werpt me een hartelijke blik toe. “Bedankt” zegt ze wanneer ik incheck. Leuk, dat is attent!
Na mij stappen twee smeisjes in. Ze gaan in het hoekje naast mij zitten en rommelen wat in hun tas. Even later halen ze er allebei een schrift uit. Ik glimlach. Vandaag heb ik een productieve ochtend bij mijn zus gehad en ik ben blij dat ik even klaar ben met werken. Ik ben iemand die altijd maar doorwerkt en elk moment daarvoor gebruikt, maar nu even niet. De meisjes beginnen daarentegen hun presentatie voor te bereiden. Des te heerlijker voelt het voor mij om nu echt even niks te doen.
De regen slaat steeds harder tegen de ramen en ook de wind giert hard rondom de rijdende bus. Ondanks dat de meiden vlak naast mij zitten, vang ik slechts enkele woorden op van hun geoefen. “Morgen” … “Zenuwachtig” … “Stom” … “Moet maar” …
