In het restaurant

Met mijn lieve vriend zit ik vrijdagavond in het sushirestaurant in Duinkerke. Die middag had ik telefonisch alvast gereserveerd, als een soort valentijnsverrassing. Stipt op tijd stappen wij het restaurant binnen. Het is er nog helemaal leeg en de ober komt direct naar ons toe om de reservering op zijn blocnote te zoeken.

Even later vullen we het all-you-can-eat lijstje in en leggen het op tafel. Algauw komt een serveerster onze eerste sushironde brengen. Als ze de bordjes neerzet, blijft ze even staan en hakkelt ze: “eh.. ehm, eet uh.. smakeliek!” Wij lachen en bedanken haar vriendelijk. Ik blijf het grappig vinden dat het zo duidelijk is dat wij uit een ander land komen, ondanks dat ik gewoon Frans spreek tegen het personeel. Als we na vier gangen om de rekening vragen, verbaast mij de vraag: “komen jullie uit België?” dan ook helemaal niks. Waar kom je anders vandaan dan Het Noorden, als je om 19:00 ‘al’ binnenloopt en om 20:30 weer vertrekt?

Op straat

Terwijl ik voor het Franse stoplicht sta te wachten, steekt er een jongetje in de verte over bij een zebrapad. Hij heeft licht blond haar, draagt een rond brilletje en ik schat dat hij een jaar of zeven is. Met zijn oranje shirt aan lijkt hij best wel een beetje Nederlands. Sterker nog, hij lijkt best wel op mijn vriend in zijn jongere jaren! Het jongetje kijkt mij inmiddels recht aan, hij moet gezien hebben dat ik hem aan het aanstaren ben. Begint ‘ie ineens als een debiel te dansen op het zebrapad! Dit beeld krijg ik dus nooit meer losgekoppeld van de jeugdfoto van mijn vriend.

In het theater

Op vrijdagavond ben ik naar het theater gegaan. Het was een kleinschalig Frans theater waar vooral wat ouder publiek op afkwam. De eerste voorstelling was erg mooi: een soort poppenspel, waarbij de artiest een pop van een oude man om zijn buik had hangen. Het toneelstuk kende geen dialoog. Wel kwam er op goed getimede momenten een constant gegiechel uit de luidsprekers, wat de humor in het stuk versterkte. De tweede voorstelling was anders, maar ook erg leuk. Een Waalse cabaretier kletste er op los en nam het publiek aan zijn handje mee. Plotseling hoorde ik vlak bij mijn oor weer dat speakergegiechel. Die speaker bleek een blond kapsel, een bril en een mond te hebben die zich na elk grapje keihard opende om een constante bulderlach te produceren.