Na een lange dag werken zit ik weer in de auto. Op naar huis! Voor het parkeren hebben we een zeer relaxte situatie: we hebben een vergunning voor de parkeergarage (altijd plek) en een vergunning voor op straat (bijna altijd plek, maar soms wel wat krapjes). Op straat staan we een stuk dichterbij huis, dus ik kar altijd eerst naar de parkeerplekken daar. Als er dan écht geen plek is, parkeer ik alsnog in de parkeergarage. (Behalve in de winter, dan gooi ik hem direct in de garage. Zo hoef ik nooit te krabben, ideaal :D).
Terug naar gisteravond. Er was een plekkie, ha! Die is voor mij. Geconcentreerd parkeer ik de auto. In één keer, top! Het blijft toch elke keer spannend, dat fileparkeren is net een spelletje. Ik heb oprecht respect voor mannen die hun auto met één armpje inparkeren. En dan die andere arm zo uit het raam weetjewel, lekker mans. Zouden er ook vrouwen zijn die dat doen? Ik stap uit en pak mijn spullen. Shit. Er staat een minipuntje van de rechtervoorband op de stoep. De twijfel slaat toe: ga ik de auto opnieuw parkeren? Ik heb net al mijn spullen de auto uitgezeuld, ik heb eigenlijk maar weinig zin om die auto weer in te gaan. (First world problems).
Ik besloot dat ik een kleine omweg naar huis zou maken, zodat ik kon gluren bij de buren. “Nee, deze auto staat keurig”. Next. “Deze staat ook al zo mooi.” Next. “Haha, deze staat echt scheef geparkeerd. Maar wel z’n bandjes goed.” Next. “Nope”. Net op het moment dat ik besloten had om toch de auto maar even goed te zetten, zag ik hem. Hallelujah. Ook deze auto had een een puntje op de stoep! Fluitend liep ik door naar huis, al mijn ‘zorgen’ direct vergetend.
