“Hoi, de handgreep van mijn auto functioneert niet goed meer, waardoor ik mijn deur niet meer zelf kan openen.”
Hm, dekt de lading niet.
“Hai, ik kan de bestuurderskant niet meer zelf openmaken omdat er waarschijnlijk een onderdeel uit mijn handgreep is gevallen.”
Bijna.
“Yo, mijn handvat kleppert.”
Luid meezingend met de radio, kijk ik om me heen. Ik sta in de file en ik hoop dat iemand anders op dit moment ook meebrult met Skyradio. Het staat nog altijd op mijn bucketlist om samen met iemand in de file keihard mee te zingen met hetzelfde nummer. Hoopvol kijk ik om mij heen. Links naast me rijdt een man met een strakke blik op zijn gezicht. Aan de rechterkant zit een meneer op kauwgum te kauwen. Helaas.
En dan krijg ik ze in het vizier. Headbangend lopen ze in de wei, precies op het ritme van Beyoncé. Het is me nog nooit eerder opgevallen hoe swingend koeien eigenlijk kunnen lopen.
Ik heb nog nooit zo vaak in mijn achteruitkijkspiegel gekeken. Een echtpaar van 80+ zit samen te schaterlachen in hun kleine witte autootje. De iele schoudertjes schudden op en neer en hun lach werkt ontzettend aanstekelijk, hihihihi.
Het is 01:30 en ik lig net in mijn bed. De blog van morgen is zojuist gepubliceerd en ik heb nog even gauw mijn tanden gepoetst. De wekker zet ik om 09:30, zodat ik op tijd mijn bed uit ben voor de springwedstrijd van morgen!
Springwedstrijd. Paardrijden. Laarzen. Cap. Borstels. O nééééé. Ik besef me ineens dat mijn paardenspullen nog in mijn auto liggen. Mijn auto staat bij mijn schoonzus. Morgenochtend vroeg gaat mijn schoonzus met de auto naar het bos om te gaan wandelen.
De dag begon vandaag al goed toen ik een enórme roze badeend achterop een auto geplakt zag zitten. De chauffeur was een keurige man en droeg een net overhemd. Uiteraard.