Ik zit bij mijn zus en haar vriend in de auto op weg naar huis. Het is later in de avond en ik moet nog een blog schrijven voor morgen. Ik vraag of zij toevallig nog een leuk idee hebben. “Dat met die billendoekjes was net wel grappig!” Direct komen er nog wat leuke herinneringen van vroeger naar boven. Lachend zitten we in de auto.
Op een gegeven moment vraagt de vriend van mijn zus: “Huh, toeterde er nou net iemand?” Mijn zus antwoordt droogjes: “Nee, dat was Laura’s lach.”
Het verse brood van de bakker ruikt heerlijk! Leuk, die vogelgeluiden. Lekker slalommen om de regenplasjes. Lachende, sportende mensen. Misschien spot ik straks nog wel Pokémon-spotters! Zo’n fietstocht is toch wel weer nostalgisch en ik ben blij dat ik vandaag na een lange tijd weer voor mijn tweewieler heb gekozen.
Dat mijn auto bij de APK staat vertel ik jullie natuurlijk niet.
“JIJ REDT HET WEL HÈ DE KOMENDE MINUTEN!!” Mijn enthousiaste rij-instructeur zet de radio op voluit en gaat helemaal los op Shakira.
De auto zit vol, de sleutels zijn ingeleverd en de adreswijziging is doorgegeven. Ik ben klaar voor vertrek! Om het Franse avontuur nog even symbolisch af te sluiten, koop ik nog een laatste sandwich bij de Leclerc. En wat chocolaatjes. En vooruit: ook een chocoladebroodje. Mijn handen zijn vol en als ik de lange rij bij de kassa zie, heb ik een beetje spijt dat ik geen mandje heb gepakt. Nouja, die meneer voor me heeft zijn spullen gelukkig al bijna op de band. Ik draai me nog even om naar het schap achter me: het is het vak waar de Duinkerkse specialiteiten staan. Op het moment dat ik me omdraai, vliegt de sandwich met geroosterde kip uit mijn hand. Het belandt precies onder het wiel van het winkelwagentje van een hoogbejaarde meneer. Samen kijken we verbaasd toe hoe de mayonaise uit de sandwich wordt gedrukt. “Ehh.. pardon” stamel ik en ik pak de sandwich gauw weer op. De meneer rijdt droog verder en ik gniffel een beetje. Inmiddels staan er een paar mensen achter me en ik besluit het broodje alsnog te kopen. Zo ben ik dan ook wel weer!
Dat bij verhuizen dirty klusjes horen, dat wist ik van tevoren. Schoonmaken achter de koelkast, mijn kleine oventje schrobben: check, prima. Dit zijn klusjes waar ik me op heb voorbereid.
Het zijn dus vieze klusjes welke in feite dus mijn eigen schuld zijn: ik had het immers ook eerder kunnen bijhouden. Soms kun je je echter niet voorbereiden op smerige taken. Zo heb ik vanmorgen vlug boodschappen gedaan en ben ik daarna doorgereden naar de assistenten. De boodschappen heb ik op de grond gelegd en daarna ben ik uitgestapt. ‘Denk om de eieren’: het is een zinnetje die zich heus wel in mijn hoofd heeft afgespeeld, alleen heb ik er niet zo bewust naar gehandeld. ’s Middags pak ik mijn boodschappentas uit de auto en loop ik richting mijn voordeur. Te laat realiseer ik me dat mijn inmiddels niet meer zo witte tas een druiper heeft en dat er inmiddels een mooi eispoor achter me aanslingert. Ah well, eigen schuld. Kan ik dat witte wasmiddel ook weer even mooi gebruiken!