Neverdullmoments

No pressure at all – Ardennen deel 5

Het is de laatste ochtend en we verzamelen vroeg bij de tenten. Voordat we vanmiddag weer richting Nederland rijden, gaat de ene groep kanovaren en mijn groep gaat eerst nog klimmen. Met mijn hoogtevrees ben ik de hele week al lichtelijk nerveus voor deze gebeurtenis. Uiteraard ben ik nergens toe verplicht, maar toch… 😉 De leerlingen die gaan kanovaren krijgen de orders om een droog setje kleren in hun tas te stoppen, zodat ze zich straks nog even kunnen omkleden.

De leerlingen krijgen na het ontbijt de opdracht om zélf de tenten te gaan afbreken. “Mevrouuuuuw, kunt u echt niet helpen met het oprollen van mijn matje?”  Ook ik zoek mijn spullen bij elkaar voor het klimmen. In de voortent zet ik alvast mijn rugzak klaar, zodat ik die straks direct kan meenemen wanneer we echt naar huis gaan rijden.

Wanneer iedereen heeft opgeruimd, laden we het busje weer vol met alle bagage. Vervolgens is het tijd om naar de laatste activiteiten te vertrekken.

Bekijk bericht

Dagje Walibi Belgium

Vier jonge Vlaamse meisjes (van een jaar of 10) staan in de rij bij de afschiettoren. “Wat zijn we klein hè, zo tussen al die grote mensen!” De meiden kijken om zich heen (en omhoog naar mij) en bevestigen dat ze inderdaad best mini zijn. Één van de meiden kijkt angstig omhoog naar de attractie: “ja, ik weet ook eigenlijk niet of ik wel durf hoor. Kan ik anders niet gewoon kijken?” Een ander meisje zegt stellig: “Nee, nu zijn we hier al geraakt, we gaan er nu ook gewoon met z’n allen in hoor! Anders ga jij in het midden.” Een ander meisje zegt weer: “nou, ik durf eigenlijk ook niet aan de zijkant…”

De volgende minuut wordt er flink steen, papier, schaar gespeeld. Het angstige meisje moet uiteindelijk toch aan de zijkant. Bang kijkt ze omhoog. “Waarom vinden mensen dit leuk?” Haar vriendinnen slaan een arm om haar heen. “Als je echt niet wil, hoef je niet hoor. Maar we doen dit samen. Zodirect gaan we lekker friet eten en dan is het weer voorbij.”

 

Onderweg naar Brussel

Aan mijn avontuur in Duinkerke heb ik een gezellige vriendin overgehouden die tegenwoordig in Brussel woont. Zo’n twee keer per jaar zoek ik haar op en dit weekend is het weer zo ver!

Met een volle tank en een bepakte weekendtas begin ik aan mijn trip. Ik rij nog even langs de bakker voor een lekker cadeautje en vervolgens stel ik mijn TomTom in op België.

Na een klein uurtje rijden beland ik in de file. Ondanks dat het niet mijn favoriete hobby is, vind ik files niet zo erg. Zeker niet wanneer er een leuk weekend in het verschiet ligt!

Bekijk bericht

De kusttram

Samen met een Franse vriend speel ik vandaag toerist in België. Om 12 uur stappen we in De Panne op de tram en reizen we naar de kustplaatsen Nieuwpoort, Oostende en De Haan. Vooral dit laatste dorpje (waar het inderdaad wemelt van de hanen!) is erg charmant. Het leuke van de kusttram is dat de tram naast allerlei kustplaatsjes, ook echt langs de zee rijdt. Al hobbelend in de tram kun je dus heerlijk naar het brede strand en de uitgestrekte zee staren. Een aanrader! Het is ontzettend gezellig en het weer is top.

Bekijk bericht

In Brugge

Dit weekend is mijn vriend gezellig op bezoek en op zaterdag gaan we naar Brugge. Dit is de tweede keer dat we hier samen zijn en het is weer heerlijk! We wandelen op de markt, eten wafels in een romantisch theehuisje, bezoeken een heus Torture museum en slenteren over de winkelstraten. Een ideaal dagje tijdens dit valentijnsweekend!

Op een gegeven moment lopen we een winkel binnen waar ze allemaal geinige voorwerpen verkopen. Grappige spulletjes voor in de woonkamer, attributen voor in de keuken, maar ook voor in bed. Vooral deze laatste items zijn prominent uitgestald bij de ingang van de winkel. Toch een interessante keuze, gezien het jonge winkelpubliek. Juist op dat moment passeert een meisje van 12 ons, loopt op de winkelschappen af en zegt tegen haar jongere zusje: “amai zeg, Lotte hebt ge dat gezien? Dat is zo enen groten potlood!” Geamuseerd draai ik mij om, omdat ik dit wel een heel leuk Vlaams synoniem voor de jongeheer vind. Ze blijkt – de ‘pikante potloden’ compleet negerend – daadwerkelijk een enorm, houten schrijfobject in haar handen te hebben.