Het is eerste Paasdag en we hebben net gezellig met een klein clubje gebruncht. Het is heerlijk weer en mijn zus en ik besluiten om weer eens te gaan geocachen (een soort schatzoeken, ik heb er al eerder over geblogd!). Thomas gaat ook gezellig mee en we lopen richting de eerste cache/verstopplek op een paar honderd meter van het huis van Dorinde en Thomas. De naam van de cache geeft aan dat we bij een brug moeten zoeken en we kunnen ook precies aan het aantal meters zien hoe ver we van de plek af zijn.

Na een paar minuten lopen zijn we aardig in de buurt. “Hier moet het ergens zijn!” We lopen een parkje in dat naast een kleine brug ligt. “De app geeft aan dat we op 10 meter afstand staan.” Helaas is de app niet altijd supernauwkeurig, waardoor je ook een beetje logisch moet gaan zoeken (bijvoorbeeld door te kijken naar holletjes of boomstammen). Ik besluit om de hint op te zoeken en we lezen dat de cache bij een lage boomstronk aan de rand van de sloot verstopt ligt. Oké, zoeken maar!

We struinen er wat rond en zoeken naar boomstronken op de grond. Ze lijken er niet heel erg te liggen en ik besluit om nog eens goed naar de beschrijving van de cache te kijken. “O, blijkbaar is hij wel verplaatst! Ik weet niet zeker of dit nu de nieuwe plek is, of dat we nog bij de oude plek aan het zoeken zijn.” Omdat we nu vooral bij brandnetels zoeken, stelt Dorinde voor om naar de volgende cache te gaan en deze later nog te proberen. Ik wil niet direct ‘opgeven’ en ik blijf nog even doorzoeken. Dorinde en Thomas zijn inmiddels weer op ‘bewoond gebied’.

Twee minuten later geef ik het ook op en stap ik tussen de bomen vandaan weer op de openbare weg, waar op dat moment een wat oudere man langsloopt. “Hallo,” zegt hij met verbaasde ondertoon in zijn stem. “Hallo!” breng ik vrolijk uit, hopend dat het hierbij blijft. “Kan ik ergens mee helpen?” Hij kijkt me vragend aan, waardoor ik besluit om hem maar uit te leggen wat ik aan het doen ben. “We zoeken deze brug, zitten we hier dan goed?” De man lacht om mijn uitleg van het geocachen en vertelt dan dat de brug even verderop ligt. Ik bedank hem hartelijk en loop weer verder. Het is inderdaad wel een beetje een gek gezicht om een volwassen persoon door laag struikgewas/boomstammen/holletjes te zien struinen. Zelfs op eerste Paasdag, haha. Daar moet je dan even overheen, maar dan heb je ook wat ;). Het helpt dan wel om daarna keihard: “jaaa, gevonden!” te roepen. En ach, awkward is never dull. Heb je weer iets om over te praten. En die man ook, bij thuiskomst.