Oké, het is officieel.

Enthousiast laat ik aan mijn vriendinnen een foto zien van een kastje dat ik op Marktplaats heb gekocht. Ik ben van plan het kastje op mijn werkkamer te zetten, omdat ik daar nog een beetje last heb van loze ruimte. (Luxeprobleem of niet?!)

“Leuk hè? Ik twijfel wel of hij in mijn auto past… – Hoe groot is hij dan?” Ik zoek de gegevens op. “81 cm hoog, 98 cm breed en 41 cm diep.” Van alle kanten klinkt er gelach. “De ‘hoogste maat’ is nog niet eens 1 meter, dat past zeker in je auto. Zéker in jouw auto!”

‘s Avonds, wanneer ik de kast ophaal, ben ik toch ietwat triomfantelijk als Dorinde zegt: “nou, het is toch goed dat ik mee ben!” Dat dit komt omdat de maten niet helemaal klopten (hij bleek gelukkig een flink stuk breder!), zeggen we er niet bij natuurlijk.

Expeditie Duinkerke

Bed? Vendu. Koelkast? Vendu. Magnetron? Vendu. De gelukkige nieuwe eigenaren komen de spullen deze week halen, wat inhoudt dat ik een weekje mag kamperen in mijn eigen huis. Het is een goede manier om afscheid te nemen: dan is de klap in één keer niet zo hard. Het liggen op een luchtbed des te harder, waardoor ik ongetwijfeld mijn zachte Nederlandse bed meer dan ooit ga waarderen. Toch ga ik de Franse stad zeker missen, want wat heb ik er bijzondere dingen meegemaakt! De stroopwafels voor het afscheid zijn gekocht, de verhuisdozen staan klaar… karren naar Nederland dan maar!

Partir, c’est mourir un peu…