Op mijn skeelers

Ik sta bovenaan de trap en ik gluur naar beneden. In mijn hand houd ik een grote tas vast, met daarin mijn skeelers. “Ja leuk, dan ga ik lekker skeeleren in Duinkerke!” zei ik tegen mijn vriend toen ik de tas in september in mijn auto propte. Het zijn de vier etages die ik op skeelers naar beneden moet denderen, die mij tot nu toe tegengehouden hebben om daadwerkelijk te gaan skeeleren. En de regen natuurlijk.

Vandaag heb ik echter geen excuus en zo komt het dat ik nu de tocht naar beneden moet gaan afleggen. Uiteindelijk besluit ik dat ik mijn leven en mijn buren (als ik op schoenen naar beneden loop, maakt dit al herrie) wil sparen en ik neem de tas met skeelers mee naar de begane grond. Even later zit ik op de onderste trede en maak ik mijn skeelers vast. Uiteraard komt de postbode op dat moment de hal binnen om de post over de postvakjes te verdelen. Starende Fransman nummer 1. Blijkbaar heb ik als Nederlander toch wat afwijkende ideeën over vrijetijdsbesteding dan de gemiddelde français hier. Sinds september staat het onderste huurhuis leeg, maar de keer dat ik op mijn skeelers door de tuin wankel om mijn schoenen even in de schuur te leggen, zijn de onderburen bezig met verhuizen. Al wiebelend door de tuin gluur ik even bij ze naar binnen, maar het lijkt erop dat de postbode nog steeds de enige persoon is die me heeft gezien.

Bekijk bericht