Pianoles

(Tijdens de basisschool) Al een paar jaar zit ik op pianoles. Om de week, op de dinsdagmiddag. Mijn zus gaat op de andere week. Elke keer als het ‘mijn’ beurt is, word ik lichtelijk nerveus. De pianojuf kan best streng zijn en ik ben niet bepaald een natuurtalent. Ik kan het best hoor, melodietjes spelen en het goede ritme aanhouden. Het klinkt allemaal best leuk en ik heb er op zich ook wel plezier in. Maare… noten lezen… oei oei oei. Ik bak er niks van. Op de één of andere manier komt het maar niet in mijn hoofd. Toegegeven: ik heb er nooit echt een flinke studie van gemaakt, maar het blijft gewoon een beetje onlogisch in mijn hoofd. Flink gebluf dus altijd.

“Vandaag gaan we met een nieuw liedje beginnen! Probeer maar.” De horror. Dat het zweet je uitbreekt. Welke noot is dit ook alweer? Eh, wacht ik ken de C. Die zit daar. Even tellen, één, twee, drie, vier omhoog.. Ok dan is dit de G. Op goed gevoel mik ik op de eerste toets. De pianojuf knikt bemoedigend. Ok, het begin gaat goed. Een beetje herhaling, veilig bij de G. Ik speel verder en het gaat best redelijk, totdat het liedje verandert en de noten ineens omhoog schieten. Ik heb geen tijd om te tellen en ik beweeg mijn vingers een paar toetsen naar rechts. Het klinkt nergens naar. Nog een paar keer probeer ik het opnieuw, maar ik val behoorlijk door de mand. “Stop maar, Laura! Ik speel het wel even voor…” Pfieeuw, gered. Naspelen kan ik wel. “Denk je om de vingerzetting?” Afkeurend kijkt ze hoe ik met mijn vingers over de toetsen rommel. “Twintig minuten per dag oefenen hè, doe je dat netjes?”

Thuis speel ik die avond als een malle. Twee weken later stap ik weer zwetend op de fiets.

Bekijk bericht

Een schone herinnering

Samen met mijn zus loop ik naar binnen bij een heerlijk sushirestaurant in Amstelveen. We hebben om half acht gereserveerd en we zijn belachelijk stipt. Bij binnenkomst gniffelen we allebei om het object bij de entree. Er staat een set schoenborstels, wat de hal een sjieke look geeft. We lachen om de herinnering die er bij ons naar boven borrelt.

[2014] Met vriendinnen zijn we op vakantie in Kroatië. We zitten in een heerlijk vakantiehuisje op een gezellig vakantiepark in Poreč. Om ons huisje te bereiken, moeten we eerst door het hotelgedeelte waar ook de receptie zit. En schoenborstels.

Één van onze vriendinnen loopt er enthousiast op af. “Kijk! Hier kun je je schoenen poetsen, dat is leuk.” Blij steekt ze haar smetteloze, nieuwe schoen onder een borstel, die meteen als een malle begint te draaien. De borstel maakt een zoemgeluidje, waardoor het een luxueus schouwspel wordt. Na een paar seconden trekt ze haar voet weer terug. Verwachtingsvol staren we naar haar schoen. “O” mompelt ze. “Hmm.” We kijken allemaal naar haar niet meer zo schone schoen en barsten in lachen uit. 

“Goedenavond, we hebben een tafel gereserveerd om half acht!”

Pour ma grand-mère

Vier mei is een bijzondere datum in Nederland: dodenherdenking heeft altijd veel indruk op me gemaakt. Toch is mijn eerste associatie met deze dag niet de mensenmassa op De Dam, het neerleggen van de bloemenkransen of de twee minuten stilte. Mijn eerste associatie met deze datum is namelijk de verjaardag van mijn oma!

Lieve oma, gefeliciteerd met je verjaardag! Hierbij deel ik één van de vele leuke herinneringen die ik aan jou heb.

(Lang geleden) Na een middag bij opa en oma gespeeld te hebben, brengt oma mijn zus en mij met de auto terug naar huis. Het is een stukje van niks, maar we genieten er alle drie altijd van om nog even een klein tochtje te maken. “Mogen we zonder gordel?!” is vaak een vraag die we direct stellen. Voor die 350 meter (bron: Google Maps) is oma bereid om een oogje dicht te knijpen. Blij stappen we achterin de auto. Oma stapt voorin. Aan de rechterkant. Na zo’n vier seconden zwijgend op haar stoel gezeten te hebben, klinkt het ineens verontwaardigd/verbaasd: “hé, waar is m’n stuur?!”, waarna we alle drie naar links richting de bestuurdersstoel kijken en de slappe lach krijgen.