Concentratie in de sportschool

Een sportles volgen in de sportschool is eigenlijk heel simpel. Het enige wat je moet doen is precies doen wat de instructrice doet en roept. En een beetje inspannen dan. Het wordt echter wat lastiger als je problemen krijgt met je concentratie.

De woensdag is altijd ‘mijn’ dag dat ik een blog publiceer. Omdat ik elke dinsdag vrij ben (heerlijk!), schrijf ik mijn blog meestal overdag. Vandaag had ik nog niet veel inspiratie en omdat ik vandaag niet veel meer gedaan heb dan studeren, koken en een beetje Netflixen, moet ik mijn ogen in de sportschool extra goed open houden. Komt goed!

“Squat! squat! Kijk in de spiegel naar je houding! En squat! Zakken!” In de groepsleszaal is een grote spiegelwand waardoor je goed kunt bekijken of je de juiste bewegingen maakt. Wat je ook erg goed kunt zien, zijn de gezichtsuitdrukkingen van de andere sporters. Net op het moment dat ik mijn squat wil analyseren, valt mijn blik op mijn voorbuurvrouw. Haar gezichtsuitdrukking doet me aan iemand denken, maar ik kom er niet direct op. Direct ben ik uit mijn concentratie en loop ik een halve squat achter. Okee, focus. Ik gluur stiekem nog een keer naar buuf en dan weet ik het: holle bolle gijs! En dan heb ik het niet over haar omvang, maar over de mega opening die ze met haar mond maakt. Hihi. Zal wel goed zijn voor de zuurstofopname. Haar bewegingen zien er in ieder geval een stuk gecoördineerder uit dan bij mij. Oké focus. O trouwens, ik kan hier nu wel mooi een blog over schr… FOCUS!

Bekijk bericht

Ik heb wel eens productievere treinreizen gehad

Een Belgisch lijkende stem verbreekt de stilte in de trein. “Beste reiziger, het volgende station is.” Er volgt een lange stilte. Geamuseerd kijk ik op van mijn boek. Na een minuutje gaat de intercom weer aan. Lachend doet de vrouw een tweede poging: “Beste reiziger, het volgende station is Zaandam.” België, nu weet ik het zeker. Mijn gedachten dwalen af. Zou ze pas net in Nederland zijn? Of is ze gewoon een dagje in het buurland aan het werk zijn? Het zou zomaar kunnen.

Ik pak mijn boek erbij. Toch merk ik dat mijn concentratie niet meer is zoals het eerder was. Zo laat ik me gemakkelijk afleiden door de gesprekken naast me. “Ja, ik zeg zo tegen Jan he, heb jij al gestemd op t werk? Nou, niet dus hè. Dus ik zeg tegen hem: nou, ik wel. Op Rob! Je moet z’n gezicht hebben gezien.” De dames lachen even. Vervolgens gaat het gesprek ‘verder’. “Haha, dus ik zei dat tegen Jan he: ik heb dus wel gestemd. Op Rob!” Weer moet ze lachen. Juist ja.

Rond Amsterdam stapt er een man de coupé binnen die aan het bellen is. Soms is het helemaal niet je intentie om met iemand mee te luisteren, maar kan het gewoon even niet anders. De beste man was met de tandarts aan het bellen. Kennelijk heeft hij al drie maanden last van z’n verstandskiezen en had de tandarts toen al tegen hem gezegd dat ze er misschien uit moeten. Direct denk ik terug aan mijn eigen verstandskies-avontuur. Alle vier zijn ze er uit bij mij. De behandeling zelf was het probleem eigenlijk helemaal niet. Vooral de day after was hilarisch. Van mezelf heb ik vrij bolle wangen. (Er is al eens een blog verschenen waarin beschreven werd dat een collega aan me vroeg of ik naar de tandarts was geweest. M’n wangen leken namelijk wat dik. Dat was toen niet het geval, kun je nagaan haha. Puur natuur.) Je kunt je voorstellen dat mijn wangen ná het trekken van mijn verstandskiezen helemaal gigantisch waren.

En zo zit ik dus in de trein, te gluren naar de buurman om me een voorstelling te maken van hem met hamsterwangen. Direct zit het ‘Hamtaro’ liedje (een tekenprogramma van vroeger over hamsters, ja echt) in m’n hoofd. De man hangt weer op -de afspraak is gemaakt- en de rust keert weer terug.

Ik krijg het voor elkaar om nog vijf bladzijdes te lezen, totdat de intercom weer aan gaat. Met een mooi accent wordt er omgeroepen: “het volgende station is Utrecht.”

Ik stap uit en loop naar de bushalte. Misschien zit Rob wel in de bus!

Bekijk bericht