Omslachtigheid rondom ons harige patiëntje

Disclaimer: mocht je weinig tijd hebben / geen zin hebben om dit hele verhaal te lezen: de laatste alinea’s volstaan in principe ook 😉

Inmiddels weten de meesten van jullie wel dat Daan en ik twee katten hebben: James en Darcy. Het zijn twee schatjes van katjes en ze hebben allebei hun eigen karakter en eigenschappen. Waar James nóóit wat mankeert, heeft Darcy helaas zo zijn mankementjes. Als kitten heeft hij al vroeg een operatie moeten ondergaan omdat hij een navelbreuk (een soort zwelling bij de navel) had. Een paar jaar geleden heeft hij zijn pootje gebroken bij een sprong van driehoog. Later kreeg hij last van blaasgruis, waardoor hij moeite had met plassen. Gossie! Alles is gelukkig weer opgelost door onze aardige dierenarts. Wel besloten we na een tijdje om speciaal voor Darcy maar een kattenverzekering af te sluiten ;).

Afgelopen december bleek dit ook handig te zijn, omdat hij last had met ademen. (Stond nog niet afgevinkt op de bingokaart, kom maar door!) We hebben dit met een injectie, pijnstilling en antibioticum weer kunnen oplossen. Fijn! Waarschijnlijk een irritatie in de luchtweg door een te lang grassprietje, arm katje toch. Gelukkig was dit gauw weer opgelost. En maar mailen met die verzekering.

Vorige week vrijdag was het helaas weer raak: we hoorden hem ‘s avonds hijgen, zagen hem zwaar ademhalen en soms proesten. Symptomen die we herkenden van de vorige keer. “Zullen we morgen naar de dierenarts om dezelfde medicijnen op te halen? – Het is dan wel zaterdag hè, we kunnen dan beter even naar de dierenarts van Ranzijn rijden, zij zijn om 9 uur open.”

Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend staan we om 09:00 bij Ranzijn. “We kunnen u helaas de antibioticum niet zomaar als herhaalrecept meegeven zonder dat we uw kat gezien hebben. Voor hetzelfde geldt is er iets anders aan de hand.” Okee, klinkt logisch. “We kunnen om 11:00 een consult inplannen, komt u dan terug met Darcy?” We besluiten om de afspraak maar te maken. Een benauwd katje is ook niet alles, dan maar even heen en weer.

Waneer we in de auto naar huis zitten (zo’n 20-25 minuten rijden van de Ranzijn), krijgt Daan een ingeving. “Hoe laat gaat onze dierenarts open? – om 11.00. – O, laten we daar dan heen gaan!” Ik bel de afspraak bij Ranzijn weer af en leg uit dat we nu net zo goed naar onze eigen dierenarts (op zo’n 10-15 minuten rijden) kunnen gaan.

Om 11:00 staan we met Darcy bij onze dierenarts. “Heeft u een afspraak gemaakt? De arts is vanmiddag pas aanwezig vanaf 1 uur.” Ahhhh, arme Darcy. En wat suf dat we dit niet hebben opgezocht. Van de vorige keer konden we ons herinneren dat we op zaterdag vrij snel konden doorlopen, oeps. We overleggen met de assistent en ze besluit ons om alvast de ontstekingsremmer/pijnstiller van de afgelopen keer mee te geven. “Kijkt u het maar even aan. Als het vanmiddag niet verbetert, kunt u altijd nog op het spreekuur langskomen.” Top!

Thuis snoept Darcy van de medicijnen en hij lijkt al wat meer op zichzelf. Het gehijg en geproest heeft niet meer doorgezet en hij lijkt al een stuk minder benauwd. Waarschijnlijk is dit genoeg. We gaan met een gerust hart naar een verjaardag. Wel besluiten we om op tijd weer terug te keren, zodat we kunnen inschatten of we opnieuw met hem naar de dierenarts moeten.

Uiteindelijk valt het alles mee, smikkelt hij van zijn eten en ligt hij tevreden in zijn puzzeldoos (tja) te slapen. Mooi, die doet het weer.

De volgende dag is het Eerste paasdag en Darcy ‘smult’ opnieuw van zijn pijnstiller. James kijkt ons vragend aan, maar die krijgt echt alleen maar brokjes, haha. We gaan richting Dorinde om daar te brunchen (zie deze blog) en rond half drie kom ik weer thuis. Onze volgende afspraak staat om 15:00 en ik besluit om de katjes een lekker zakje te geven. Darcy kijkt wat sip naar het eten en begint dan ineens heel zwaar te ademen. Vervolgens kruipt hij onder de bank. Oei, dat is geen goed teken. Ik overleg met Daan en we besluiten dat we toch de dierenarts maar moeten bellen. Gelukkig kan ik direct terecht.

“Hij heeft misschien astma.” AHHH gossie. “Als dat het geval is, moeten we u ook gaan leren om te helpen met speciale kattenpuffers.” Ahhh dat zou wel echt sneu zijn. “Om dit vast te stellen, kunnen we dinsdag een röntgenfoto van Darcy maken. Voor nu geef ik u dezelfde antibiotica als de vorige keer mee en geef ik hem een injectie voor de mogelijke luchtweginfectie. Dinsdag zien we elkaar terug voor de foto!”

Op dinsdag gaat Dorinde gezellig mee en Darcy laat zich vrij oké (een klein beetje gemiauw toen hij op z’n rug lag ;)) op de foto zetten. “Wat is hij schattig!” Op de foto blijkt dat hij toch wat afwijkingen in zijn longetjes heeft. Dit kan vier dingen betekenen: een longontsteking, astma, iets met zijn hart of longworm. Longworm, ik wist ook niet dat dat bestond! “Om dit uit te sluiten, moeten jullie de komende dagen …….”

Hahaha. Elke keer bij het openen van de koelkast vergat ik even dat we dit moesten doen en schrok ik steeds opnieuw van ‘het’ potje. Drie dagen lang cadeautjes opvangen van Darcy. Oftewel:

  • James steeds in een aparte ruimte van Darcy neerzetten wanneer wij niet thuis zijn
  • Wanneer de jongens wel samen beneden zijn, elke keer naar de kattenbak racen bij het horen van gegraaf: is het Darcy?
  • “DAAN! DARCY ZIT OP DE KATTENBAK!!!!”
  • “LAATMAAR, HIJ HEEFT ALLEEN MAAR GEPLAST”
  • In de ochtend vol spanning (à la eieren zoeken) in de kattenbak kijken: “ja, er ligt iets in!!”
  • Schrapen maar
  • Alles voor je kind.

Over een paar dagen horen we de uitslag. Hopelijk valt het alles mee! 🙂

Never dull phot… Darcy

 Poseren.

The name is Darcy. Mister Darcy. Met mislukte snor en uitlaatfetisj.

De glazenwasser.

Pootjes.

New look

“Wat doe je?”

*Stilte*

“Ben je op stap geweest?”

*Stilte*

“Heb je de uitlaat kopjes gegeven?”

“Mrrauw!”

We hebben het maar druk

20:55: ik wil naar buiten (James)

20:55,5: ik ook (Darcy)

20:58: ik wil naar binnen (James)

21:10: ik wil naar binnen (Darcy)

21:37: ik wil een kwarktaart maken (Laura)

21:37: ik wil wel chips, neem je t mee? (Daan)

21:38: ik ga mee naar buiten (James)

21:58: BEN JE NU PAS TERUG VAN DE SUPERMARKT? (James, heeft het koud)

22:10: ik wil slagroom (James en Darcy)

22:11: ik wil taartbodemmix (Laura)

22:30: ik wil op schoot (James)

22:35: ja waar wil ik nou eigenlijk heen met deze blog?! 😉

Hier gaan vast huwelijken op stuk.

“Ik ga even snel douchen hoor, ik ben zo weer terug.”

Het is vrijdagavond en ik ben gezellig met mijn vriend aan het puzzelen. Kaarsjes aan, sfeertje hoor. Terwijl mijn vriend de trap op naar boven loopt, zie ik onze kat Darcy op dat moment naar beneden komen. Vervolgens marcheert hij naar de tafel, waar ik druk bezig ben het hoofd van de vader van Pocahontas in elkaar te zetten. Vervolgens draai ik gauw mijn eigen hoofd richting Darcy, maar het is te laat. PLOF. Op de tafel. PLONS (een ballenbak geluid, ik kom niet dichter in de buurt dan plons, heb jij nog een suggestie?), in de doos. Jahoor. Met mijn vinger spreek ik hem streng toe: “Papa heeft NET alle stukjes omgedraaid en wat doe jij?” Hij miauwt en kijkt me met een schuin hoofd aan. O mijn god, consequent zijn. Consequent zijn. “Oké, op zich ging het best snel. Ga maar lekker liggen, lieverd.”

‘Huiverig’ wacht ik tot mijn vriend weer beneden komt. Boos zal hij uiteraard niet zijn, maar voor het verhaal zou dat natuurlijk wel leuk zijn 😉 Wanneer hij beneden komt, hoor ik alleen maar: “ahhh, schattig.” Zwakkeling. Maaaaaar ons voorgenomen huwelijk gaat dus gewoon vrolijk door 😉