Het krappe straatje

Wild seint hij met zijn lichten. “KOM DAN!!” straalt de boodschap uit. Lichtelijk opgelaten stuur ik mijn auto in het parkeervak waarvoor ik zojuist mijn knipperlichten heb aangezet. Ik parkeer mijn auto en zet mijn lichten uit. De auto komt direct op mij af en na een paar seconden mindert de bestuurder vaart. Ik ben benieuwd wat ik aantref. Vindt hij mij aso? Ondankbaar? Een watje dat er niet langsdurft? Een man op leeftijd zit achter het stuur en hij heeft zijn hand voor zijn mond geslagen. Duidelijk zichtbaar giechelt hij hardop in zijn hand om zijn misplaatste galantheid. Hij had er duidelijk geen rekening mee gehouden dat ik misschien wel gewoon wilde parkeren. Ik steek mijn duim naar hem op. Mensen zijn cool.

Bekijk bericht

Okee, die zag ik niet aankomen.

Ik ben met mijn vrienden op Houtpop, een klein gezellig festival in Alkmaar waar de sfeer er goed in zit. Er is een klein podium en er zijn allemaal leuke kraampjes. De hele middag relaxen we op het gras en naarmate de tijd verstrijkt gaan we naar voren om te dansen. De band Beejays and the Memphis Project treedt op en het is een gezellig feestje!

Bekijk bericht

How to pimp a parkeergarage

Na een gezellig avondje stad met mijn zus en haar vriend, lopen mijn vriend en ik weer terug naar de parkeergarage. Voor de ingang staat een man die helemaal in het zwart gekleed is. Nog voor ik zie wat hij in zijn handen heeft, merk ik direct al dat deze man mij bloginspiratie zal geven. Met een grote, brede mond lacht hij naar mensen en geeft ze aanwijzingen. En dan heb ik pas echt door waarom hij daar staat.

“Pfuuu, pfuuu, pru pfuuuu.” Steeds datzelfde deuntje. “Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu.” Enthousiast blaast hij op zijn mondharmonica. “Goedenavond mevrouw! Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu. Zoekt u de betaalautomaat? Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu. Die kant op! Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu.” Ik barst in lachen uit en bedank hem vriendelijk.

Wanneer we betaald hebben, heeft hij – spelend op zijn mondharmonica – alweer twee andere mensen te woord gestaan. Terwijl wij naar de auto lopen, galmt zijn ‘muziek’ vrolijk door de parkeergarage. Dat is nog eens gezellig!

Even later stopt mijn vriend het kaartje in de automaat, waarna de slagboom omhoog gaat. “Pfuuu, pfuuu, pru, pfuuuu, goede reis!”

Goede marketing hoor, nu wil ik hier natuurlijk de volgende keer weer heen! 😉

Bekijk bericht

Gespot in de zaal

Samen met mijn schoonfamilie ben ik in Katwijk: we genieten van de voorstelling Soldaat van Oranje. Wij zijn denk ik één van de weinige Nederlanders die er nog niet geweest zijn. Wat is het bijzonder zo met het draaiende decor!

We zitten vrij vooraan en beleven het verhaal dus mooi van dichtbij. Het is indrukwekkend!

Na anderhalf uur is het pauze en we lopen naar het atrium, waar we een drankje bestellen en de voorstelling bespreken.

Even later gaat de bel weer en we lopen terug naar onze plekken. Op een gegeven moment horen we een vrolijke mannenstem die zich tot mijn schoonzus richt: “jij zit voor mij, op rij 5. Ik herken je nek.”

HAHA.

In diezelfde trein

Ik word echt met de minuut meliger, dat gevoel heb ik al best een tijdje niet gehad. Nog altijd zit ik met vriendinnen en vrienden in de trein. Elke twintig seconden schiet ik opnieuw in een lachstuip, dat is nu al een paar minuten (!) aan de gang. Een man achterin zit namelijk vast in een vreselijke niesstuip. Ergens vind ik het sneu voor hem, maar de manier waarop hij niest is gewoon fantastisch. Zo’n dikke vette “ha..TSJIE!” Na een nies of tien kan ik het dan ook niet laten om achterom te kijken. In de weerspiegeling van het raam zie ik een andere man ook geamuseerd zijn kant op kijken. De niezende man heeft niets in de gaten, hij kijkt chronisch naar het licht boven zijn hoofd: “ha…TSJIE!”

De volgende dag werd het wel héérlijk weer, dankjewel!