Een tip die je leven gaat veranderen

Al een keer of vierhonderd heb ik mezelf keihard uitgelachen. Het is niet dat ik het niet goed kan zien ofzo, maar op de één of andere manier gaan mijn hersenen dan in de “ahhhh gossie”-modus, waardoor het beeld voor enkele seconden vertroebelt en vertraagt.

Waar dit over gaat? Mijn liefkozende “hoi lieverd!”-momentjes die ik regelmatig met onze stofzuiger heb beleefd. Met zijn stoere, zwart-witte design lijkt hij in de verte soms sprekend op onze katten. Zoek dus altijd een stofzuiger uit die compleet vloekt met de vacht van je katten.

Vage vakantie

Het is vierde kerstdag en mijn zus, mijn moeder en ik hebben onze eerste nacht in het vakantiehuis doorgebracht. We gaan gezellig samen ontbijten en ik heb een heerlijk vakantiegevoel.

Voordat ik aan de tafel aanschuif, doe ik eerst even mijn lenzen in. Ik begin met mijn rechterlens en pak daarna mijn linkerlens. Direct zie ik dat er iets niet klopt. Mijn lens hangt dramatisch over de rand van mijn lenzenbakje. De beelden van gisteravond flitsen weer langs. In alle haast om samen met mijn zus naar boven te gaan (ik hou er nooit zo van om beneden in mijn eentje in een donker en vreemd huis naar boven te moeten lopen), heb ik mijn lens te vlug in het bakje gekwakt. Nu ik het zo herbeleef, weet ik dat ik dat gisteren eigenlijk al vaag doorhad. Toch doorgegaan. Op de rand gedrapeerd en het bakje dichtgedraaid. Lens in tweeën. Gesneuveld.

De volgende dagen heeft mijn rechterlens ook vakantie en eet ik met bril.

Bekijk bericht

Love the interpretation

Na de les ligt er nog een blauwe brillenkoker op een tafel. Ik weet niet meer precies wie er gezeten heeft, dus ik besluit de hele klas een mailtje te sturen via Magister. Om de details zo goed mogelijk over te brengen, meld ik ook de naam van het merk in mijn bericht.

Bonjour la classe,

Ik heb gisteren een blauwe brillenkoker van Niki Minn gevonden. Is deze van één van jullie?

Groetjes,

Madame Den Boer

 

Niet veel later krijg ik een berichtje terug:

Nee. Er zit geen Niki Minn in onze klas.

Bekijk bericht

“Wordt dit een blog?!”

Het is dinsdagochtend 08:00 en de wekker gaat. We zijn deze week op Texel en vandaag komen er twee vriendinnen langs die een nachtje blijven slapen! Om half 9 staat de eerste voor de deur en om 10 uur halen we nummer twee van de boot. Gezellig! We kletsen wat bij en besluiten om daarna naar het juttersmuseum te gaan. In die negen jaar dat we nu op Texel komen, zijn we hier nog nooit geweest. En dat terwijl het het grootste juttersmuseum van de wereld schijnt te zijn!

Na het museum (inderdaad best groot, een aanrader als je op Texel bent!) fietsen we door naar het centrum van De Koog, waar we bij een bakker lekker even wat lunchen.

‘s Avonds gaat mijn vriend weer naar huis en met de meiden gaan we naar het strand. We hebben het over van alles en nog wat. Zo gaat het gesprek die avond ook over oogafwijkingen. Één van de vriendinnen vertelt dat ze een oogafwijking van -9 heeft, kenonne! “Als je mijn bril ‘s ochtends verstopt, dan maak je mij dus echt niet blij! Wanneer ik hem niet op mijn nachtkastje kan vinden, ben ik gewoon echt blind.” Dorinde antwoord lachend dat ze dat wel eens wil meemaken.

Bekijk bericht

Une confrontation sérieuse

(2009) Mijn moeder heeft zojuist haar nieuwe bril opgehaald bij de opticien. We zitten aan tafel en De Bril ligt confronterend in het midden. Ergens vind ik het wel grappig dat mijn moeder nu een bril draagt: “toch een soort start van een aftakelingsproces, mam!” Voor de gein zet ik hem even op. Lachend kijk ik iedereen aan: “staat het me?” Dan richt ik mijn blik op een verder punt.

Had ik dat maar niet gedaan. “O wow! Hoor je dat te zien?! Huh, heeft de voordeur daar nog een lijntje lopen?” Oei oei oei.

Niet veel later haalde ik mijn eigen bril op bij de opticien.