Ik heb vandaag voor het eerst een kruimeldief in mijn handen gehad. Nou, er viel weinig te stelen: ik probeerde de kruimels met het ventilatieklepje op te zuigen in plaats van met de enorme zuigmond die ik even over het hoofd zag.
De auto zit vol, de sleutels zijn ingeleverd en de adreswijziging is doorgegeven. Ik ben klaar voor vertrek! Om het Franse avontuur nog even symbolisch af te sluiten, koop ik nog een laatste sandwich bij de Leclerc. En wat chocolaatjes. En vooruit: ook een chocoladebroodje. Mijn handen zijn vol en als ik de lange rij bij de kassa zie, heb ik een beetje spijt dat ik geen mandje heb gepakt. Nouja, die meneer voor me heeft zijn spullen gelukkig al bijna op de band. Ik draai me nog even om naar het schap achter me: het is het vak waar de Duinkerkse specialiteiten staan. Op het moment dat ik me omdraai, vliegt de sandwich met geroosterde kip uit mijn hand. Het belandt precies onder het wiel van het winkelwagentje van een hoogbejaarde meneer. Samen kijken we verbaasd toe hoe de mayonaise uit de sandwich wordt gedrukt. “Ehh.. pardon” stamel ik en ik pak de sandwich gauw weer op. De meneer rijdt droog verder en ik gniffel een beetje. Inmiddels staan er een paar mensen achter me en ik besluit het broodje alsnog te kopen. Zo ben ik dan ook wel weer!
“Frédérique magnetron” belde me zojuist dat haar man beneden stond te wachten. Ik voel me stiekem best trots dat ook deze marktplaatsdeal weer goed gelukt is. Mijn magnetron til ik dan ook vrolijk neuriënd naar beneden. Dit gaat goe…
Oké wacht, er staan 3 auto’s voor mijn deur. Waar is hij? Ik maak oogcontact met de mensen in de linker auto. Vragende blik in mijn ogen. Vragende blik in hun ogen. Tja, ik sta daar toch op sloffen met een magnetron in mijn hand, ik kan het me ergens wel voorstellen. Auto 2 sla ik over met mijn oogcontact, ik sta immers zo dichtbij dat ik het raam kan inslaan met de magnetron. Bij auto 3 word ik ook niet echt hartelijk ontvangen, dus daar sta ik dan. Hè verdorie, met “Jessica bed” en “Monsieur B koelkast” verliep het allemaal net zo soepel!
Tot grote vreugde van mijn niet zo indrukwekkende spierballen, komt daar dan gelukkig toch meneer magnetron aangelopen. Ik loop met hem mee naar zijn auto en hij overhandigt me het geld. Het briefje van tien laat ik nog even nonchalant in de lucht wapperen, zodat de autobestuurders mij niet zullen herinneren als “Idiote sur pantoufles” maar als “femme d’affaires”.
Met je goeie gedrag aan Franse leerlingen de grap “Ork, ork, ork, soep eten doe je met een…?” uitleggen, nadat je ze net allemaal woorden en zinnen hebt geleerd over het restaurant. Stilte. Geen emotie te zien. Vragende blikken. “C’est quoi ça, ork?”
[2013] Na maanden voorpret zitten mijn vriendinnen en ik in het vliegtuig op weg naar Gran Canaria. We hebben zojuist het instructiefilmpje met de veiligheidsprocedure gezien en we rollen nu richting de startbaan. Het licht is inmiddels gedimd, waardoor de cabine in één keer een stuk donkerder is. Mijn zus is niet zo onder de indruk van het stijgen en wil gewoon lekker in haar boek lezen. Ze drukt op het knopje boven haar hoofd om het licht aan te doen. Tingdong, tingdong. Ze ziet de link met het geluid echter niet en drukt stug door om het lampje aan te krijgen. Na nog een paar keer tingdong gehoord te hebben, geeft ze het maar op.
Het is een komisch gezicht, een donker vliegtuig met één lampje aan boven het hoofd van mijn zus. Het lampje om de stewardess te roepen. Als het vliegtuig enige tijd later stabiel vliegt, komt de stewardess direct naar mijn zus toe. Zo leuk hoe twee mensen elkaar ontzettend vragend aan kunnen kijken.