Afgelopen zomer keek ik op een willekeurige dag naar buiten, naar ons dakterrasje. Er viel me toen iets geks op: er lag een knuffelbeer. “Weet jij hier iets van?” Ook mijn vriend heeft geen idee. Geen probleem verder hoor, knuffelberen zijn altijd welkom!
Een aantal weken later kwam ik tot de ontdekking dat mijn buurjongen hier achter zat. Mijn vriend en ik wonen tussen 2 broers en ons dakterras ligt toevallig precies tussen de twee dakterrassen van onze buurjongens. Kennelijk had mijn buurjongen een knuffelbeer gewonnen en wilde hij deze voor de grap aan zijn broer ‘geven’ (lees: zijn dakterras op gooien). Zijn worp was echter nét niet hard genoeg, waardoor beerlief bij ons neerplofte. Haha! Of ik beer even een zetje kon geven, zodat ie alsnog bij zijn bestemming aan zou komen.
Op de een of andere manier was het daar nog niet van gekomen: steeds regende het of had ik geen zin om even naar buiten te klimmen. Stiekem vond ik het ook wel gezellig dat we nu een soort van huisdier hadden.
Afgelopen week heeft het ontzettend gestormd in Nederland. We wonen in een best oud huisje, maar er leek bij ons niets aan de hand te zijn! Gelukkig maar. Toch zat het me niet helemaal lekker, op de een of andere manier voelde het alsof ik iets vergat. Toen ik later die avond de gordijnen voor het deurtje van ons dakterras wilde sluiten, werd mijn vermoeden bevestigd. Daar waar ons nieuwe (leen)huisdier altijd lag, was nu een kale plek. “Noooh! Moet je kijken!” wijzend naar het dakterras van onze buurjongen. Beer is weer terug bij de oorspronkelijke eigenaar, hihi. Wie weet gaat buurjongen binnenkort nog een (mislukte) poging doen en mogen we beer opnieuw verwelkomen. Ik kijk ernaar uit.
