Neverdullmoments

Heb je weer van die Nederlanders

Mijn vriend en ik nemen plaats in een pittoresk Grieks restaurantje. Het is heel sfeervol ingericht en er klinkt gezellige muziek. Er zijn hier allemaal kleine hapjes te bestellen en ik ben blij als een kind.

Na lekker de tijd genomen te hebben, kies ik uiteindelijk voor de “Deli variety”, bestaande uit dolma’s (wijnbladeren met rijst), worstjes, aubergine salade en andere lekkere dipjes. Daarnaast bestel ik nog de Greek Salad: ik ben gek op feta! Mijn vriend bestelt een tonijnsalade en een vegetable pie.

De serveerster heeft alles opgeschreven, kijkt ons vervolgens een beetje schuin aan en zegt: “ok guys, you need to take an extra table.” Vrij vertaald: “stelletje vreetzakken!”

Ze begint direct een tafel erbij te schuiven en zo stelen wij voor even de show in het restaurant.

Even later wordt het eten gebracht en ik zie direct dat ze gelijk heeft. Wat een schalen met eten! Lachend beginnen we aan onze gerechten. Het is heerlijk en ik voel me een vrolijk vreetzakje.

Vakantie!

“Gatver, wat stinkt het hier!”

Op een ochtend kom ik nietsvermoedend de docentenwerkruimte binnengelopen. Het is nog vrij vroeg en ik ben de eerste die de deur opent. Een doordringende afvalgeur komt me tegemoet: niet écht een geur waarin je graag aan het werk gaat. Terwijl ik het raam open doe -dan maar de kou trotseren- stapt er heel enthousiast een collega binnen. “Och jee, is de tuinier-collega weer bezig geweest? Dat is vast en zeker zijn compost wat daar ligt te geuren.” Ik ga erop in en geef toe dat ik het inderdaad wel een beetje vind stinken. We lachen erom.

Even later komt de tuinier-collega binnenlopen die inderdaad toegeeft dat het zijn afval is. Heel vrolijk vertelt hij dat hij tomaten- en paprikaplantjes heeft meegenomen uit zijn moestuin. Of ik er ook eentje wil?

Een paar minuten later ben ik ineens de trotse eigenaar van een tomatenplantje. Met mijn nieuwe aanwinst loop ik naar mijn kluisje waar ik hem veilig wil stellen. Het lukte me bíjna om de collega te ontwijken met wie ik eerder had ‘geroddeld’ over de tuinier-collega. Tevergeefs. Glashard ben ik uitgemaakt voor “overloper”. Misschien toch wel een beetje terecht 😉

Quote in de lerarenkamer

“Wat heb jij nou op je hoofd?!” *Haalt een geel stukje uit haar haar.* “Een mandarijnenschil!”

Gespot in de zaal

Samen met mijn schoonfamilie ben ik in Katwijk: we genieten van de voorstelling Soldaat van Oranje. Wij zijn denk ik één van de weinige Nederlanders die er nog niet geweest zijn. Wat is het bijzonder zo met het draaiende decor!

We zitten vrij vooraan en beleven het verhaal dus mooi van dichtbij. Het is indrukwekkend!

Na anderhalf uur is het pauze en we lopen naar het atrium, waar we een drankje bestellen en de voorstelling bespreken.

Even later gaat de bel weer en we lopen terug naar onze plekken. Op een gegeven moment horen we een vrolijke mannenstem die zich tot mijn schoonzus richt: “jij zit voor mij, op rij 5. Ik herken je nek.”

HAHA.

*Googelt ‘geniaal’ in het Italiaans*

[2010] We zijn met school in Rome en het is er fantastisch. De groep is vanavond opgesplitst en we wandelen met een klein clubje door de stad, onder begeleiding van twee docenten.

Op een gegeven moment twijfelen de docenten welke kant we op moeten, waarop één van hen het initiatief neemt door de weg te gaan vragen. Ze loopt al een eindje vooruit, wanneer de ‘achterblijvende’ docent ineens een ingeving krijgt. We moeten de andere kant op. Hij zet het op een brullen en roept de andere docent terug: “Wilmaaaaaaaaaa!”

Wilma hoort de schreeuw, draait zich om en loopt op haar gemakje weer terug. Ze voegt zich even later weer bij de groep en zegt: “goede akoestiek. Klinkt lekker. Fred Flinstone had het niet beter kunnen doen.”