“Gatver, wat stinkt het hier!”

Op een ochtend kom ik nietsvermoedend de docentenwerkruimte binnengelopen. Het is nog vrij vroeg en ik ben de eerste die de deur opent. Een doordringende afvalgeur komt me tegemoet: niet écht een geur waarin je graag aan het werk gaat. Terwijl ik het raam open doe -dan maar de kou trotseren- stapt er heel enthousiast een collega binnen. “Och jee, is de tuinier-collega weer bezig geweest? Dat is vast en zeker zijn compost wat daar ligt te geuren.” Ik ga erop in en geef toe dat ik het inderdaad wel een beetje vind stinken. We lachen erom.

Even later komt de tuinier-collega binnenlopen die inderdaad toegeeft dat het zijn afval is. Heel vrolijk vertelt hij dat hij tomaten- en paprikaplantjes heeft meegenomen uit zijn moestuin. Of ik er ook eentje wil?

Een paar minuten later ben ik ineens de trotse eigenaar van een tomatenplantje. Met mijn nieuwe aanwinst loop ik naar mijn kluisje waar ik hem veilig wil stellen. Het lukte me bíjna om de collega te ontwijken met wie ik eerder had ‘geroddeld’ over de tuinier-collega. Tevergeefs. Glashard ben ik uitgemaakt voor “overloper”. Misschien toch wel een beetje terecht 😉

Zit je gewoon rustig in de kantine je broodje te eten

Een collega leest in de krant iets grappigs over ene mevrouw Bakker. “O, en haar broer heet zeker Koeke!” Het kwartje viel na een paar seconden. Heel hard.

Maandagochtend

Met een lange stok in zijn hand loopt mijn collega richting de klok, die op zo’n vier meter hoogte hangt. Met de stok poert hij wat tegen de wijzers, die al snel de zomertijd aanwijzen. “Zo.” zegt hij. “Dat doen we over een uur nog een keer.”

Ik wil eigenlijk heel vaak mijn titel HAHAHA noemen

Collega stikt bijna in zijn appel. Mannelijke collega loopt net langs: “vergiftigde appel, Sneeuwwitje? Laat maar weten als je een kusje wilt.”

Radio lol

Op mijn werk luister ik naar de radio, waar net het rustige liedje Dancing on my own draait. Een prachtige, maar toch verdrietige tekst over een jongen die altijd maar alleen blijft. Ik droom een beetje weg bij de tekst, totdat een collega plotseling van zender verandert en de radio op Slam FM zet. Een luid nummer van Jason Derulo schalt uit de speakers: I’m solo, I’m riding solo, soloooooo! Ik schiet in de lach van het contrast tussen deze liedjes. Ondanks dat de situatie van de zangers hetzelfde is, dealen ze er toch lichtelijk anders mee. Even later is het liedje afgelopen. Het volgende nummer begint op Slam FM en ik schiet nog harder in de lach. Een remix van Dancing on my own. Goeie timing! Maar ’t dekt de lading toch niet helemaal.

Vraag ik me trouwens ook af van deze blog: komt het een beetje goed over zo zonder de liedjes erbij?;)