Het kwam door haar…

Vrrrroemmmmm. Het stoplicht springt op groen en ik sta vooraan in de rij. Met mijn fijne, ietwat oude automaatje kan ik altijd lekker snel optrekken. Ik ga met de bocht mee naar links en zie daar in de verte een witte auto rijden. Heel langzaam. Met mijn snelheid (50 km/u, de toegestane snelheid) kom ik gauw dichterbij. Drie, twee, één…. remmen maar. Tijdens het remmen werp ik een blik in mijn achteruitkijkspiegel: gelukkig heeft de man achter mij ook in de gaten dat hij moet remmen.

Met een tempo van 35 km/u rijden we een tijdje verder. Achter mij zie ik dat de rij auto’s snel langer wordt, maar het dametje (ik heb inmiddels genoeg tijd gehad om haar te bestuderen: ze is héél oud) trekt zich van niemand iets aan. Op zich is dat laatste goed natuurlijk, maar prettig rijgedrag is dit niet. Ik hoop maar dat ze niet meer op de snelweg rijdt, levensgevaarlijk!

Het is tijd om een tunnel door te gaan. Je mag hier nog steeds 50 km/u, ik heb goede hoop dat de vrouw nu wat vaart zal maken doordat we naar beneden roetsjen. O. Hm. Ze remt af.

Inmiddels rijden we met zo’n 30 km/u door de tunnel. Ik kijk opnieuw in mijn achteruitkijkspiegel: de rij auto’s wordt langer en langer en ik begin er een beetje om te grinniken. Hoe snel een ‘file’ wel niet kan ontstaan.

Doordat ik alle tijd van de wereld heb om rond te kijken en van het uitzicht te genieten, valt mijn blik op het tasje van de Action die naast mij op de stoel ligt. Naast wat huishoudelijke spulletjes heb ik ook een Toblerone gekocht (heel gek, hij lag ineens in mijn mandje…). Met mijn rechterhand pak ik de verpakking beet en breek ik al gauw het eerste stukje af.

We zijn inmiddels met 20 km/u over een rotonde geracet en we komen bijna bij een stukje waar we 80 km/u mogen rijden. Ik ben uiterst benieuwd!

Nog maar een stukje Toblerone. Oei, in dit tempo red ik het makkelijk om hem helemaal op te eten. We rijden het dorp uit en komen nu op het stukje waar we harder mogen. De vrouw geeft gas en… hoera! We passeren de 50 km/u! Ik tel mee via mijn dashboard: 55, 58, 60, 65!!

Het leven is mooi. Ik neem nog een stukje Toblerone. Op dat moment begint op de radio een liedje waardoor ik in lachen uitbarst. Een liedje van Queen: “I want it all”. Oh yessssss, het is een teken. Die Toblerone gaat op. Ze wíst het.

Wat een openbaring

Hoe vaak ik wel niet tegen mezelf zeg: “gelukkig heb je een blog!” Dat je gewoon hoopt op awkward moments. Echt een aanrader hoor zo’n blog!

Zo ook vanmorgen.

Het is 10:45 en ik stap in mijn auto. Ik leg mijn tas op de bestuurdersstoel en start de auto. Althans, dat probeer ik. Waarom krijg ik mijn sleutel niet omgedraaid? Zit mijn stuur op stuurslot? Ik voel dat ik het wat warmer krijg, ik heb immers een afspraak om 11.00.

Oké, rustig blijven. Wanneer je stuur op slot staat, moet je een beetje heen en weer wiebelen met het stuur. Ik besluit niet naar buiten te kijken en begin als een malle aan het stuur te sjorren. Niks. De sleutel probeer ik ook om te draaien, maar ook daar gebeurt helemaal niks mee. Ik google op “stuur op stuurslot” en volg de stappen van het stappenplan. Opnieuw geen resultaat. Ik besluit toch maar even naar buiten te kijken, waar ik twee mannen net langs die lopen. Ik gooi mijn gêne overboord en vraag ze om hulp. Ze komen naar me toe en zijn heel vriendelijk. “Dat rijdt wat lastig hè! Mijn dochter had het laatst ook.” Ik maak aanstalten om uit te stappen, maar één van de mannen zegt: “je moet het zelf doen, dan weet je het de volgende keer!” Hij buigt zijn hoofd wat naar voren om het uit te leggen en barst vervolgens in lachen uit. Ik kijk snel in mijn ooghoek of ik het klokhuis van mijn appel van vorige week inmiddels heb opgeruimd (ja) en kijk hem verbaasd aan. “Doe ik iets geks?” Hij wijst lachend naar mijn ‘versnellingsbak’. “Hij staat op drive, je hebt de volgorde niet goed aangehouden.” De andere man komt nu ook kijken. “Oh, je hebt een automaat! Ja, hij moet eerst nog op parkeren staan.” Schaapachtig kijk ik ze aan. “Goh, eh.. oeps. Bedankt!” Hoezo heb ik dit niet gezien? Met m’n “stuurslot.” Soms ben je even afgeleid en klopt de volgorde van de handelingen niet meer. Om vervolgens uren te denken wat het nou kan zijn. Zo’n “ohhh, ik heb mijn sleutel in mijn hand”-actie, weetjewel.

Uiteindelijk kom ik iets te laat aan, maar wel met een goed verhaal. “Wist je dat je eerst je sleutel moet draaien voordat je wilt rijden?!”

Bekijk bericht

Leerlingenuitspraken (ABC-blog)

“Ah shit, ze is er wel.”

“Ben m’n boek vergeten.”

“Cool, ik snap het!”

“Dat stond niet op magister hoor!”

“Echt, hadden we huiswerk?!”

“Fakk, we hebben die week 3 toetsen!”

“Geen idee hoor mevrouw, ik kan toch geen Frans.”

“Heeft u de cijfers al?”

“Ik maak mijn huiswerk thuis wel.”

“Jajaja, ik ga al aan het werk.”

“Kan ik hier een foto van maken?”

“Lol, ik heb het echt helemaal verkeerd gedaan.”

“Mogen we iets eerder weg, mevrouw?”

“Nouweeh ik snap het niet hoor.”

“Oooo, dát zei u!”

“Pas op, telefoon weg. Ze komt eraan!”

“Qu’est-ce que c’est en néerlandais?”

“Raymon heeft mijn pen afgepakt, mevrouw!”

“Stilllllll, anders moeten we langer blijven!”

“T stinkt hier! Heeft hier net een brugklas gezeten ofzo?!”

“U wilt toch ook naar huis, mevrouw?”

“Volgende keer heb ik echt mijn boek mee hoor!”

“Welke bladzijde?”

“Xnaphetniet.”

“Yes, kahoot!’

“Zet u het huiswerk op magister?”

Bekijk bericht

Droog momentje van de dag

“Laura, je wordt gebeld!” Ik ben druk aan het schilderen en ik heb niet in de gaten dat mijn telefoon op tafel trilt. “Oh, thanks!” Zeg ik tegen mijn vriend. Gauw leg ik mijn kwast weg en loop ik naar mijn telefoon. “Wie is het?” Vraagt mijn vriend. Ik begin te lachen. “Jij.” Verbaasd haalt mijn vriend zijn telefoon uit zijn broekzak en schiet ook in de lach. “Oh, eh, of je de verf even aan wilt geven ;).”

Bekijk bericht

Terschellinger moments: de supermarktjongens

Ondanks dat ‘het’ algemeen bekend is, ervaar ik op de boot naar Terschelling wel weer even een “oja, dat is ook zo!”-momentje.

“Zullen we hier gaan zitten?” Mijn vriend wijst naar een bankje met een tafeltje. “Ja prima!” We ploffen neer en schuiven onze tassen onder de tafel. Het is zo’n twee uur varen naar Terschelling. Blij pak ik mijn boek erbij: lekker weer verder lezen! (Inmiddels ben ik bij Harry Potter en de Vuurbeker beland).

De boot zal over een klein kwartiertje vertrekken en het stroomt nog steeds vol met mensen. Al gauw zijn ‘ze’ overal. De Appelhofjeugd. Met grote groepen zitten ze bij elkaar, blikjes Red Bull op tafel. Lachen en stoer doen. Kijken naar de meisjes aan de overkant. Ik voel me nog net iets te jong om met een vertederde docentenblik hun kant op te staren, maar ze doen geen vlieg kwaad en het is leuk om te zien hoeveel lol ze hebben. De meisjes aan de andere kant hebben de boys ook opgemerkt en er wordt wat afgegiecheld.

De hele week zien we ‘ze’ overal op het eiland opdoemen. In taxi’s worden ze rondgereden, met winkelwagentjes sjokken ze over straat en in de supermarkt vind je ze vooral bij de drank- en chipsafdeling. Ondanks dat ze best luidruchtig zijn, gedragen ze zich prima en het is nog altijd leuk om zo’n groepje ‘in actie’ te zien.

Zo stonden wij op een middag in de rij bij de kassa. Mijn vriend met een afgeladen mandje in zijn hand, ik met kant-en-klare pannenkoeken. Ietwat afwezig staar ik naar de rij. Ik ben iets vergeten. Wat zijn we vergeten? O! Ik weet het! Net op het moment dat ik tegen mijn vriend wil zeggen dat ik nog even mijn favoriete chocola (iets met vakantie en primaire levensbehoeften…) ga halen, stoot hij me aan en wijst hij naar rechts. “Huh, wat is er?” Verbaasd draai ik mijn hoofd naar rechts en ik kijk in het lachende gezicht van een jongen van een jaar of 16. “Goajedieoakandetetstokkehange?” Zwijgend staar ik hem aan en vervolgens schiet ik in de lach: “sorry, wat zeg je?” Ik spits mijn oren, maar ik versta hem nog steeds niet wanneer hij zijn ‘boodschap’ herhaalt. “Ehh, kun je dat nog een keer zeggen?” Hij articuleert nu luid en duidelijk. “Ga je die ook aan jullie tentstokken hangen?!” Hij brult het uit van het lachen en gebaart naar datgene wat hij in zijn hand heeft. PING, het kwartje valt. Hij draagt hetzelfde pak met kant-en-klare pannenkoeken.

Bekijk bericht