Omslachtigheid rondom ons harige patiëntje

Disclaimer: mocht je weinig tijd hebben / geen zin hebben om dit hele verhaal te lezen: de laatste alinea’s volstaan in principe ook 😉

Inmiddels weten de meesten van jullie wel dat Daan en ik twee katten hebben: James en Darcy. Het zijn twee schatjes van katjes en ze hebben allebei hun eigen karakter en eigenschappen. Waar James nóóit wat mankeert, heeft Darcy helaas zo zijn mankementjes. Als kitten heeft hij al vroeg een operatie moeten ondergaan omdat hij een navelbreuk (een soort zwelling bij de navel) had. Een paar jaar geleden heeft hij zijn pootje gebroken bij een sprong van driehoog. Later kreeg hij last van blaasgruis, waardoor hij moeite had met plassen. Gossie! Alles is gelukkig weer opgelost door onze aardige dierenarts. Wel besloten we na een tijdje om speciaal voor Darcy maar een kattenverzekering af te sluiten ;).

Afgelopen december bleek dit ook handig te zijn, omdat hij last had met ademen. (Stond nog niet afgevinkt op de bingokaart, kom maar door!) We hebben dit met een injectie, pijnstilling en antibioticum weer kunnen oplossen. Fijn! Waarschijnlijk een irritatie in de luchtweg door een te lang grassprietje, arm katje toch. Gelukkig was dit gauw weer opgelost. En maar mailen met die verzekering.

Vorige week vrijdag was het helaas weer raak: we hoorden hem ‘s avonds hijgen, zagen hem zwaar ademhalen en soms proesten. Symptomen die we herkenden van de vorige keer. “Zullen we morgen naar de dierenarts om dezelfde medicijnen op te halen? – Het is dan wel zaterdag hè, we kunnen dan beter even naar de dierenarts van Ranzijn rijden, zij zijn om 9 uur open.”

Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend staan we om 09:00 bij Ranzijn. “We kunnen u helaas de antibioticum niet zomaar als herhaalrecept meegeven zonder dat we uw kat gezien hebben. Voor hetzelfde geldt is er iets anders aan de hand.” Okee, klinkt logisch. “We kunnen om 11:00 een consult inplannen, komt u dan terug met Darcy?” We besluiten om de afspraak maar te maken. Een benauwd katje is ook niet alles, dan maar even heen en weer.

Waneer we in de auto naar huis zitten (zo’n 20-25 minuten rijden van de Ranzijn), krijgt Daan een ingeving. “Hoe laat gaat onze dierenarts open? – om 11.00. – O, laten we daar dan heen gaan!” Ik bel de afspraak bij Ranzijn weer af en leg uit dat we nu net zo goed naar onze eigen dierenarts (op zo’n 10-15 minuten rijden) kunnen gaan.

Om 11:00 staan we met Darcy bij onze dierenarts. “Heeft u een afspraak gemaakt? De arts is vanmiddag pas aanwezig vanaf 1 uur.” Ahhhh, arme Darcy. En wat suf dat we dit niet hebben opgezocht. Van de vorige keer konden we ons herinneren dat we op zaterdag vrij snel konden doorlopen, oeps. We overleggen met de assistent en ze besluit ons om alvast de ontstekingsremmer/pijnstiller van de afgelopen keer mee te geven. “Kijkt u het maar even aan. Als het vanmiddag niet verbetert, kunt u altijd nog op het spreekuur langskomen.” Top!

Thuis snoept Darcy van de medicijnen en hij lijkt al wat meer op zichzelf. Het gehijg en geproest heeft niet meer doorgezet en hij lijkt al een stuk minder benauwd. Waarschijnlijk is dit genoeg. We gaan met een gerust hart naar een verjaardag. Wel besluiten we om op tijd weer terug te keren, zodat we kunnen inschatten of we opnieuw met hem naar de dierenarts moeten.

Uiteindelijk valt het alles mee, smikkelt hij van zijn eten en ligt hij tevreden in zijn puzzeldoos (tja) te slapen. Mooi, die doet het weer.

De volgende dag is het Eerste paasdag en Darcy ‘smult’ opnieuw van zijn pijnstiller. James kijkt ons vragend aan, maar die krijgt echt alleen maar brokjes, haha. We gaan richting Dorinde om daar te brunchen (zie deze blog) en rond half drie kom ik weer thuis. Onze volgende afspraak staat om 15:00 en ik besluit om de katjes een lekker zakje te geven. Darcy kijkt wat sip naar het eten en begint dan ineens heel zwaar te ademen. Vervolgens kruipt hij onder de bank. Oei, dat is geen goed teken. Ik overleg met Daan en we besluiten dat we toch de dierenarts maar moeten bellen. Gelukkig kan ik direct terecht.

“Hij heeft misschien astma.” AHHH gossie. “Als dat het geval is, moeten we u ook gaan leren om te helpen met speciale kattenpuffers.” Ahhh dat zou wel echt sneu zijn. “Om dit vast te stellen, kunnen we dinsdag een röntgenfoto van Darcy maken. Voor nu geef ik u dezelfde antibiotica als de vorige keer mee en geef ik hem een injectie voor de mogelijke luchtweginfectie. Dinsdag zien we elkaar terug voor de foto!”

Op dinsdag gaat Dorinde gezellig mee en Darcy laat zich vrij oké (een klein beetje gemiauw toen hij op z’n rug lag ;)) op de foto zetten. “Wat is hij schattig!” Op de foto blijkt dat hij toch wat afwijkingen in zijn longetjes heeft. Dit kan vier dingen betekenen: een longontsteking, astma, iets met zijn hart of longworm. Longworm, ik wist ook niet dat dat bestond! “Om dit uit te sluiten, moeten jullie de komende dagen …….”

Hahaha. Elke keer bij het openen van de koelkast vergat ik even dat we dit moesten doen en schrok ik steeds opnieuw van ‘het’ potje. Drie dagen lang cadeautjes opvangen van Darcy. Oftewel:

  • James steeds in een aparte ruimte van Darcy neerzetten wanneer wij niet thuis zijn
  • Wanneer de jongens wel samen beneden zijn, elke keer naar de kattenbak racen bij het horen van gegraaf: is het Darcy?
  • “DAAN! DARCY ZIT OP DE KATTENBAK!!!!”
  • “LAATMAAR, HIJ HEEFT ALLEEN MAAR GEPLAST”
  • In de ochtend vol spanning (à la eieren zoeken) in de kattenbak kijken: “ja, er ligt iets in!!”
  • Schrapen maar
  • Alles voor je kind.

Over een paar dagen horen we de uitslag. Hopelijk valt het alles mee! 🙂

Aardige move

Daan is uit eten met zijn werk en ik heb mezelf lastminute bij Dorinde en Thomas uitgenodigd om daar te komen eten en werken, gezellig!

Ik heb op verzoek nog even een aubergine bij de Jumbo gehaald en Thomas begint met koken. Dorinde en ik ‘laten ondertussen de katjes even uit’ in de tuin. Ze worden steeds groter en zelfstandiger en het is belangrijk dat ze ook hun eigen weg leren te gaan. Toch is ouderlijk toezicht nog wel even handig bij de eerste sprongetjes over de schutting bij de buren 😉

Na een tijdje is het eten bijna klaar en is het tijd om de jongens weer naar binnen te doen. Dirk zit in de tuin van de buren en ik weet van mijn eigen kat James dat een stukje aluminiumfolie wel eens een goed lokobject kan zijn. We maken er een soort stokje van, poeren het door de schutting en Dirk komt inderdaad algauw over de schutting gesprongen. Top, one down.

Rover daarentegen blijft misschien wel in de tuin, maar hij laat zich door de begroeiingen niet zo makkelijk pakken. Wanneer hij op een gegeven moment diep in een bosje zit, voer ik opnieuw de ‘pak de aluminiumfolie’-manoeuvre uit. Ik zit op mijn hurken bij de bosjes en even later komt  Rover inderdaad aangeslopen. Wanneer hij dicht bij me is, ben ik in staat hem te pakken. Op dat moment verlies ik echter mijn evenwicht en val ik vol overgave in de bosjes. Terwijl ik de aarde van mij afveeg, schiet ik keihard in de lach. Rover maakt zich los en rent vrolijk weer weg. Dorinde begint verderop in de tuin ook hard te lachen en achter de schuifdeur zie ik Thomas in de keuken ook op de ‘uitlach’-modus gaan.

Uiteindelijk lukt het ons bij een tweede poging wel om Rover te pakken, waardoor we even later rustig van het eten kunnen genieten. Wij van een lekkere curry, de jongens van hun brokjes.

Bij de dierenarts

Na onze ietwat onhandige actie van vorige week – de katten waren absoluut niet nuchter op het moment dat ze dat wel moesten zijn – hebben wij ons leven gebeterd. Met nuchtere, protesterende katten stap ik de auto in. Dirk en Rover zitten allebei in een eigen reismandje, omdat ik het na vijf minuten heb opgegeven om ze samen in een mandje te proppen. Dan maar iets minder gezellig voor ze.

Op de één of andere manier zit er bij het ene mandje geen hengsel aan de bovenkant, waardoor ik ze niet tegelijk bij de kliniek naar binnen kan tillen. Nadat ik Rover met mandje en al op een stoel in de wachtkamer heb gezet, leg ik uit dat ik de andere kat ook even ga halen. Nadat ik ook Dirk op een stoel heb gezet, loop ik naar de balie. “Goedemorgen!” De assistente loopt naar de katten toe om ze mee te nemen naar de ruimte achter. “Goh, waarom zit deze verkeerd om?” Ze wijst naar Dirk. Ik kijk naar Dirk en begrijp absoluut niet wat ze bedoelt. “Verkeerd om?” Ze knikt. “Ja, waarom zit hij anders om?” Ik kijk nog eens naar de jongens. Ze kijken allebei terug. Hoezo verkeerd, ze zitten toch allebei met hun hoofd naar voren? En wat maakt dat überhaupt uit? “Ja, het hengsel zit nu aan de onderkant. Hij ligt in de deksel.” Ik begin heel hard te lachen. “Oh oeps ehh, ja we vinden blauw mooier aan de bovenkant.” Ze lijkt mijn ‘grapje’ niet helemaal te begrijpen. Ook goed. Ik grinnik nog wat in mezelf.

Nadat de katten naar achteren zijn gebracht, graai ik in mijn jaszakken. Normaal gesproken vergeet ik de kattenpaspoorten (ja, echt) mee te nemen, maar nu heb ik er een keer wél aan gedacht! Ik haal ze uit mijn jaszak en leg twee vaccinatieboekjes op de  toonbank. De vaccinatieboekjes waarin staat welke prikken Thomas en ik hebben gekregen voor onze reis naar Indonesië. HAHA.

Na al dat geblunder door mij is de castratie gelukkig wél goed gegaan. Ook zijn ze nu gechipt, dus binnenkort mogen ze dan eindelijk naar buiten!

“Dor! Doen ze dit altijd?!”

Ik ben bij mijn zus thuis om samen wat te werken. Gezellig hoor, dezelfde baan! 😉 We gaan zo samen zwemmen en gauw maak ik mijn opdracht af.

Dor gaat even naar boven om haar spullen te pakken en ik ruim mijn computer op. “O, ik ben vergeten om mijn make-up eraf te halen! Straks zwem ik weer als panda rond. – Boven in het badkamerkastje staat make-up remover, pak maar hoor.”

Ik loop naar boven en zie dat Dirk en Rover ook in de badkamer zijn. Ik schiet direct in de lach: Dirk staat met zijn pootjes op de wc-bril en is water uit de pot aan het drinken. Snel haal ik mijn make-up eraf en ik loop halverwege de trap af. “Dirk is uit de wc aan het drinken, is dat normaal?!” Dor kijkt me met een verafschuwde blik aan. “UHL, NEE!! Wil je de pot dicht doen? – ja tuurlijk!”

Ik loop weer naar boven om de bril dicht te doen. Dan zie ik de mannen bij de wc en ik krijg direct de slappe lach. Terwijl Rover met zijn pootjes wijd op de bril staat, heeft Dirk zich in een soort hurkstand in de bril gepropt en is hij als een malle met zijn pootje in het water aan het roeren. HAHAHAHAHA.

Never dull phot… Darcy

 Poseren.

The name is Darcy. Mister Darcy. Met mislukte snor en uitlaatfetisj.

De glazenwasser.

Pootjes.