Neverdullmoments

“Omg, we zijn nu gewoon verloofd!” – Hoe mijn vriend mij ten huwelijk vroeg (deel 2)

Een plek waar hij me bijvoorbeeld had willen vragen 😉

 

In deel één beschreef ik al wat er voorafging aan het huwelijksaanzoek van mijn vriend (verloofde, haha). Deze blogpost eindigde ik met de volgende zin:

Wel volgt natuurlijk de volgende druk: wanneer zal ik het dan gaan vragen….?

(…)

In het vliegtuig terug naar Nederland denk ik nog even neutraal (ja, echt, neutraal! Ik had niks verwacht/gehoopt… ik ben al jaren aan het hinten voor de gein, niet met de dringende boodschap, maar gewoon omdat ik dat grappig vind): nog niet gevraagd, oké! 

Op zaterdag (we zijn op donderdag thuisgekomen) gaan we gezellig bij de familie van mijn vriend eten. Mijn zwager houdt van directe grapjes en vraagt grappend aan mij: “goh Laura, heeft hij je niet gevraagd?” Overdreven speel ik het spelletje: “nee, helaas… ik dacht nog zo: zulke mooie plekken, maar nee!” (Sorry lieverd, nogmaals, als ik het geweten had… hahahahaha). Als ik op dit moment goed de blik van mijn vriend bestudeerd zou hebben, had ik er misschien wel iets uit kunnen lezen, maar dat deed ik natuurlijk niet.

We eten gezellig, kijken foto’s van elkaars vakanties en we spelen een paar spelletjes. Rond half elf gaan we weer naar huis, het is een kwartiertje fietsen. Onderweg naar huis bespreek ik al met mijn vriend dat ik nog een paar Tweets moet bedenken. Zoals jullie inmiddels wel bekend is, plaatsen wij op zondag een weekoverzicht met de tweets die wij hebben gepubliceerd. Het lukt vaker niet dan wel om dit doordeweeks goed te plannen, waardoor er op zaterdagavond verdacht veel Tweets verschijnen. Ook deze zaterdag is dat niet anders. Ik plof op de stoel met mijn laptop op schoot en werk aan mijn laatste Tweets. Het lukt me om er vier te bedenken, maar de laatste wil maar niet lukken. “Weet jij nog een Tweet?” vraag ik op een gegeven moment wanhopig aan mijn vriend, die op dat moment opstaat om zich boven even om te kleden. “Ik zal even nadenken!”

Ik probeer wat Tweets te typen, maar echt een goeie zit er niet tussen. Op een gegeven moment hoor ik boven wat gerommel, gevolgd door een: “Laura, kom eens? Ik weet nog wel een Tweet!” Ik ben net in een zin bezig en zeg: “ja, wacht even, ik maak even deze af. Ik kom zo!” Waar ik normaal uit nieuwsgierigheid direct naar boven zou zijn gelopen, stel ik het opstaan nog even uit. De Tweet is bijna gelukt. Na een paar seconden besluit ik dat hij er toch niet helemaal lekker uitkomt. (Haha, neverdullmoments achter de schermen, het kan je inmiddels niet meer verbazen dat het er zo aan toe gaat ;)). Ik besluit om eerst even naar boven te gaan, wie weet heeft mijn vriend wat grappigs!

Wanneer ik de trap op loop, merk ik dat het sfeertje anders is dan anders. Mijn vriend staat in de slaapkamer en heeft een kaarsje aangestoken. “Huh?” zeg ik verbaasd en ik begin te lachen. Mijn vriend kijkt me intens blij, maar wel wat nerveus aan. Hij loopt naar me toe en pakt mijn hand. Direct begint me iets te dagen. “Lieve Laura….” Op dat moment krijg ik een error in mijn hoofd en hoor ik mezelf: “huh?! Wat?! Hè…..?!” roepen. Mijn vriend doet een heel lief zegje (ik ben de woorden vergeten, ik was zo verrast!) en gaat vervolgens op zijn knie. Hij heeft een prachtig blauw doosje in zijn hand, dat hij voorzichtig openmaakt. “Lieve Laura, wil je met me trouwen?” Keihard roep ik: “jaaaaaa! Hahahaha, woooow, ja natuurlijk!” en ik sleur hem overeind om hem te knuffelen. “Heb je me nou echt ten huwelijk gevraagd?!” Ik ben helemaal in shock. Hij schuift de ring om mijn vinger en we kijken er samen even naar. “Super mooi!!”

Mijn vragenvuur is natuurlijk begonnen en ik wil álles weten. Heb je vooraf geoefend op welke knie? Hoe wist je mijn ringmaat? Hoe had je bedacht om het nu te doen? Wist je al wat je wilde zeggen?

We hebben het leukste gesprek uit ons leven en we zijn onwijs gelukkig. Ik stel mijn vriend gerust dat ik het juist géniaal vind dat hij de ring vergeten was, tot zijn grote opluchting. Hij vertelt dat hij echt had overwogen om me met een grassprietje op een berg in IJsland te vragen, maar dat hij dat toch echt niet leuk genoeg vond. Dat het uiteindelijk in de slaapkamer gebeurde was wel een opwelling. Hij wilde gewoon niet langer meer wachten en wilde graag een antwoord (blijkbaar was hij super nerveus of ik wel ja zou zeggen, hahaha). Ik vind het juist top zo, het was echt ons momentje samen en ik zag het dus totaal niet aankomen. Het past ook wel bij ons dat het uiteindelijk zo gelopen is, geniaal.

Onze verlovingsdatum is 18-08-18, ik vind het mooi! Onze voorbereidingen zullen binnenkort waarschijnlijk wel beginnen, ik ben van plan om jullie daar uitgebreid in mee te nemen! Ons trouwjaar zal zeer waarschijnlijk niet 2019, maar 2020 worden. We willen er echt de tijd voor nemen om goed te sparen. Ik ben een gelukkig mens, ik ben gewoon verloofd! Ik heb een ring om mijn vinger!

En oja, de tweet werd uiteindelijk: “Tweet maar dat je altijd op zaterdagavond laat aan mij om tweetadvies vraagt… ;)” Aldus mijn vriend. #isitthatobvious? #oepsie (Laura)

“Omg, we zijn nu gewoon verloofd!” – Hoe mijn vriend mij ten huwelijk vroeg (deel 1)

Al een lange tijd ben ik ‘geobsedeerd’ door bruiloften. Op mijn vierde had ik bijvoorbeeld allemaal trouwboeken onder mijn bed waar ik dan doorheen bladerde. “Mam, wil jij deze trouwjurk voor mij maken? – Tuurlijk, ik borduur hem wel voor je!” Ook vond ik bruiloftsscènes in sprookjes helemaal geweldig. Vaak speelde ik met mijn knuffels ‘s avonds een bruiloftsceremonie na, waarbij mijn beer Luku en mijn konijn Anneliesie toch wel verdacht vaak in het huwelijksbootje stapten.

Mijn vriend en ik hebben al jaren (inmiddels dus 10!) een super leuke relatie, waarbij we heel veel leuke dingen ondernemen. Onze families en vrienden zijn top en we plannen ontzettend veel leuke uitstapjes. De laatste jaren hadden we het vaak over ‘de volgende stap’. “Eerst een huis,” zeiden we dan tegen elkaar. Nou, dat is gelukt! We wonen (morgen!) alweer een jaar in ons huis, samen met de katjes. Steeds vaker begon ik al grapjes te maken en te hinten naar de volgende stap: “tja, mijn ringvinger is nu nog leeg.” Wanneer we een film samen keken: “oh wat een mooie jurk, zeg! Weet je hoe ik mijn jurk zou willen….?” En ook bij romantische locaties: “goh, wat een mooi plekje hier zeg!”

Mijn vriend pikte deze signalen natuurlijk ook wel op en begon steeds vaker grappend met zijn ogen te rollen 😉 Ik zou het toen oprecht heel leuk vinden als hij me al zou vragen, maar het zou ook prima zijn als dit nog een aantal jaren zou duren. Eigenlijk vond ik het vooral heel grappig om elk moment aan te grijpen om daar weer een associatie aan vast te hangen, haha.

In november vorig jaar waren we een weekendje weg en ik vroeg hem heel spontaan: “zullen we mijn ringmaat op gaan meten? Mocht je er dan ooit behoefte aan hebben, hoef je niet heel moeilijk te gaan doen door m’n maat te vragen.” Mijn vriend vond dit wel een goed plan en we gingen samen naar de juwelier.

Na een tijdje was mijn vriend de maat echter vergeten en vroeg hij mijn zus om hulp. “Dor, wil jij jouw ringmaat meten en doorgeven? Als tweelingzus zal jouw maat vast goed overeenkomen met die van Laura!” Dorinde vond dit natuurlijk wel een leuke vraag, ging op pad naar de juwelier en gaf de maat aan mijn vriend door.” Vervolgens verwijderde ze het bericht, zodat ik het gesprek eventueel niet zou tegenkomen op haar telefoon of op de telefoon van mijn vriend. (Dit heb ik dus allemaal achteraf gehoord hè, haha ;)) 

In april ging mijn vriend naar de juwelier en nam daar de tijd om een mooie ring uit te zoeken. Na een half uur ringen bekeken te hebben, vond hij het perfecte exemplaar. Geen ring met een steentje, daar blijft Laura vast achter haken, was bijvoorbeeld een gedachtegang, haha. Direct had hij het plan om mij in IJsland (in augustus) ten huwelijk te vragen. Omdat hij dit toch met iemand wilde delen, vertelde mijn vriend dit aan twee van zijn vrienden, spannend! Om er zeker van te zijn dat ik de ring niet zou vinden, verborg hij deze in de computerkast. Hij schroefde de computerkast dicht met schroefjes. Daar vindt Laura hem vast niet. Eh, nee. Inderdaad. HAHAHA.

Ondertussen ging ik natuurlijk lekker door met hinten, waarop mijn vriend steeds dacht: jahaaa wacht maar, het moment komt echt wel!

De dag voor vertrek naar IJsland dacht mijn vriend nog een paar keer: niet de ring vergeten in te pakken! Niet de ring vergeten in te pakken!

Het is de ochtend van ons vertrek naar IJsland. Mijn vriend heeft met zijn zus afgesproken dat ze samen de leenauto wegbrengen waarmee zijn zus en zijn moeder zojuist samen op vakantie zijn geweest. Daarna pak ik de ring in, spreekt hij met zichzelf af. Helaas gebeurt het dan toch…

Wanneer mijn vriend er onderweg achter komt dat hij de ring vergeten is, baalt hij ontzettend. Het lukt niet meer om naar huis te gaan en omdat we op IJsland in verschillende hotels zullen verblijven, is het niet handig om de ring te laten opsturen. Juweliers zijn er ook schaars en bovendien had hij al een mooie ring uitgekozen.

En ik maar hinten op vakantie. “Mooi plekje zeg!”, “Goh, wat romantisch!”, “Hoeveel huwelijksaanzoeken zullen hier al geweest zijn?” Ahhhhh, sorry lieverd. Als ik dit had geweten had ik dit natuurlijk nooit zo vaak en grappend gezegd. 

Voor mijn vriend was het aan de ene kant ook wel weer een soort bevrijding: nu hoefde hij zich geen zorgen te maken of hij het goede moment wel pakt en of hij echt wel het mooiste plekje heeft uitgekozen. Wel volgt natuurlijk de volgende druk: wanneer zal ik het dan gaan vragen….?

Wordt vervolgd!