Peuterpret

(Jaren ’90) Mijn oom en tante zijn op bezoek en drinken thee met mijn ouders. Ook hun zoon – onze grote neef – is mee en we spelen in de woonkamer.

Op een gegeven moment ontstaat het stoere plan om te gaan ‘vliegen’. In de woonkamer hebben we een grote fauteuil waar je leuk van de leuning af kunt springen. Tijdens de sprong houd ik de hand van mijn neef stevig vast en land ik keurig op een kussen op de grond.

Ik ben ontzettend enthousiast en ik wil – als een echte kleuter – natuurlijk eindeloos verder springen. Toch stopt mijn neef er na een tijdje mee. Uiteraard mag ik natuurlijk zelf niet verder springen.

Een aantal dagen later klim ik stiekem nog een keer op de stoel om de sprong zelf te wagen. Ik spring en…. KRAK.

Het verhaal waarom ik mijn arm nou gebroken had, klinkt vandaag de dag toch wel wat lullig:

“Het kussentje lag te ver.”