Neverdullmoments

Naar de sportschool

[2011] Nadat we het er vaak over hebben gehad, besluiten een vriendin en ik om vanavond eindelijk die proefles te gaan doen bij de sportschool. We hebben het vaak voor ons uitgeschoven, maar voor vanavond hebben we geen smoesjes meer. Op de afgesproken tijd ontmoeten we elkaar en we fietsen richting de sportschool. Precies op tijd arriveren we op het adres. We staan midden in een woonwijk. Verbluft staar ik naar het rijtjeshuis waar mijn navigatie me naartoe heeft gestuurd. Vreemd! Mijn vriendin pakt haar telefoon erbij en al gauw ziet ze mijn error. Ik heb ons richting het contactadres gestuurd in plaats van naar het adres van de sportschool.

Die avond lag mijn sportkleding schoon in de kast.

Tu es folle?

Met je goeie gedrag aan Franse leerlingen de grap “Ork, ork, ork, soep eten doe je met een…?” uitleggen, nadat je ze net allemaal woorden en zinnen hebt geleerd over het restaurant. Stilte. Geen emotie te zien. Vragende blikken. “C’est quoi ça, ork?”

Error de error

Dat gevoel van schaamte wanneer ik ergens te laat achter kom. Een peperkorrel die al uren tussen m’n tanden rondzwerft, zoals ik eerder al blogde. Een bakje cherrytomaatjes die openvliegt in m’n winkelwagentje, waardoor ik een Hans en Grietje spoor door de Aldi achterlaat. Op mijn profiel van Blablacar hebben staan dat ik toch echt geen zombie ben: “I am a Dutch living girl in France.” Oei oei oei.

In Londen

[2008] Na een lange dag vol uitstapjes hebben we ’s avonds de tijd om zelf ergens te eten. We zijn in Londen en hebben inmiddels veel trek gekregen. Uiteraard koersen we direct af op de McDonalds. Er staat geen rij dus de vrouw achter de desk kijkt me vragend aan. Gelukkig weet ik al wat ik wil: “I would like to have a hamburger, and…” Shit. Hoe zeg je ook alweer ‘grote patat’ in het Engels? “So, for me the hamburger and…” Mega blackout. Ik beleef daar m’n eigen Bridget Jones scène. “A big patat!” Op het moment dat ik het uitspreek, besef ik mijn error. Ik schiet in de lach en de vrouw kijkt me geërgerd aan. Volgens mij nemen ze bij de fastfoodrestautrants alleen mensen aan als je kunt kijken alsof iemand een vieze sok in je gezicht smeert. Ik slik mijn lach vlug in en ik geef met mijn handen aan dat ik een grote portie patat wil. Oja, large fries. Ik bestel nog een mayonaise en ik reken gauw af. Na het eten waggel ik giechelend als een ware Bridget Jones de McDonalds uit. 

In Rome

(2010) Eindelijk is het zover. Na maanden voorbereid te zijn op school zijn we dan eindelijk in Rome! We zijn flink moe van de busreis en we zijn dan ook opgelucht dat we er zijn. Als we bij het hotel aankomen is het tijd om de koffers uit de bus te laden. Thuis had ik nogal een kledingcrisis en ik heb uiteindelijk mijn halve kledingkast ingepakt. Voor een reis van 5 dagen heb ik dus een koffer met het subtiele van 20 kg meegesleept, er niet helemaal rekening mee houdend dat we 4 trappen op moeten lopen naar onze hotelkamer.

Bekijk bericht