Bij de dierenarts

Na onze ietwat onhandige actie van vorige week – de katten waren absoluut niet nuchter op het moment dat ze dat wel moesten zijn – hebben wij ons leven gebeterd. Met nuchtere, protesterende katten stap ik de auto in. Dirk en Rover zitten allebei in een eigen reismandje, omdat ik het na vijf minuten heb opgegeven om ze samen in een mandje te proppen. Dan maar iets minder gezellig voor ze.

Op de één of andere manier zit er bij het ene mandje geen hengsel aan de bovenkant, waardoor ik ze niet tegelijk bij de kliniek naar binnen kan tillen. Nadat ik Rover met mandje en al op een stoel in de wachtkamer heb gezet, leg ik uit dat ik de andere kat ook even ga halen. Nadat ik ook Dirk op een stoel heb gezet, loop ik naar de balie. “Goedemorgen!” De assistente loopt naar de katten toe om ze mee te nemen naar de ruimte achter. “Goh, waarom zit deze verkeerd om?” Ze wijst naar Dirk. Ik kijk naar Dirk en begrijp absoluut niet wat ze bedoelt. “Verkeerd om?” Ze knikt. “Ja, waarom zit hij anders om?” Ik kijk nog eens naar de jongens. Ze kijken allebei terug. Hoezo verkeerd, ze zitten toch allebei met hun hoofd naar voren? En wat maakt dat überhaupt uit? “Ja, het hengsel zit nu aan de onderkant. Hij ligt in de deksel.” Ik begin heel hard te lachen. “Oh oeps ehh, ja we vinden blauw mooier aan de bovenkant.” Ze lijkt mijn ‘grapje’ niet helemaal te begrijpen. Ook goed. Ik grinnik nog wat in mezelf.

Nadat de katten naar achteren zijn gebracht, graai ik in mijn jaszakken. Normaal gesproken vergeet ik de kattenpaspoorten (ja, echt) mee te nemen, maar nu heb ik er een keer wél aan gedacht! Ik haal ze uit mijn jaszak en leg twee vaccinatieboekjes op de  toonbank. De vaccinatieboekjes waarin staat welke prikken Thomas en ik hebben gekregen voor onze reis naar Indonesië. HAHA.

Na al dat geblunder door mij is de castratie gelukkig wél goed gegaan. Ook zijn ze nu gechipt, dus binnenkort mogen ze dan eindelijk naar buiten!

Gezinsuitbreiding

(2012) Verwachtingsvol kijk ik naar de gezichtsuitdrukking van mijn vriend. Hij is aan het bellen en kijkt geconcentreerd voor zich uit. Hij luistert aandachtig en ik word steeds nieuwsgieriger. Dan kijkt hij plotseling ontzettend verheugd en mijn hart maakt een sprongetje. Het is gelukt!

Nog geen vijf minuten later zitten we in mijn moeders auto, onderweg naar Utrecht. We rijden niet veel in deze auto, maar soms is het wel handig om hem af en toe te lenen! Onze bestemming vanavond is een wat afgezonderde boerderij. Op deze plek gaat voor ons straks een nieuw hoofdstuk beginnen. Vanaf vandaag zullen we niet meer met zijn tweetjes wonen, maar worden we de trotse ouders van twee jonge katjes!

Na de verstopte weg uiteindelijk gevonden te hebben, draaien we de auto op het grindpad en lopen we snel over het erf om de katjes te ontmoeten. Het is een nestje van ruim acht weken oud. De katjes zijn slordig: rood-wit gevlekt en zwart-wit gevlekt. Drie heren en twee dames. Wat zijn ze nog lief en klein! We smelten direct bij het zien van onze twee zwart-witjes die we telefonisch al hadden gereserveerd. Bij het zien van de foto op Marktplaats waren we het dierect eens: dit worden ze. In real life zijn ze des te schattiger.

Bekijk bericht