Voor een studieopdracht moest ik twee kijkdozen maken. “Het is de bedoeling dat je vanaf de bovenkant de doos in kijkt en dan een bovenaanzicht tekent” leg ik aan mijn vriend uit. Voor de kijkdoos moet ik een aantal voorwerpen uitzoeken die ik in de doos kan plakken. Ze moeten verschillende kleuren hebben, zodat je de vormen goed kunt onderscheiden.
Zo nu en dan heb ik een creatieve bui. Dat is niet altijd zo geweest trouwens! Rond de Sinterklaastijd werd ik vroeger altijd een beetje nerveus, zeker wanneer we dan surprises moesten maken. Papier maché en karton knippen lukt nog net, maar dat zijn wel zo’n beetje mijn knutselkwaliteiten. Geef mij maar gewoon een gedichtje :).
Voor de kijkdoos leek het me een goed idee om een paar luciferdoosjes te beplakken met wit papier, zodat ik die vervolgens kon inkleuren met een stift. Enthousiast begon ik aan het eerste doosje. Na een kwartiertje had ik alle doosjes beplakt met wit papier. Goed bezig, op naar de volgende stap!
[…]Een beetje high van de stiftlucht, vingers in alle kleuren van de regenboog en een resultaat waar je nog net ‘JIJ’ tegen kon zeggen (maar absoluut geen U). Goed, ik was klaar. Niet helemaal zoals ik het had verwacht, maar toch. Het idee was duidelijk. Semi-trots liet ik het resultaat aan mijn vriend zien. Verwonderd keek hij me aan. Dat was hij al een tijdje aan het doen trouwens. “Dor, je weet dat we ook gewoon gekleurd papier hebben hè? Had je er ook op kunnen plakken.” Ik had mijn uur inderdaad wel iets efficiënter in kunnen richten.
[…]“Vind je dat niet zonde, dat we nu al die papiertjes er weer afhalen?” Met een studiegenootje maak ik de kijkdoos verder af door alle doosjes alsnog te beplakken met gekleurd papier. “Nee joh, dat kleuren was echt maar 5 minuten werk. Dat had ik vooral gedaan om even te checken of de verschillende kleurtjes echt wel belangrijk waren.” Tuurlijk. Een leugentje om een suffe actie niet toe te hoeven geven mag best, toch? 😉
