Lantaarnpaal

Na een gezellige reünie van mijn oude basisschoolklas in een hip restaurant in het dorp, fiets ik met een voldaan gevoel weer naar huis. Het was gezellig om iedereen na twaalf jaar weer even te spreken en herinneringen met elkaar te delen.

Bekijk bericht

Du lait

Ruim twee weken heb ik nu lactosevrij (oké, ijsjes uitgezonderd) gegeten om te kijken of ik minder last zou krijgen van mijn darmen. Mijn lactosevrije periode (akkoord, met een paar slagroomslippertjes) heb ik ingelast sinds mijn bezoekje aan de huisarts vlak na Bali. Ik merkte dat ik regelmatig last kreeg van mijn buik en daarom besloot ik om melkproducten even te vermijden. (Op wat chocola na, natuurlijk).

ANYWAY..

Bekijk bericht

“Fijne dag, hè!”

“Doei, werkse!” Ik zit op de wc en m’n vriend zegt me vanaf de gang nog een laatste keer gedag deze ochtend. “O enne.. Darcy heeft gekotst. Doeiiii!” Fijn. Lekker wakker worden. Toch mag ik niet mopperen, want ik kan een half uur later vertrekken!

Ik ontbijt, kleed me om en maak mijn lunchpakketje klaar. De ochtendroutine zit er goed in en om 07:50 zit ik op de grond in de gang mijn veters te strikken: klaar voor vertrek. Dan rinkelt er een alarmbelletje: ik ben de kots vergeten op te ruimen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Nee hè, het zal toch niet?! Ik spring op en kijk naar de achterkant van mijn broek. Geen kots. Hoe flik ik het om precies midden in de kots-area te gaan zitten?

Hulde voor hongerige katten dan maar!

Kattenliefde

In het gezelschap van de katten kijken mijn vriend en ik een aflevering Game of Thrones. James slaapt rustig en Darcy wast zich: het is een knusse zondagavond. Plotseling rent Darcy hard weg richting de slaapkamer. Hij duwt de deur met zijn neus open en een streep licht komt de woonkamer binnen. Drie seconden later komt hij aangestormd met zijn knuffelbeertje in zijn mond. Hij wist precies waar ik hem vanmorgen had neergelegd en doelgericht legt hij hem nu voor mij neer. Vertederd kijk ik hem aan en ik vraag me af waarom hij ineens zo nodig het knuffeltje moest pakken. Dan valt het kwartje: moederdag!

Onzeker

Twee weken lang is het al aan de gang. Elke dag. Of in ieder geval bijna elke dag. Ik wilde er eigenlijk geen blogpost over schrijven, omdat ik het maar niet wilde erkennen. Toch is het iets waar ik doorheen moet. Ik werk nou eenmaal in de stad en daar moet ik toch echt naartoe fietsen.

Sinds twee dagen word ik elke dag namelijk heel vervelend nagekeken. In het begin had ik er niet zo’n erg in, maar het begint nu steeds meer op te vallen. Soms kijk ik expres de andere kant op, maar ik voel de blik dan altijd in mijn rug branden. Het is een blik van: “wat doe jij hier?” Met grote ogen kijkt hij me dan aan: “wat moet je nou, met je fiets?” Hulpeloos kijk ik dan terug. Hij kijkt me altijd aan achter het raam, dus ik kan hem niets vertellen. Net ook weer was het alsof hij zei: “jij raar persoon, wil je alsjeblieft even gauw opdonderen?”

Lieve kat van de buren, ik begrijp dat jij als bewoner van Frankrijk nog niet zo vaak een fiets hebt gezien, maar ik zal je geen kwaad doen. Dat beloof ik! Probeer jij dan op jouw beurt iets minder arrogant te kijken? Merci!